به گزارش خبرگزاري مهر، انستيتوسياست خاورنزديك واشنگتن درتحليلي ادعا كرد : آمريكا مطمئنا بايدايران را براي آينده قابل پيش بيني متوقف و منع كند، مثل جنگ سرد، امادرمقياس كوچكتر.
درادامه اين مطلب آمده است : شايد يك بهبود ديپلماتيك بتواند انجام شود،البته به شرطي كه جلوگيري ومنع مطمئنا نقشي را دراين احتمال ايفا كند.
"پاتريك كلاوسون"Patrick Clawson معاون مدير اين مركزپژوهشي و نويسنده اين تحليل خاطر نشان مي كند كه شايد آمريكا در پايان تصميم بگيرد كه با يك ايران هسته اي زندگي كند، كه در اين مورد منع و جلوگيري براي اين تهديد الزامي خواهد بود.
پاتريك كلاوسون
به ادعاي نويسنده،شايد پيشگيري از برنامه هسته اي ايران الزامي باشد اما در اين مورد منع و جلوگيري ضروري خواهد بود.
كلاوسون در بخشي از تحليل خود با عنوان " احتمالا انگيزه ها كافي نيستند"ادعا كرد: متاسفانه وادار كردن رهبران ايران براي تغيير برنامه هسته اي آنها كار سختي است ، زيرا آنها افرادي هستند كه به خود اطمينان دارند. آنها ايران را كشوري مي دانند كه از تركيب مواردي مطلوب سود مي برد؛ ازجمله پايان تهديدها براي ايران از سوي عراق و افغانستان،آمريكا كه در عراق گرفتار شده است،پيروزي نيروهاي طرفدار ايران درانتخابات عراق و تشكيلات خودگردان،بهاي بالاي نفت و رشد اقتصادي زياد طي چندين سال اين مسائل هستند.
كلاوسون مدعي است مشوقهاي اقتصادي احتمالا همچون رشوه هايي است كه به رفتار بد داده مي شود. اين رشوه ها اين تصور را ايجاد مي كند كه رفتاربد سومند تراز رفتار خوب است.
انستيتنو سياست خاورنزديك واشنگتن در بخش ديگري فرم مناسب مشوقها را مشوقهاي امنيتي مي داند كه با سياست منع و جلوگيري ايران سازگار است. چنين مشوقهاي امنيتي بايد براي مقابله با اين بحث طراحي شوند كه ايران به سلاحهاي هسته اي براي دفاع ازخود نياز دارد، در حالي كه همزمان ايران را وارد جريان كنوني مي كند كه همان بررسي تمايلات ايران براي سلطه بر منطقه است.
نويسنده پيشنهاد مي كند وقتي نگراني هاي امنيتي و قانوني ايران مورد بررسي قرارمي گيرد،اقدامات اعتماد وامنيت سازي بسيار وهمچنين اقدامات كنترل تسليحاتي زيادي وجود دارند كه براي غرب سودمند خواهد بود.يك چنين اقدامي شبيه به اقدامات اعتماد و امنيت سازي است كه تنشهاي بين معاهده ورشو و ناتو را در طول جنگ سرد كاهش داد . يك نمونه مي تواند توافقي براي كاهش خطر حوادث در خليج فارس بين نيروهاي دريايي آمريكا و ايران باشد. نمونه ديگرهم توافقي براي مبادله ناظران درطول مانور هاي نظامي در منطقه است. پيشنهاد مذاكرات در مورد معاهده اي شبيه به نيروهاي قراردادي درمعاهده اروپا ، محدود كردن گسترش سلاحهاي سنگين مثل تانك در نزديكي مرزهاي ايران- عراق و ايران - افغانستان پيشنهاد مناسب تري خواهد بود.
كلاوسون براين باور است شايد ايران با چنين مشوقهاي امنيتي پيشنهادي تحت تاثير قرار نگيرد اما حداقل اين پيشنهاد به اروپا ، روسيه و چين نشان مي دهد كه آمريكا آماده است تا فرسنگها راه را در تلاش براي از بين بردن نگرانيهاي امنيتي و قانوني ايران انجام دهد.اگر واشنگتن چنين تلاشهايي را انجام دهد، اما تهران كار غني سازي و بازفرآوري را به تعليق درنياورد، در نهايت افكارعمومي ايران را در اين بن بست مقصر مي دانند.
مشوق امنيتي ديگري كه آمريكا مي تواند به ايران پيشنهاد كند، بررسي نگراني دولت بوش است كه همان تغيير نظام در ايران به شمار مي رود و دولت بوش از زور براي پايان دادن به آن استفاده خواهد كرد. اين اقدام مناسبي نيست كه دولت آمريكا به ايران و يا به هر كشور ديگري تضمين امنيتي بدهد، اما آنچه كه واشنگتن مي تواند به تهران پيشنهاد كند يك " تضمين امنيتي مشروط" است - زبان فني نامفهوم براي يك طرح ساده:"ما به شما حمله نمي كنيم پس شما هم به ما حمله نكنيد". براي روشن شدن مفهوم اين عبارت دولت آمريكا بايد به اين موارد توجه داشته باشد :
1."همانطوركه شما از دموكراسي آزاد ما انتقاد كنيد،ماهم آزاد هستيم تا از شما به خاطر تجاوزات غير دموكراتيك تان از حقوق بشر انتقاد كنيم."
