به گزارش خبرنگار مهر، سوتلانا سالادُونیک درباره گردهمایی جوانان با عنوان «سرزمین معانی» و شکل‌گیری برابری جدید روسی در مطلب پیش رو توضیح می دهد: به نظر می‌رسد حاکمیت که چندی قبل، به سنتی‌سازی جامعه امید بسته بود، حاضر است بر تلاش‌های خود در این زمینه بیافزاید. گاهی اوقات با مسائل عجیبی مواجه می‌شویم. مثلاً «سرگی لاورف» وزیر امور خارجه، در سخنرانی چند روز پیش خود در گردهمایی آموزشی جوانان سراسر کشور با عنوان «سرزمین معانی» که به صورت مشترک توسط آژانس فدرال امور جوانان و ریاست جمهوری برگزار شده بود، سعی داشت به نسل جوان بفهماند که اختلاف نظرها حول «کلیسای همه ارتودوکس‌ها» تلاشی است از خارج، برای ایجاد تفرقه در جهان ارتودوکس. علت واقعی این است که بسیاری در خارج از جهان ارتودوکس، خواستار ایجاد تفرقه هستند. آنها برای آسیب زدن به مواضع کلیسای ارتودوکس روسی، پیش از هر چیز از بحران اوکراین و لفاظی ضدروسی بهره می‌برند.
اکنون به این نمی‌پردازیم که افشاگری‌های لاوروف تا چه حدی منطبق بر واقعیت است (هرچند اتهام به دشمنان خارجی قریب به نظر می‌رسد، وقتی که کلیسای ارتودوکس روسی بعد از مشارکت کامل در آماده‌سازی کلیسا، بدون داشتن هیچ‌گونه انتقاد اساسی، ناگهان در آخرین لحظه از رفتن به کریت امتناع می‌کند؛ حتی به شهادت برخی، دیگران را نیز در نرفتن به آنجا تحریک می‌کند). جالب این است که مخاطبان این سخنان جوانان هستند. همانطور که معلوم است، جوانان آن هم جوانان محصل، بخش ناچیزی از جماعت عبادت‌کنندگان کلیسای ارتودوکس روسی را تشکیل می‌دهند (کسانی که در سال‌های اخیر به کلیسا ایمان آورده‌اند، تا حد زیادی، از جوانان هستند). این در شرایطی است که نمی‌توان گفت کلیسای ارتودوکس‌ها که در حال آماده‌سازی است با هر آنچه که بدان مربوط می‌شود، علاقه خاصی در میان جماعت بزرگسال کلیسا به وجود آورده است.
اگر دو دسته؛ یکی آنها که حاضرند تهدید را در هر نوع ارتباطی با دنیای خارج ببینند و دیگر، آنهایی که به طور تخصصی با امور کلیسا ارتباط دارند را کنار بگذاریم، اکثر مردمان کلیسا، کاملا نسبت به امور کلیسا بی‌تفاوت هستند. یک اجتماع نیمه‌رسمی هست که در آن عبارات نامفهوم بسیاری گفته می‌شود و برای عبادت‌کنندگان تصمیم‌گیری می‌شود. اخیرا اسقف اعظم، کشیش‌ها را وادار می‌کند مبانی نظریه اجتماعی کلیسای ارتودوکس روسی را که در سال ۲۰۰۰ پذیرفته شده است، بخوانند. اگر این طور نبود، اغلب آنها تا کنون با این نظریه آشنا نشده بودند؛ عبادت‌کنندگان که جای خود دارند.
حالا جوانان را در نظر بگیرید. اگر از ۱۰ نفر حاضرین در گردهمایی، یک نفر هم چیزی راجع به این کلیسا شنیده باشد خوب است. چرا نباید به نسل جوان، «برابری روسی» را آموخت. در صدر فهرست آموزش، طبیعتا «میهن‌پرستی» قرار دارد؛ اما در پایان، گفتگوی میان ادیان و فرهنگ‌ها، به اضافه «ایجاد ارزش‌های خانوادگی سنتی در جوانان» به چشم می‌خورد که در این موارد، «واختانگ کیپشیدزه» معاون رئیس شورای کلیسایی در زمینه روابط متقابل کلیسا با جامعه و رسانه‌ها، «آلبیر حضرت کارگانوف» مفتی اداره دینی مسلمانان شهر مسکو و منطقه مرکزی و «شیمون لِوین» معاون خاخام اعظم مسکو یاریگر بوده‌اند.
واختانگ کیپشیدزه گفته است: جوان عصر حاضر، باید خود را در انتخاب درست بین بدی و وفاداری در مقابل خیانت، آزاد احساس کند. «جامعه هرگز نباید بی‌طرف باشد و هیچ ملحدی نمی‌تواند بنیان دینی جامعه خود را نادیده بگیرد».
شیمون لِوین به شرکت‌کنندگان اطمینان داد که فقط به کمک دین اقتصاد، شکوفا می‌شود؛ حکومت دایر خواهد بود و مردم امنیت خواهند داشت.
آلبیر حضرت کارگانوف ضمن اظهارنظر درباره گفتگوی ادیان از نقطه نظر اسلام گفت: «اصلی‌ترین رهنمود همه ادیان، دوست داشتن مخلوق خداوند است.»
همه چیز، بسیار عجیب است و از قراین این طور برمی‌آید که سخنرانان، حافظه تاریخی خود را به طور کامل از دست داده‌اند؛ همین‌طور درک صحیح نسبت به عصر حاضر را (منظور من دین و امنیت است). مصنوعیت هر آنچه که برای جوانان در نظر گرفته شده شگفت‌آور است. البته می‌شود برای مدتی در خیال واهی به سر برد؛ اما این سنت‌گرایی تصنعی ما را به کجا خواهد برد و چه چیزی در نهایت، عاید ما خواهد شد؟
نتیجه نظرخواهی مرکز لِوادا (فوریه ۲۰۱۶) حاکی از آن است که فقط ۷ درصد روس‌ها معتقدند که مقامات روسی باید اعتقادات دینی را ملاک اعمال خویش قرار دهند و ۲۶ درصد به‌طور قاطع مخالف چنین وضعیتی هستند (۲۴ درصد، بیشتر موافق و ۳۱ درصد، بیشتر مخالف). البته این گواهی از آن می‌دهد که مردم، خواهان دولت سکولار هستند؛ در حالی که می‌توانند با سنت‌گرایی به‌طرق مختلفی برخورد کنند. اما سنت‌گرایی، بدون حکومت دینی وجود نخواهد داشت. بنابراین، در نهایت، بعید به نظر می‌رسد با خط مشی این چنینی بشود روی حمایت واقعی اکثر مردم حساب کرد.
ارسالی از رایزنی فرهنگی ایران در مسکو
نظر شما