بوش باید به خاطر جنایت در عراق محاکمه شود

به گزارش خبرگزاری مهر،  متن کامل بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی در اولین نماز جمعه ماه مبارک رمضان امسال، به این شرح است.

بسم‏اللَّه‏الرّحمن‏الرّحیم‏

الحمدللَّه ربّ العالمین نحمده و نستعینه و نؤمن به و نستغفره و نصلّى و نسلّم على حبیبه و نجیبه و خیرته فى خلقه و حافظ سرّه و مبلّغ رسالاته بشیر رحمته و نذیر نقمته سیّدنا و نبیّنا ابى‏القاسم المصطفى محمّد و على اله الأطیبین الأطهرین المنتجبین سیّما بقیّةاللَّه فى الأرضین.

همه‏ى برادران و خواهران نمازگزار و عزیز را و خودم را توصیه میکنم به رعایت تقواى الهى، که برترین محصول و نتیجه‏ى این ماه مبارک است. ماه مبارک رمضان با همه‏ى برکاتش و همه‏ى زیبائى‏هاى معنوى‏اش، بار دیگر فرا رسید. از قبل از شروع ماه مبارک، پیامبر معظم اسلام مردم را آماده میفرمود براى ورود در این عرصه‏ى خطیر و والا و پربرکت؛ «قد اقبل الیکم شهر اللَّه بالبرکة و الرّحمة». در خطبه‏ى روز جمعه‏ى آخر ماه شعبان، بنا به روایتى اینطور فرمود: خبر داد، توجه داد به مردم که ماه رمضان فرا رسید. اگر بخواهیم در یک جمله ماه رمضان را تعریف کنیم، باید عرض کنیم ماه فرصتها. فرصتهاى فراوانى در این ماه در برابر من و شماست. اگر از این فرصتها بتوانیم درست استفاده کنیم، یک ذخیره‏ى عظیم و بسیار ارزشمندى در اختیار ما خواهد بود. من درباره‏ى همین مطلب اندکى توضیح عرض میکنم و خطبه‏ى اول درباره‏ى همین مسائل مربوط به ماه رمضان و این فرصتهاى بى‏نظیر است.

در همین خطبه‏اى که اشاره شد، رسول مکرم فرمودند که «شهر دعیتم فیه الى ضیافة اللَّه»؛ این یک ماهى است که شما در این ماه دعوت شده‏اید به میهمانى الهى. خود این جمله در خور تدبر و تأمل است؛ دعوت به میهمانى الهى. اجبار نکردند که همه‏ى افراد از این میهمانى استفاده کنند؛ نه، فریضه قرار داده‏اند؛ اما تحت اختیار خود ماست که از این میهمانى استفاده بکنیم یا نکنیم. بعضى هستند که در این میهمانى عظیم اصلاً فرصت این را پیدا نمیکنند که به این دعوتنامه توجه کنند. غفلت آنها، فرورفتگى آنها در کار مادیت و دنیاى مادى به قدرى است که آمدن و رفتن ماه رمضان را نمیفهمند. مثل همین که کسى را براى یک میهمانى بسیار با شکوه و پرخیر و برکتى دعوت کنند و او فرصت نکند؛ غفلت کند از اینکه کارت دعوت را حتّى نگاه کند. اینها که دستشان بکلى خالى میماند. بعضى میفهمند این میهمانى هست، اما به این میهمانى نمیروند. کسانى که خداى متعال به آنها لطف نکرده است و توفیق نداده که با اینکه عذرى ندارند، روزه را نمیگیرند یا از تلاوت قرآن یا از دعاهاى ماه رمضان محروم میمانند، آنها همین افراد هستند. کسانى هستند که وارد این میهمانى نمیشوند، نمى‏آیند به این میهمانى؛ حساب اینها روشن است. جمع کثیرى از مردم مسلمان - امثال ما - وارد این میهمانى میشویم، اما بهره‏ى ما از این میهمانى به یک اندازه نیست؛ بعضى‏ها بیشترین بهره را از این فرصت میبرند.

