ملاقات کودکان با نویسندگان از جمله برنامه‌های مهم ادبی در دنیاست

به گزارش خبرگزاری مهر، نشست گفتگوی شهرام شفیعی نویسنده مجموعه قصه های «من و بچه هام» با کودکان و مخاطبان کتابش در باغ کتاب تهران برگزار شد.

این کتاب به تازگی توسط انتشارات زرافه چاپ شده و نشست گفتگوی شفیعی با مخاطبانش به صورت سوال و جواب با این نویسنده برگزار شد.

شفیعی ابتدای سخنانش با اشاره به باغ کتاب تهران گفت: برای بچه های تهران بسیار خوشحالم. وقتی بخش کودک را دیدم، احساس کردم که به یکی از آرزوهایم رسیدم. حالا کسانی پیدا شده اند که بچه ها و کتاب هایشان را شایسته اتاق های تاریک و نمور نازیبا نمی دانند. حالا جایی هست که نور دارد و بزرگ است و چشم اندازش بی پایان است. همان طور که چشم انداز کودکی بی پایان است. باغ کتاب بچه ها سمبل اهتمام به کودکان و کودکی است.

وی افزود: من امروز برای نخستین بار به باغ کتاب دعوت شده بودم. برنامه در راس ساعت شروع شد و بچه ها حتی پیش از آن با کتاب هایم مشغول شده بودند. به محض این که رسیدم شروع به گفت و گو کردیم و خدایا بعد ربع قرن شرکت در چنین جلساتی و دیدارهای مکرر با بچه ها باز به اوج مشتاقی رسیدم. اشتیاقی که به صد دفتر نشاید گفت...بچه ها باز هم عالی بودند و از هر کدام می شد چیزها آموخت.

این داستان نویس در ادامه سخنانش گفت: درباره باغ کتاب پیشنهاد می کنم در زمینه طراحی و برنامه ریزی، اتاق فکری با درهای باز داشته باشید. دیگر این که همه اقشار بچه ها را ببینید. از بچه های محروم از امکانات سرپرستی مناسب (اصطلاح بد سرپرست را نمی پسندم ) تا بچه های مرفه. بین همه بچه ها ارتباط و گفت و گو و دوستی برقرار کنید. تمام بدبختی یک ملت از جایی شروع می شود که کسانی از کودکی خود را برتر از بقیه بپندارند. باور کنید من در یکی از محروم ترین مناطق تهران به بچه ها فلسفه هنر می گویم و آن ها خیلی خوب می فهمند و ایده می دهند....یادمان نرود تا مشرب محبت ، ننگ وفا نباشد....باید میان یاران، ما و شما نباشد.

شفیعی گفت: در دنیا رشته ملاقات نویسنده با بچه ها را درس می دهند. آموزش و پرورش های کشورها، برنامه های ملاقات با نویسندگان را جزو ضرورت های آموزشی می دانند. البته در همه جا ضعف هایی هست و قوت هایی. این که در باغ کتاب شرایط دیدار و ملاقات حضوری بچه ها و والدین با نویسنده ها فراهم شده، امکان مثبتی است به شرطی که استانداردها احصا و رعایت شود. برخی از هنرمندان در شخصیتشان جنبه های حضوری و میدانی ندارند و کاری اش هم نمی شود کرد.