2. "همانطوركه شما دهها ميليون را براي برنامه هاي راديو و تلويزيون براي كشور ما صرف مي كنيد تا ديدگاههاي خود را پخش كنيد، بنابراين ما هم آزاد هستيم تا از رسانه ها در ايران حمايت كنيم."
3. "همانطور كه شما تجارت با آمريكا را به شدت محدود مي كنيد،ما هم آزاد هستيم تا تجارت با ايران را محدود كنيم."
4. "همانطوركه شما از گروههاي تروريستي درعراق، افغانستان ، لبنان وفلسطين حمايت كنيد،ما نيز داراي اين حق براي مبارزه با اين گروهها هستيم."
پاتريك كلاوسون دربخش ديگري با عنوان " فشار بر ايران بيش از تحريم معني مي دهد" نوشت: اگرمشوقها براي ايران كارساز نباشند،سپس به گونه اي اميدوارانه اجماع بين المللي در مورد نياز به اعمال فشار بر ايران وجود خواهد داشت.
نويسنده ادعا مي كند كه البته ديدن اين مسئله كه آمريكا نمي تواند توافق را در مورد نياز به "چماقهاي بيشتر" تاييد كند، اذيت كننده خواهان بود،زيرا اخيرا توافق شد تا واشنگتن " هويج هاي بيشتر" را با گفتگوهاي مستقيم با ايران پيشنهاد كند.
كلاوسون اذعان دارد: بعيد به نظر مي رسد كه مشوقهاي اقتصادي براي تحريك ايران در جهت متوقف كردن برنامه هسته اي آن موثر باشد و احتمال موفقيت نفوذ در سياست ايران بيشتر است؛البته اگر اقدام در مورد جبهه اقتصادي با اقدام در جبهه هاي ديگر همراه شود.
نويسنده درادامه اظهارات غيرمسئولانه خود مدعي است سپاه پاسداراي انقلاب اسلامي بايد متقاعد شوند كه سياستهاي هسته اي كنوني امنيت ايران را تهديد مي كند و دليل آن اين است كه همسايگان ايران و قدرتهاي بزرگ به گونه اي كه به ايران آسيب وارد كند، واكنش نشان خواهند داد. اگر ايران منطقه خليج فارس را به منطقه اي خطرناك تر تبديل كند، آنگاه آمريكا وديگر قدرتها بايد نيروهاي نظامي قدرتمند تري را در اين منطقه مستقر كنند.
در بخش ديگري از تحليل انستيتو سياست خاورنزديك واشنگتن بدون توجه به شكاف بين كشورهاي دو سوي آتلانتيك آمده است : براي اعمال فشار بر ايران در جبهه امنيتي،آمريكا بايد تلاشهاي قابل ملاحظه خود را براي توقف برنامه هسته اي ايران افزايش دهد. در مرحله اول بايد تعهد ناتو براي دفاع از تركيه در برابر تهديدهاي شرق اجباري شود. تقويت همكاري دو سوي آتلانتيك در مورد برنامه هسته اي ايران به تهران نشان مي دهد كه چقدر برنامه هسته اي آن،آمريكا و اروپا را ( به زعم خود ) براي مخالفت با روياهاي ايران! در راه تبديل به يك ابرقدرت منطقه اي متحد مي كند.
نكته ديگر در جهت برداشتن گامهاي فعال تر، دفاع ازحمل و نقل و كشتيراني در تنگه هرمز و جنوب خليج فارس است.
به ادعاي كلاوسون،ديپلماسي براي متوقف كردن برنامه هسته اي ايران كافي نيست و در شرايط كنوني براي آمريكا بهتر آن است كه از طريق بيانيه ها و نمايشهاي عمومي به تعهد خود در دفاع از تنگه هرمز عمل كند مثل طرحهايي براي استقرار ناوهاي جديد مبارزساحلي.ازسوي ديگر براي آمريكا سودمند است كه ازديگر قدرتهاي دريايي و كشورهاي خليج بخواهد تعهد خود را به دفاع از اين مسير دريايي وحساس ارتباطي نشان دهند. به ايران هم بايد گفته شود كه تهديدها براي تنگه هرمزتوسط يك تلاش گسترده بين المللي تلافي مي شود.
در بخش پاياني تحليل انستيتو سياست خاور نزديك واشنگتن آمده است :" تهديدهاي ايران براي تنگه هرمز نشان دهنده تمايلات الزامي آن است: ايران مي خواهد يك قدرت منطقه اي باشد و مي خواهد نفوذ خود را از طريق ابزار نظامي توسعه دهد!"
نظر شما