ریاضتى که در میهمانى این ماه وجود دارد - که ریاضت روزه و گرسنگى کشیدن است - شاید بزرگترین دستاورد این ضیافت الهى است. برکاتى که روزه براى انسان دارد، به قدرى این برکات از لحاظ معنوى و ایجاد نورانیت در دل انسان زیاد است که شاید بشود گفت بزرگترین برکات این ماه همین روزه است. روزه را بعضى میگیرند؛ پس اینها وارد ضیافت شده‏اند و بهره‏ى از این ضیافت را هم گرفته‏اند. لیکن علاوه‏ى بر روزه گرفتن - که ریاضت معنوىِ این ماه مبارک است - اینها آموزش خود را هم از قرآن در حد اعلى‏ تأمین میکنند؛ تلاوت قرآن با تدبر. با حالت روزه‏دارى یا حالت نورانیتِ ناشى از روزه‏دارى، در شبها و نیمه شبها تلاوت قرآن، انس با قرآن، مخاطب خدا قرار گرفتن، لذت دیگرى و معناى دیگرى دارد. چیزى که انسان در چنین تلاوتى از قرآن فرا میگیرد، در حال متعارف و معمول نمیتواند به چنین تلاوتى دسترسى پیدا کند؛ آنها از این هم بهره میبرند. علاوه‏ى بر اینها، از مکالمه‏ى با خداى متعال و مخاطبه‏ى با خدا، راز و نیاز کردن، دل خود را و اسرار درون خود را براى خدا به زبان آوردن هم بهره‏بردارى میکنند؛ یعنى همین دعاها. این دعاى ابى‏حمزه‏ى ثمالى، این دعاهاى روزها، این دعاهاى شبها و سحرها، اینها حرف زدن با خداست، خواستن از خداست، نزدیک کردن دل به ساحت حریم عزت الهى است؛ از این هم بهره میبرند. بنابراین در این میهمانى، از همه‏ى دستاوردهاى آن بهره میبرند.

از اینها مقدم‏تر، شاید به جهتى بالاتر از اینها، ترک گناهان است؛ در این ماه گناه هم نمیکنند. در همان روایت خطبه‏ى پیامبر اعظم، امیرالمؤمنین (علیه‏الصّلاةوالسّلام) سؤال میکند از پیغمبر که در این ماه کدام عمل بافضیلت‏تر است. در جواب میفرمایند: «الورع عن محارم اللَّه». اجتناب از گناهان و از محارم الهى، بر کارهاى اثباتى و ایجابى مقدم است؛ جلوگیرى از آلودگى و زنگار روح و دل است. این افراد از گناه هم اجتناب میکنند. پس هم روزه‏دارى است، هم تلاوت است، هم دعا و ذکر است، هم دورى از گناهان است. این مجموعه، انسان را از لحاظ اخلاق و رفتار هم به آن چیزى که مورد نظر اسلام است، نزدیک میکند. وقتى این مجموعه کار انجام گرفت، دل انسان از کینه‏ها خالى میشود؛ روح ایثار و فداکارى در انسان زنده میشود؛ کمک به محرومان و مستمندان براى انسان آسان میشود؛ گذشت به نفع دیگران و به زیان خود در امور مادى براى انسان روان میشود. لذا مى‏بینید در ماه رمضان جرم و جنایت کم میشود، کار خیر زیاد مى‏شود، محبت بین افراد جامعه بیش از اوقات دیگر میشود؛ که اینها به برکت همین ضیافت الهى است.

بعضى اینطور از ماه رمضان بهره‏ى کامل میبرند، بعضى هم نه؛ از یک چیزى بهره‏مند میشوند، از چیز دیگرى خود را محروم نگه میدارند. باید تلاش مسلمان در این ماه این باشد که حداکثر بهره را از این ضیافت الهى بگیرد و دست پیدا کند به رحمت و مغفرت الهى، که من تأکید کنم بر روى استغفار؛ استغفار از گناهان، استغفار از خطاها، استغفار از لغزشها؛ چه گناهان کوچک، چه گناهان بزرگ. این خیلى مهم است که در این ماه، ما خودمان را، دلمان را از زنگارها پاک کنیم؛ خودمان را از آلودگى‏ها مصفا کنیم، شستشو بدهیم؛ و این با استغفار امکان‏پذیر است. لذا در روایات متعددى دارد که بهترین دعاها یا در رأس دعاها، استغفار است؛ طلب مغفرت از پروردگار. براى همه هم استغفار هست. پیغمبر اکرم هم - آن انسان والا - استغفار میکرد. حالا استغفار امثال ما از نوعى از گناهان است؛ این گناهان متعارف و معمولى و گرایشهاى حیوانى در وجود ما و همین گناهانِ به تعبیرى میگوئیم گناهان چاروادارى؛ گناه‏هاى آشکار و واضح. بعضى‏ها استغفارشان از چنین گناهانى نیست؛ از ترک اولى‏ است. بعضى ترک اولى‏ هم نمیکنند؛ اما استغفار میکنند، که این استغفار از قصور ذاتى و طبیعى انسانِ ممکن در قبال عظمت ذات مقدس پروردگار است؛ استغفار از عدم معرفت کامل، که این مال اولیاء و مال بزرگان است.

