به گزارش خبرگزاري "مهر"، اگر ماهيتاً، دول را منفعت جو قلمداد كنيم مي توانيم از نظريه خردگرايي براي تحليل رفتار دولتها استفاده كنيم. در اين صورت منافع باوري ذهني و رفتار مبتني بر آن است كه نيازها و اهداف ما چيست (نوع ذهني منافع) و چگونه مي توانيم آن را به دست آوريم (نوع عملي منافع). كليدي ترين نكته در اين تعريف فاعليت ما است كه در مقابل ديگري قرار مي گيرد. اين تمايز ميان "ما" و "ديگري" به گونه اي است كه "ديگري" فاقد هر گونه ارزش ذاتي براي خود است. معني ضمني اين گزاره آن است كه كسي به تنهايي نمي تواند منفعت جو باشد يا منافعي را براي خود تعريف كند.
منفعت جوي فردي خصوصيت ذاتي كنشگر نيست بلكه باوري خاص و مشروط است در اين مورد كه ما بايد چگونه نيازها و منافع خود را تأمين كنيم. اين باور در شرايط خاص و در برابر ديگران فعال مي شود اين يك اصل شناختي انساني است يعني اينكه انسانها در تعريف با وجود ديگران معنا و مفهوم خود را در مي يابند.
آنچه درمورد اين اصل قابل تذكر است اين نكته است كه مفهوم ديگر به معني دو گانگي محض نيست يعني اينكه منفعت خود به معناي بي توجهي به منافع ديگري نيست. در جهان وابستگي متقابل، منافع خود به معناي خودخواهي نيست اما مدنظر قرار دادن منافع ديگران، مترادف با يكسان پنداري و اساس اصل تعريف منافع در ارتباط با ديگران اين را مي رساند كه دولتها نمي توانند انتظار داشته باشند طبيعي و ذاتي با منافع و نيازهاي ديگران قرار مي گيرد و اكثريت دولتها تمايل منفعت جويانه و واقع گرايانه نداشته باشند احتمالاً در روند تكامل و توسعه باقي نمي مانند. دولتها بايد به عنوان كنشگري سازماني بر اساس هويت اجتماعي خويش در جامعه دولتها به عنوان عضوي فعال و عاقل در پي تأمين منافع خويش باشند.
به گزارش "مهر"، بحث دوگانگي ما و ديگري در بعد منافع امري با لذات غير قابل حس نيست يعني اينكه مي توان در چارچوبي از تأمين منافع دوگانه حركت كرد. گرچه اين امر تا حدي مشكل به نظر مي رسد. به عنوان مثال مفهوم امنيت به عنوان كليدي ترين عامل پايداري جوامع و دولتها هميشه در رابطه با ديگران تعريف شده است. اما در دنياي جديد امنيت از مفهوم سخت به مفهومي نرم تبديل شده است. اين بدين مضمون است كه تأمين امنيت ما به معناي ناامني براي ديگران نيست. چون امنيت به فضا و گستره اقتصادي كشيده شده و تمام ابعادش از سيطره و سلطه ناسيوناليسم و گزاره هاي ديگري خارج مي شود. اين موقع است كه ما متوجه مي شويم انديشه و رفتار بر اساس تعاريف سنتي غير عاقلانه و چالش بر انگيز هستند يعني اينكه كشورها بايد انحصار خويشتن را در ابعاد مختلف اقتصادي ، اجتماعي و سياسي گشايش دهند و براي رسيدن به توسعه سازگار با واقعيات جهان امروزه به تعريف دوباره خويشتن بپردازند و گزاره هاي متفاوتي غير از ما و ديگري را آزمايش كنند.
نظر شما