خبرگزاری مهر - گروه فرهنگ:
کامران پارسی‌نژاد نویسنده و منتقد ادبی و عضو انجمن قلم ایران که در سال گذشته داوری در دو جشنواره ادبی یوسف و کتاب سال دفاع مقدس را در کارنامه خود داشت در یادداشتی انتقادی که در اختیار خبرگزاری مهر قرار داده است، نسبت به رویه جاری در بنیاد حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس درباره بی‌فرجام گذاشتن جشنواره‌های ادبی این نهاد انتقاد و از این رویدادهای فرهنگی با تعبیر شبه‌جشنواره یاد کرده است. در ادامه متن یادداشت انتقادی این نویسنده را می‌خوانید:
در تاریخ ۲۶ بهمن ماه سال ۹۵ در ستونی که در روزنامه قدس در اختیار داشتم در متنی با عنوان «بنیاد حفظ آثارو نشر ارزش های دفاع مقدس چه می کند؟» به تحلیل و واکاوی نهاد مذکور و مقایسه آن به سال های قبل تر پرداختم و یکی از گلایه های من نسبت به کم کاری بنیاد عقیم کردن جشنواره اصلی بنیاد و جایزه مهم داستان کوتاه یوسف بود. در پی آن با واکنش سریع مسئولین محترم بنیاد مواجه شدم و جوابیه تند و گزنده بنیاد را پاسخ ندادم چرا که این گونه پاسخ گویی ها را حمل بر خود زنی می‌دانم. در پی آن بنیاد حفظ آثار به تکاپو افتاد و اعلام کرد قصد برگزاری جشنواره ها را دارد. خواسته یا ناخواسته مرا دعوت کردند تا در هر دو جشنواره به کار داوری بپردازم.
در جشنواره داستان کوتاه یوسف من و آقای محمدرضا شرفی خبوشان داوری حجم بسیار زیادی داستان کوتاه را برعهده گرفتیم و در جشنواره اصلی بنیاد حفظ آثار باز من و آقای دکتر محمود بشیری و چند تن از استادان دانشگاه به داوری نقد و پژوهش های ادبی پرداختیم. در نهایت عمر طولانی سپری شد و هیچ کدام از جشنواره ها برگزار نشد که هیچ حق الزحمه داوران هم پرداخت نشد. قریب به یکسال است که من و سایر داوران در جستجوی مسئول پاسخ گویی هستیم. دبیر جشنواره یوسف آقای امیر خانی ابراز تاسف کردند و اعلام کردند برپایی جشنواره و حق الزحمه ها به ایشان مربوط نمی شود و خود داوران باید پی گیری کنند. در جشنواره اصلی بنیاد هم هیچ کس پاسخ گو نیست. نپرداختن حق الزحمه داوران یک سوی ماجراست و سیاست بنیاد حفظ آثار یک سوی ماجرا. در کدام کشور جهان چنین عملی انجام شده که جشنواره ای برپا بشود اما در نهایت جشنواره به بهانه مالی برگزار نشود و حق الزحمه داوران پرداخت نشود؟
اگر بنیاد حفظ آثار علی رغم بودجه خود ناتوان در برگزاری جشنواره هاست پس چرا از ابتدا فراخوان می دهد و از داوران می خواهد تا وقت ارزشمند خود را صرف داوری کنند؟
به گمان من این اقدام دوستان جدای مسائل حقوقی و شرعی نوعی بی احترامی به ساحت مقدس نویسندگان و داوران به حساب می آید ... معمولا مدت زمان داوری و برگزاری جشنواره مشخص است و نهایت چند ماه به طول می انجامد. چرا در طی یک سال گذشته هیچ تماسی با داوران گرفته نشده است؟ چرا تاکنون بنیاد اطاعیه ای درخصوص تاخیر طولانی و عدم برگزاری جشنواره نداده است؟ سیاست فراموش کردن تدریجی ظاهرا برای بسیاری از مراکز ادبی و فرهنگی دست مایه خوبی بوده و هست. از دیر باز متولیان امور فرهنگی تمامی سازمان ها و نهاد های دولتی و غیر دولتی به فعالیت های مهم و سرنوشت ساز نویسندگان و اهالی ادب و هنر بی توجهی کردند و عملا باعث شدند تا ادبیات غنی این مرز وبوم از طراوات و شادابی بیفتد و دچار ایست قلبی بشود. در چنین شرایطی که دیگر ارزش و بهای نویسندگان آنچنان حفظ نمی شود نیمه رها کردن جشنواره های از این دست عملا نادیده گرفتن فعالیت تمام نویسندگانی است که آثارشان را برای جشنواره یوسف ارسال کردند و آثار مکتوبشان در جشنواره بنیاد واکاوی شده است. در این دوره نابسامان ادبی چه کسی قرار است نظارت بر عماکرد نهادهای ادبی را داشته باشد؟
نظر شما