ما باید از گناهانمان استغفار کنیم. فایده‏ى بزرگ استغفار این است که ما را از غفلت نسبت به خود خارج میکند. ما گاهى در مورد خودمان دچار اشتباه میشویم. وقتى به فکر استغفار مى‏افتیم، گناهان، خطاها، خیره‏سرى‏ها، پیروى از هواى نفس که کردیم، تجاوز از حدود که انجام دادیم، ظلمى که به نفس خودمان کردیم، ظلمى که به دیگران کردیم، جلوى چشم ما زنده میشود و به یادمان مى‏آید که چه کرده‏ایم؛ آن وقت دچار غرور، دچار نخوت، دچار غفلت نسبت به خود نمیشویم. اولین فایده‏ى استغفار این است. بعد هم خداى متعال وعده فرموده است که آن کسى که استغفار کند، یعنى به عنوان یک دعاى حقیقى از خداى متعال حقیقتاً آمرزش بطلبد و از گناه پشیمان باشد، «لوجد اللَّه توّاباً رحیما»؛ خداى متعال توبه‏پذیر است. این استغفار، بازگشت به سوى پروردگار است؛ پشت کردن به خطاها و گناهان است و خداوند میپذیرد؛ اگر استغفار، استغفار حقیقى باشد.

توجه کنید که همین‏طور آدم به زبان بگوید: استغفراللَّه، استغفراللَّه، استغفراللَّه، اما حواسش این طرف و آن طرف باشد، این فایده‏اى ندارد؛ این استغفار نیست. استغفار یک دعاست، یک خواستن است؛ باید انسان حقیقتاً از خدا بخواهد و مغفرت الهى و گذشت پروردگار را بطلبد: من این گناه را کرده‏ام؛ پروردگارا! به من رحم کن، از این گناه من بگذر. اینطور استغفار کردنى نسبت به هر یک از گناهان، مسلماً غفران الهى را پشت سر خواهد داشت؛ خداى متعال این باب را باز فرموده است.

البته در دین مقدس اسلام، اقرار به گناه پیش دیگران ممنوع است. اینکه در بعضى از ادیان هست که بروند توى عبادتگاه‏ها، پیش روحانى، کشیش، بنشینند، اعتراف به گناه کنند، این در اسلام نیست و چنین چیزى ممنوع است. پرده‏درىِ نسبت به خود و افشاى اسرار درونى خود و گناهان خود پیش دیگران، ممنوع است؛ هیچ فایده‏اى هم ندارد. اینکه حالا در آن ادیان خیالى و پندارى و تحریف شده اینطور ذکر میشود که کشیش گناه را میبخشد، نه؛ در اسلام بخشنده‏ى گناه، فقط خداست. حتّى پیغمبر هم نمیتواند گناه را ببخشد. در آیه‏ى شریفه میفرماید: «ولو انّهم اذ ظلموا انفسهم جاءوک فاستغفراللَّه و استغفر لهم الرّسول لوجد اللَّه توّابا رحیما»؛ وقتى گناهى انجام دادند، ظلم به نفس کردند، اگر بیایند پیش تو که پیغمبر هستى، از خداى متعال طلب مغفرت و طلب بخشش کنند و تو هم براى آنها طلب بخشش کنى، خداوند توبه‏ى آنها را میپذیرد. یعنى پیغمبر براى آنها طلب بخشش میکند؛ خود پیغمبر نمیتواند گناه را ببخشد؛ گناه را فقط خداى متعال باید ببخشد. این استغفار است، که این استغفار حقیقتاً جایگاه مهمى دارد. از استغفار در این ماه غفلت نشود؛ بخصوص در سحرها، در شبها. دعاهائى که در ماه رمضان هست، اینها را با توجه به معانى‏اش بخوانید.

