خبرگزاری مهر، گروه بین الملل-فاطمه محمدی: اخیرا بودایی های میانمار با حمایت دولت و ارتش این کشور مرحله جدیدی از ارتکاب جنایت های هولناک علیه اقلیت مسلمان معروف به «روهینگیا» را آغاز کرده اند.
اخبار مربوط به جنایت های وحشتناک علیه این اقلیت مسلمان که از هیچگونه ابزاری برای دفاع از خود برخوردار نیست، طی روزها و هفته های اخیر در رسانه های بین‌المللی بازتاب گسترده ای داشته است.
بودایی ها که به نظر می رسد از مصونیت ویژه ای در نزد دولت و ارتش برخوردار هستند، تاکنون از ارتکاب هیچ جنایت ضد حقوق بشری علیه اقلیت روهینگیا دریغ نکرده اند؛ از زنده زنده سوزاندن مسلمانان گرفته تا کَندن پوست بدن آنها و تجاوز به زنان و دخترانشان. تمامی این جنایت ها درحالی علیه اقلیت مسلمان روهینگیا انجام می شود که تنها گناه آنها گرایش دینی و مذهبی شان است و نه چیز دیگر.
برای روشن شدن وضعیت مسلمانان روهینگیا میانمار و چرایی عدم اقدام مناسب از سوی سازمانها و نهادهای بین المللی، خبرگزاری مهر گفتگویی با پروفسور «ویلیام بیمن» استاد دانشگاه مینه سوتا آمریکا داشته است که در ادامه از نظر می گذرد.
پروفسور ویلیام اورمان بیمن (William O. Beeman) استاد و رئیس گروه مردم شناسی دانشگاه مینه سوتا است. وی همچنین از سال ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۸ ریاست بخش خاورمیانه انجمن مردم شناسی آمریکا را برعهده داشته است.
بیمن پیشتر مدیر گروه مطالعات خاورمیانه در دانشگاه براون (Brown) در ایالت رودآیلند و استاد مردم شناسی و مطالعات آسیای شرقی این دانشگاه نیز بود. وی دکترای مردم شناسی را از دانشگاه شیکاگو در سال ۱۹۷۶ دریافت کرد و به خاطر نوشتن چندین جلد کتاب و بیش از ۱۰۰ مقاله علمی در مورد پویش های ارتباطات در ایالات متحده، ایران و غیره بسیار مشهور است.
*اکنون مسلمانان روهینگیا در میانمار با شرایط فاجعه باری روبرو هستند. چرا سازمانها و نهادهای بین المللی به وضعیت آنها توجه نمی‌کنند؟
اولا، میانمار هیچ گونه سود و یا نفع استراتژیکی برای قدرت‌های اقتصادی عمده جهان ندارد. با اینکه برخی از اکتشافات نفت برای اولین بار در برمه بوده، اما منافع اقتصادی آن برای آن کشور کم و یا هیچ است.
رفتار وحشیانه نیروهای نظامی میانمار برای کسانی که نگران حقوق بشر در سراسر جهان هستند نگران کننده است. اما این رفتار نتوانسته موجب تحریک برخی از کشورهای بزرگ جهان شود. به همین دلیل توجه روزنامه نگاران نیز به این موضوع بسیار محدود است. اکنون که حدود ۱۵۰،۰۰۰ پناهنده روهینگیایی به بنگلادش فرار کرده‌اند، و رئیس جمهور ترکیه، اردوغان نیز هشدار «نسل کشی» در روهینگیا را صادر کرده، توجه بیشتری به آن جلب شده است.
*آنگ سان سو چی، برنده نوبل صلح، که خود قربانی ظلم ارتش میانمار بوده و چندین سال تحت شکنجه قرار گرفته است، در مورد وضعیت مسلمانان روهینگیا سکوت کرده و حتی با اقدامات نظامی علیه آنها همراه شده است. ارزیابی شما از این موضوع چیست؟
البته سو چی، نمادی از اقدامات حقوق مدنی در جهان بوده است، بنابراین عدم دسترسی به روهینگیا برای بسیاری از مردم بسیار گیج کننده است. رئیس جمهورشدن او بدلیل قانون (ازدواج با یک خارجی) در میانمار ممنوع است، اما عملا او رهبر ملت میانمار است.
