کتاب «کرامت انسان از نگاه اسلام و مسیحیت» منتشر شد

به گزارش خبرنگار مهر، آنچه در ادیان آسمانی به ویژه اسلام و مسیحیت مورد توجه فراوان قرار گرفته، کرامت انسان است. توجه به کرامت انسان برای حل بسیاری از مشکلات آدمی در حوزه اندیشه و عرصه عمل و نیز در زمینه های مختلف و ابعاد گوناکون کاربرد بسیار دارد. انسان شناسی یک بحث بین رشته ای است که در علوم انسانی ـ دین شناسی، فلسفه، کلام، عرفان و ... ـ اهمیت بسیار دارد و تأثیر آن به لحاظ آثار عملی در تعلیم و تربیت، تعالی انسان، معنویت و ... انکار نشدنی است. از این رو توجه به مسأله کرامت نیز در انسان شناسی یک بحث مبنایی و اساسی است که دارای ابعاد و آثار گوناگون سیاسی، حقوقی، اجتماغی، فلسفی و کلامی، فرهنگی و ... می باشد. حال این سؤالات پیش می آید که آیا موضوع کرامت در هر دو دین به یک معنا مورد توجه قرار گرفته یا مختلف است؟ در این صورت نقاط مشترک چیست و تفاوت آنها در چه زمینه ای است؟
عناوین فصول کتاب عبارتند از:
فصل اول: کرامت انسان در اسلام
ضرورت کرامت انسانی در جهان هستی
انواع کرامت انسان در اسلام
منشأ و خاستگاه کرامت انسان
ویژگی ها و نشانه های کرامت انسان
ملاک و معیار کرامت
پیامدها، جلوه ها و آثار کرامت
عوامل کسب کرامت

فصل دوم: کرامت انسان در مسیحیت
جایگاه کرامت انسان
تحلیل مفهومی کرامت
انواع کرامت
منشأ کرامت
هدف و فلسفه وجودی کرامت
پیامدها، جلوه ها و آثار کرامت
عوامل کسب کرامت
موانع کسب کرامت

در بخشی از مقدمه این اثر به قلم مؤلف می خوانیم: موضوع انسان یکی از اصلی ترین و مبنایی ترین مسائلی است که از زاویه های مختلف مورد توجه و دقت قرار گرفته است به طوری که در تعالیم ادیان آسمانی مسأله انسان یکی از محوری ترین مسائل به شمار آمده و آفرینش جهان، فلسفه ارسال پیامبران و نزول کتب آسمانی جهت نیل او به سعادت نهایی توجه و تبیین شده است. در اسلام انسان با تکمیل کرامت اکتسابی یعنی ایمان و عمل صالح و تقوا می تواند به فلاح و رستگاری در دنیا و آخرت برسد. انسان مسیحی، انسان تاریخی است. تاریخی که مسیحیت به آن اعتقاد دارد دارای طرح و نقشه معین است که خداوند از قبل هر اتفاقی را پیش بینی کرده است. این تاریخ، تاریخ گناه است و قابلیتهای انسان و ابزار تاریخی نمی توانند وسایل نجات او را فراهم کنند. انسان برای این به این بلا گرفتار آمده است که به جوهر انسانی خود خیانت ورزیده است. این خیانت را گناه نخستین می نامند. دور افتادن از ذات الهی خود انسان را به استحاله کشانده است. رهایی از این وضع فقط با لطف خداوند میسر است.
در بخش دیگری از مقدمه آمده است: هنگامی که انسان و کرامت با هم به کار می روند، عبارت کرامت انسان را شکل می دهند که به مفهوم جایگاه انسانها است که آنها را سزاوار احترام می کند. جایگاهی که نختین است و بدیهی انگاشته می شود. این عبارت به ارزش اعلای آنها اشاره دلرد و یا این حقیقت که آنها پیش انگاره ای برای ارزش هستند، چرا که آنها افرادی هستند که ارزش درباره آنان مفهوم می یابد. ارزش در احساس آشکار می شود و بر ما عمیقا تأثیرگذار است. ارزش اعلی در عمیق ترین سطح ممکن ما را تحت تأثیر می گذارد.