بحمداللَّه جامعه‏ى ما یک جامعه‏ى معنوى است. دعا و توجه و توسل و ابتهال الى‏اللَّه در بین مردم ما رایج است و مردم دوست میدارند؛ جوانهاى ما دلهاى پاک و نورانى‏شان به ذکر خدا متمایل است؛ اینها همه فرصت است. ماه رمضان هم که یک فرصت الهى است، در اختیار ما قرار داده شده؛ استفاده کنید از این ماه مبارک، از این فرصت بسیار بزرگ؛ دلها را به خدا نزدیک کنید، آشنا کنید؛ با استغفار، دلها و جانها را پاکیزه کنید؛ خواسته‏هایتان را با خداى متعال مطرح کنید. ارتباط معنوى ملت ما با خداى متعال کارهاى بزرگى انجام داده است، و ماه رمضان فرصت فوق‏العاده‏اى است براى این کار؛ از این فرصت استفاده شود.
ان‏شاءاللَّه خداوند متعال به همه‏ى ما کمک کند تا بتوانیم در این ماه رمضان جنبه‏ى فرشته‏گون وجود خود را بر جنبه‏ى حیوانى خود غلبه دهیم. ما یک جنبه‏ى ملکى و فرشته‏اى داریم، یک جنبه‏ى مادى و حیوانى داریم. هوى‏هاى نفسانى، جنبه‏ى مادى را بر آن جنبه‏ى ملکى و فرشته‏اى غلبه میدهد. ان‏شاءاللَّه در این ماه رمضان بتوانیم آن روحانیت را، آن نورانیت را بر جنبه‏ى مادى غلبه بدهیم و این را به عنوان ذخیره‏اى نگه داریم و از ماه رمضان به عنوان تمرینى که در طول سال این تمرین به کار ما خواهد آمد، ان‏شاءاللَّه استفاده کنیم.

بسم‏اللَّه‏الرّحمن‏الرّحیم‏

والعصر. انّ الانسان لفى خسر. الّا الّذین امنوا و عملوا الصّالحات‏ و تواصوا بالحقّ و تواصوا بالصّبر.

خطبه‏ دوم‏

بسم‏اللَّه‏الرّحمن‏الرّحیم‏

الحمدللَّه ربّ العالمین والصّلاة والسّلام على سیّدنا و نبیّنا ابى‏القاسم المصطفى محمّد و على اله الأطیبین الأطهرین المنتجبین سیّما علىّ امیرالمؤمنین و سیّدة نساء العالمین و الحسن و الحسین سیّدى شباب اهل الجنّة و علىّ‏بن‏الحسین و محمّدبن‏علىّ و جعفربن‏محمّد و موسى‏بن‏جعفر و علىّ‏بن‏موسى و محمّدبن‏علىّ و علىّ‏بن‏محمّد و الحسن‏بن‏علىّ و الخلف القائم المهدىّ حججک على عبادک و امنائک فى بلادک و صلّ على ائمّة المسلمین و حماة المستضعفین و هداة المؤمنین‏ و استغفر اللَّه لى و لکم‏

در این خطبه اولین مطلبى که عرض میکنیم، یاد نیک مرحوم آیةاللَّه طالقانى (رضوان‏اللَّه‏تعالى‏علیه) است که نماز جمعه‏ى باشکوه تهران اول بار به امر امام بزرگوارمان به امامت ایشان برگزار شد. این مرحوم یک عالم مجاهدِ بااستقامتِ پارسا و پاکیزه‏اى بود؛ امتحان خوبى هم داد. هم در دوران مبارزه، هم پس از پیروزى انقلاب و در این معادلات پیچیده و بسیار دشوارى که در زمینه‏هاى سیاسى و امنیتى بعد از انقلاب پیش آمد، مرحوم آیةاللَّه طالقانى امتحان خوبى داد. نماز جمعه هم نهاد بابرکتى شد؛ چه در تهران، چه در سایر شهرهاى این کشور. بتدریج نماز جمعه در شهرهاى کوچک و کوچکتر هم در سرتاسر کشور اسلامى در هر نقطه‏اى تبدیل شد به کانونِ هم معنویت و هم مقاومت. نماز عبادى - سیاسى که تعبیرى بود که آن روز ظاهراً از زبان امام بزرگوارمان صادر شد، به این معناست؛ هم مرکز عبادت است، هم مرکز آگاهى معنوى و سیاسى است؛ که این آگاهى موجب نلغزیدن، راه کج نکردن و به زانو در نیامدن یک ملت است. اغلب این شکستهائى که شما در صحنه‏ى سیاسى در دنیا براى ملتها مشاهده میکنید، منشأش ناآگاهى‏هائى است که ضربه‏هاى خود را در جاهاى گوناگونى زده است. آگاهى، یک ملت را ضد ضربه میکند؛ او را آماده میکند براى مقاومت. بنابراین اینجا، هم پایگاه معنویت است، هم پایگاه مقاومت. قدر این نماز را، هم آحاد مردم بدانند، هم بخصوص جوانهاى عزیزمان بدانند، و هم آقایان ائمه‏ى جمعه‏ى محترم در سراسر کشور بدانند؛ آنها هم قدر این نماز را بدانند؛ این یک منبرى است که نظیر آن دیگر وجود ندارد. کارى کنند که جاذبه‏ى نماز جمعه، جوانها و دلهاى پاکیزه و مشتاق را به این سمت بکشاند و این کانون روزبه‏روز گرمتر شود.