با این وجود او باید با نفوذ و اعتبار خود، ارتش میانمار را که هر بار یک قومیت و یا یک طایفه را تهدید می کند، متعادل سازد. البته حفظ این تعادل بسیار دشوار است. کارشناسان میانماری ادعا می‌کنند که سو چی در حال بازیِ «بازی طولانی» است. سوچی مدتهاست که در حال نقش بازی کردن در این میدان است.
این کارشناسان معتقدند: او حاضر به خطر انداحتن موقعیت رهبری فعلی خود با دفاع از یک اقلیت منفور نیست. این کار او با انتقاد کارشناسان بین‌المللی حقوق بشر روبروشده است.
همچنین او به تازگی ادعا کرده که در حال دفاع از روهینگیا است، اما این ادعای او جای بحث و مناقشه دارد.
*مسئولیت سازمان ملل متحد و کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد نسبت به مسلمانان و کاهش درد و رنج آنها چیست و چرا آنها این کار را به نحو موثری انجام نداده‌اند؟
موضع سازمان ملل در این مورد تا حدودی ناراحت کننده است. کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد نیز در مورد روهینگیا ابراز نگرانی کرده، اما سازمان ملل متحد می‌تواند به عنوان یک «نقطه اوج»، کاری شبیه به اعزام نیروهای نظامی انجام دهد(برنامه اعزام نیروی نظامی را به کار گیرد).
همان کاری که در نهایت در دارفور سودان انجام شد. اما این کار نیاز به صدور قطعنامه از سوی سازمان ملل متحد دارد. اما تاکنون هیچ کس برای تصویب چنین قطعنامه‌ای در سازمان ملل تلاش نکرده است. البته در برابر چنین قطعنامه‌ای میانمار مقاومت زیادی از خود نشان خواهد داد.
البته دبیر کل سازمان ملل نامه هشدار دهنده‌ای در مورد وضعیت فاجعه بار در این کشور، به شورای امنیت ارسال کرده است. این امر معمولا تلاشی برای درخواست صدور قطعنامه برای اقدام نظامی سازمان ملل متحد، توسط شورای امنیت است. اما این کار تازه چند روز پیش اتفاق افتاده است، بنابراین می‌توان گفت: تا کنون هیچ اقدام موثری صورت نگرفته است.
*اگر وضعیتی که مسلمانان روهینگیا در حال حاضر با آن مواجه هستند به شهروندان یک کشور غربی تحمیل شود، همه سازمان های بین المللی و موسسات احتمالا اقداماتی را برای مقابله با این مسئله انجام خواهند داد. چرا این سازمانها استانداردهای دوگانه دارند و به مسلمانان روهینگیا بی‌تفاوت هستند؟
یکی از مشکلات بزرگ فعلی، دسترسی به منطقه ای است که مسلمانان روهینگیا در میانمار در آن مستقر هستند. این منطقه در ناحیه دور افتاده‌ای در مجاورت بنگلادش واقع شده است. در واقع شهروندان میانمار در این منطقه به «بنگالیس» معروف هستند. هر چند آنها چندین نسل است که در میانمار بوده‌ا ند.
پناهندگان در بنگلادش در یک منطقه قابل دسترسی هستند، از جمله منطقه اطراف بازار کاکس. مقامات میانمار محدودیت‌های فراوانی را در مورد کمک های بین‌المللی در ایالت راخین، جایی که بیشتر اهالی روهینگیا در آن قرار دارند اعمال کرده است، که این امر، کار را برای کمک رسانی سازمان‌های بین المللی به جمعیت آسیب دیده بسیار دشوار کرده است.
نظر شما