به گزارش خبرگزاري مهر، انستيتو سياست خاور نزديك واشنگتن در تحليلي نوشت : اگر چه تلاشهاي ديپلماتيك كنوني براي متوقف كردن برنامه هسته اي ايران بعيد به نظر مي رسد، اما اين امرزمان بيشتري را در اختيار آمريكا و همپيمانان آن قرار
مي دهد. تهديدها و تشويقهاي مختلف به قدر كافي قدرتمند نيستند تا ايران را متقاعد كنند كه به برنامه غني سازي خود كه براي آن ارزش زيادي قائل است، پايان دهد .
گري سامور( GARY SAMORE) نويسنده اين تحليل مي نويسد: درمقابل، درحالي كه قدرتهاي بزرگ اختلاف پيدا كرده اند و بهاي انرژي آمريكا بسيار بالاست، آنها ( ايرانيان) اين دلايل را فرصتي براي پيشرفت برنامه خود مي بينند. با اين وجود به دلايل صرف فني، آنها ممكن است تاخيررا در صورتي كه چنين ديدگاهي به گونه اي موثر تر در جامعه بين المللي اختلاف ايجاد كند و مانع اقدام تنبيه كننده شود، بپذيرند.
نويسنده در ادامه مي افزايد: اخيرا مشكلات فني مانع اوليه در تسريع برنامه هسته اي ايران بوده است.ايران نمي تواند سانتريفيوژهاي قابل اطمينان را براي غني سازي اورانيوم توليد كند. بنابراين سالها از ساخت يك تاسيسات بزرگ براي توليد اورانيوم غني شده كافي براي سلاح هسته اي دور است.با اين وجود در نهايت اين مشكل فني را مرتفع مي كند و در آن مرحله تلاشهاي ديپلماتيك متوقف خواهند شد و در آن زمان آمريكا و همپيمانان آن با انتخاب دشوار بين دو گزينه بسيار ناپسند روبرو مي شوند : بازدارندگي از طريق همپيمانان و تهديدهاي تلافي يا مقابله از طريق حمله به تاسيسات هسته اي ايران.
در ادامه اين تحليل آمده است : جامعه بين المللي ممكن است بتواند به توافقي با ايران در زمينه تعليق غني سازي دست پيدا كند. چندين مصالحه متفاوت در گذشته به ايران پيشنهاد شده است. حتي اگر كسي بتواند به ايران براي حفظ قولهاي آن اعتماد كند، اما زمان براي مصالحه گذشته است. بهترين لحظه براي يك چنين ديدگاهي بلافاصله پس از حمله آمريكا به عراق بود كه تهران احتمالا خود را به عنوان هدف بعدي تلقي مي كرده است. با اين وجود امروز ايران به تعليق تنها به عنوان شانسي براي به دست آوردن زمان بيشترزير نقاب مذاكرات بين المللي نگاه مي كند(!).
نويسنده در بخش ديگري از تحليل خود در مورد اعمال تحريم و مداخله نظامي غرب در برنامه هسته اي ايران مي نويسد : اگر ديپلماسي شكست بخورد، گزينه هاي باقيمانده ناپسند هستند. اگر چه تهديد تحريم يك ابزار ديپلماتيك سودمند بوده، اما چين و روسيه در برابر اين اقدامهاي تنبيه كننده پافشاري كرده و آنها را بي اثر كرده اند. در واقع شكل دهي ساده و رسيدن به يك اجماع در مورد تحريم هاي سخت كاري دشوار خواهد بود. حتي اگر اين تحريم ها تاحدي وضع و اجرا شوند، اما تاثير آنها در جلوگيري از ايران در ادامه برنامه هسته اي خود به موقع حس نخواهد شد.
به گزارش "مهر" سامورادعا مي كند : اگر گزينه هاي ديگر شكست بخورد، آمريكا و اسرائيل مي توانند مداخله نظامي را برگزينند. به منظور موثر افتادن اين گزينه يك چنين اقدامي نيازمند اطلاعاتي بيش از آن چيزي است كه هردو طرف در حال حاضر در مورد تاسيسات هسته اي ايران دارند. از سوي ديگر اقدام نظامي خطر تلافي غيرمستقيم ايران عليه منافع آمريكا و اسرائيل را به وجود مي آورد.
در پايان تحليل انستيتو سياست خاورنزديك واشنگتن آمده است: درطولاني مدت،تركيب ديپلماسي و اقدام بين المللي زمان بيشتري را فراهم مي كند و ايران از رسيدن به توانايي ساخت سلاح چندين سال فاصله دارد. با اين وجود ايرانيها يك بازي ديپلماتيك هوشمندانه را انجام مي دهند و اگر ايران برنامه سلاحهاي هسته اي را ظرف چند سال آينده توسعه دهد، غرب با يك گزينه سخت بين محدود كردن و بادارندگي روبرو خواهد شد.
نظر شما