یک مطلب دیگر که عرض میکنم و آن را مقدمه قرار میدهم براى مطلب اصلى‏اى که عرض خواهم کرد، مسأله‏ى هفته‏ى دفاع مقدس است که در پیش است. جنگى که در سال 1359 علیه جمهورى اسلامى شروع شد، اگرچه از طرف صدام بدبخت و روسیاه بود، اما پشت سر این قضیه یک پروژه‏ى بین‏المللىِ استکبارى بود براى زمین زدن نهضت اسلامى و انقلاب اسلامى. تحلیلگران غربى تحلیل کردند و فهمیدند و درست هم فهمیدند که این انقلاب فقط این نیست که یک رژیم دست‏نشانده را در ایران از بین برده است و این کشور عظیم و پربرکت را از سیطره‏ى استکبار خارج کرده؛ بلکه این حرکت الهام‏بخش خواهد شد، دنیاى اسلام را تکان خواهد داد، ملتها را به فکر خواهد انداخت. همین هم شد: فلسطین به فکر افتاد، کشورهاى شمال آفریقا به فکر افتادند، در تمام دنیاى اسلام حرکت و جنب و جوش هویت‏یابىِ اسلامى شروع شد که تا امروز هم همچنان روبه توسعه و گسترش است. چون فهمیدند که اینجا کانون الهام‏بخش دنیاى اسلام خواهد شد، گفتند جمهورى اسلامى را باید ما به هر کیفیتى هست، از بین ببریم. لذا با اینکه منطقه، منطقه‏ى خطیرى است، منطقه‏ى نفت است و غربى‏ها خیلى به مسأله‏ى نفت و خلیج فارس اهمیت میدهند و امنیتِ اینجا برایشان حیاتى است، لیکن درعین‏حال وارد میدان شدند، صدام را تقویت کردند، بلکه او را تشجیع کردند که این جنگ را شروع کند؛ او هم چون آدم نادانِ کله‏شقِ قدرت‏طلبِ خامى بود، خیال میکرد که حالا مى‏آید دو سه روزه یا چند هفته‏اى مسأله را تمام میکند و باقدرت برمى‏گردد سر جاى خود. لذا وارد این جنگ شدند و هشت سال تمام ایران اسلامى فشارهاى همه‏جانبه‏اى را که از سوى همه‏ى قدرتهاى بزرگ دنیا بر ایران از کانال جنگ وارد شد، تحمل کرد؛ این خیلى مهم است. شوروىِ سابق از این کانال به ایران فشار آورد، امریکا فشار آورد، پیمان ناتو - اروپائى‏ها - فشار آوردند، مرتجعین منطقه با انواع و اقسام طرق از این کانال علیه جمهورى اسلامى فشار آوردند. یکى از این فشارها هر انقلابى را، هر دولتى را به زانو درمى‏آورد و از پا مى‏انداخت؛ اما مجموع این فشارها نه فقط جمهورى اسلامى را از پا درنیاورد، بلکه ملت ایران را قوى‏تر و آگاه‏تر، و عزم و اراده‏ى آنها را راسخ‏تر کرد و جمهورى اسلامى را روزبه‏روز به سمت قوت اسلامى و الهى پیشتر برد. ایستادگى در میدان دفاع، چنین اثرى را به وجود آورد.

