از «ارابه خدایان» تا «من هنوز شروع به جنگیدن نکرده ام»

خبرگزاری مهر - گروه بین الملل: مهدی دستگردی: شعار ناوشکن آمریکایی «بونهام ریچارد» که به تازگی فرایند ارتقای تجهیزات خود را پشت سر گذاشته بود، این بود که من هنوز شروع به جنگیدن نکرده ام. همین نام را اسرائیلی‌ها در زمان جنگ ۳۳ روزه (که اکنون سالگرد آغاز آن است) برای نسل چهارم تانک‌های مرکاوا انتخاب کردند. «ارابه خدایان». این نام‌ها بیش از آنکه نشان از قابلیت‌های نظامی داشته باشد بیشتر پیام آرامش بخشی به جامعه صهیونیستی بود.

واشنگتن و تل آویو به دلیل آنکه از عناصر پشتوانه مردمی و مؤلفه‌های تشکیل دهنده یک ملت قدرتمند متکی به تاریخ عمیق و پیشینه‌ای طولانی برخوردار نیستند، تمامی اقتدار و توانمندی سیاسی، اقتصادی و حتی اجتماعی خود را در تجهیزات نظامی تعریف می‌کنند. به گونه‌ای که اعتماد به نفس این دولتها به شدت بیش از آنکه به پیشینه تاریخی، فرهنگ و پشتوانه مردمی استوار باشد متکی به قدرتمندی و ارتقا و به روز بودن تجهیزات نظامی و همچنین سهام کارخانه‌های اسلحه سازی است.

در حالی که در بیشتر جوامع، تجهیزات نظامی و دفاعی تکمیل اقتدار ملی یک کشور به شمار می‌رود و همین قدرتمندی نظامی به جای سرکوب ملت‌های دیگر و اشغالگری برای حمایت از آرمان و منافع ملی به کارگرفته می‌شود.

درباره آتش گرفتن ناوشکن آمریکایی تحلیل‌های متفاوتی مطرح است اما در اینجا از زوایه دیگر به این موضوع نگاه می‌کنیم. همان آسیب پذیری اسطوره‌های ارتش آمریکا و اسرائیل. زمانی که آمریکایی‌ها نام «من هنوز شروع به جنگیدن نکرده ام» را برای یک ناوشکن انتخاب می‌کنند می‌خواهند دو پیام داخلی و بیرونی را ارسال کنند. دادن اعتماد نفس به داخل و نیز ساماندهی وضعیت داخلی و نیز ناامن کردن محیط پیرامونی که بیشتر در دستیابی به منافع اقتصادی خلاصه می‌شود.

همین شیوه را اسرائیلی‌ها در انتخاب نام تجهیزات نظامی خود داشتند. تانک‌های نسل ۴ مرکاوا یا همان ارابه خدایان به آسانی در برابر یک گروه اندک شکست خورد و اینجا بود که سال ۲۰۰۶ آغازی بر پایان اسطوره شکست ناپذیری رژیم صهیونیستی شد.