ضربات فراوانى هم به جبهه‏ى مقابل زده شد. یعنى صدام و رژیم بعثى ضربه‏ى اصلى را اینجا خوردند. امریکا به فکر افتاد که میتواند دست و پاى آنها را جمع کند. یعنى دیدند رژیمى است توخالى که متکى به مردمش نیست؛ این را فهمیدند. در واقع ضربه‏ى اصلى را ملت ایران و نظام جمهورى اسلامى به این متجاوز زد، که آخرش به این‏جاها منتهى شد که ملاحظه میکنید. اما جمهورى اسلامى روزبه‏روز قوى‏تر شد. حالا میشنوید میگویند تحریم و محاصره و از این حرفها. از این محاصره‏ها و تحریمها بمراتب بدتر در دوره‏ى جنگ بود. ما در میان همان تحریمها بوده است که نیروهاى نظامىِ دست خالى خودمان را امروز به اینجا رساندیم و از لحاظ توانائى‏هاى نظامى، جمهورى اسلامى در خط مقدم توانائى نظامى در این منطقه است. امکاناتى که جمهورى اسلامى توانسته است با قدرت، با ابتکار، با استفاده از خلاقیت خود و با جوشش درونى به وجود بیاورد، چشمها را خیره کرده است. در زمینه‏هاى گوناگون علمى و فناورى و پیشرفتهاى گوناگون هم که جاى خود دارد و روشن است، که یک نمونه‏اش این مسأله‏ى انرژى هسته‏اى است. اینها همه در دوران تحریم و در دوران فشار، به دست ملت ایران آمد. یعنى تحریمها نه فقط اثرى نکرد، بلکه اثر عکس کرد؛ نیروهاى درونى را به فکر واداشت و به حرکت وادار کرد.

حالا حرف اصلى‏اى که من میخواهم در جملات کوتاهى امروز عرض کنم، این است که سرکوب انقلاب و شکست انقلاب - که یک پروژه‏ى استکبارى بود - در این منطقه شکست خورده است و بعکس، مهاجمین به انقلاب، حتّى در حجم دولت حجیم و قدرتمندى مثل امریکا، روزبه‏روز به شکست و انهزام نزدیکتر میشوند. امروز ما نشانه‏ها و علائم واضح شکست را در سیاستهاى امریکائى در منطقه مشاهده میکنیم. اینها براى ملت ما و براى جوانان ما و براى تحلیلگران ما سرفصل‏هاى مهمى است که باید روى آن واقعاً تدبر کنند. یعنى بحث عظیم مواجهه‏ى نیروهاى مردمىِ متکى به معنویت با نیروهاى مادىِ متکى به زور و تهدید، یک بحث بسیار مهم و جدیدى است که باید در مباحث علوم اجتماعى و روان‏شناسى ملتها و روان‏شناسى اجتماعى مورد توجه قرار بگیرد؛ این کاملاً مغفولٌ‏عنه است. ملتى مثل ملت ما که نه بمب اتم دارد، نه از لحاظ علمى به او فرصت داده شده در طول صد سال که همپاى پیشروان قافله‏ى علمى حرکت کند و مواقع زیادى عقب مانده، هم از لحاظ ثروتها به پاى آن کشورهاى ثروتمند نمى‏رسد، اما در عین حال این کشور و این ملت توانسته است توطئه‏هاى مجموعه‏ى کشورهاى قدرتمندِ برخوردار از سلاح و تکنولوژى و ثروت مادى و رسانه‏اى را در مهمترین میدانها به عقب‏نشینى وادار کند و شکست بدهد. این علتش چیست؟ این در خور تأمل و تدقیق است. این را باید دانشمندان علوم سیاسى و علوم اجتماعى تحلیل کنند؛ ببینند نقش این معنویتها چگونه خود را نشان میدهد، که امروز در ایران نشان داده. لذا نگاه به این صحنه، نگاه عبرت‏آموز و درس‏آموزى است. صحنه، صحنه‏ى شکست قدرت استکبارى امریکاست. نمیخواهیم ادعاى واهى بکنیم؛ نه، اینها چیزهاى واضحى است و خودشان هم میگویند.

امریکائى‏ها قضیه‏ى 20 شهریور، یعنى همان 11 سپتامبرِ چهار پنج سال قبل را بهانه‏اى قرار دادند براى اینکه مطامع خودشان را در خاورمیانه پیش ببرند. هدف اصلى آنها هم این بود که بتوانند خاورمیانه‏اى درست کنند بر محور منافع اسرائیل؛ به تعبیرى که آن روز ما میکردیم، خاورمیانه‏اى با پایتختى اسرائیل؛ اینطور چیزى مورد نظرشان بود. اشغال عراق و حمله‏ى به عراق، جزئى از نقشه‏هاى این پروژه بود. عراق یکى از ثروتمندترین کشورهاى این منطقه و کشورهاى عربى است؛ کشورى که امروز متأسفانه مردمش اینطور در فقر و حالت دردآورى زندگى میکنند. امریکائى‏ها میخواستند این کشور را در مشت بگیرند - صدام کافى نبود، غیر قابل محاسبه بود - دولتى را در آنجا سر کار بیاورند که هم ظاهر مردمى داشته باشد، هم توى مشت آنها باشد. این یکى از قدمهاى مهم ایجاد خاورمیانه‏ى جدید بود که باید بر محور منافع اسرائیل به وجود بیاید. آن وقت چنین خاورمیانه‏اى میتواند ایران اسلامى را در محاصره قرار بدهد؛ هدفشان این بود. شما حالا جزء جزء این نقشه را مورد ملاحظه قرار بدهید. در فلسطین این نقشه شکست خورد. فلسطین که یک نقطه‏ى اصلى و محورى بود، این نقشه در آنجا شکست خورد. چرا؟ به‏خاطر اینکه در فلسطین گروه حماس که بزرگترین و اصلى‏ترین هسته‏ى مقاومت در مقابل اسرائیل است، با آراء مردم دولت تشکیل داد و سر کار آمد. تودهنى به امریکا و اسرائیل از این بالاتر؟ از آن روزى هم که این دولت به وجود آمده است، مرتب دارند کارشکنى میکنند که از میدان خارجش کنند؛ اما تا امروز نتوانسته‏اند. متأسفانه از خود بعضى از فلسطینى‏ها هم کمک گرفتند براى به زانو در آوردن دولت مردمىِ فلسطین؛ اما تا امروز بحمداللَّه نتوانسته‏اند، امیدواریم بعد از این هم نتوانند. این مربوط به فلسطین.

خود رژیم صهیونیستى هم - که هدف، تقویت این رژیم بود - ضربه خورد و امریکائى‏ها هم تودهنى خوردند. چگونه تودهنى خوردند؟ تابستان سال گذشته، این نیروى نظامىِ پرهیاهوى پرمدعا - ارتش اسرائیل که ادعا میشد قوى‏ترین ارتش این منطقه است - با ساز و برگِ مفصل وارد جنگ با لبنان شد؛ آن هم نه با یک کشور، نه با یک دولت؛ با یک نیروى منظم، با چند هزار نیروهاى حزب‏اللَّه و مقاومت اسلامى. سى‏وسه روز این جنگ طول کشید، که در این منطقه سابقه ندارد. چندین جنگى که اسرائیل با اعراب داشته است، از چند روز - حداکثر یکى دو هفته - تجاوز نکرده است. این جنگ، سى‏وسه روز طول کشید و با شکست کامل و مفتضحانه‏ى ارتش اسرائیل تمام شد. کى‏ تصور میکرد؟ امریکائى‏ها اصلاً فکرش را نمیکردند، اما اتفاق افتاد. این هم یک تودهنى. آنها قصد داشتند در لبنان حزب‏اللَّه را خلع سلاح کنند؛ اما حزب‏اللَّه نه فقط خلع سلاح نشد، بلکه آنچنان قوى و مقتدر شد که توانست ارتش اسرائیل را که به صورت افسانه‏اى شکست‏ناپذیر میدانستند، شکست بدهد.

پس در مورد دولت فلسطین شکست خوردند، در مورد دولت جعلى صهیونیستى شکست خوردند، در مورد قطع کردن دست جوانان رشید لبنانى از کمک به فلسطین شکست خوردند، در مورد عراق هم شکست خوردند. عراق را آمدند اول با فتح نظامى اشغال کردند. این، قدم اول بود و بخش آسان مسئله بود. امروز بیش از چهار سال از اشغال عراق به وسیله‏ى امریکائى‏ها و همپیمانانشان مى‏گذرد. همه در دنیا قضاوتشان این است که امریکا در عراق شکست خورده. همه‏ى تحلیلگران دنیا مى‏دانند که امریکا امروز با سراسیمگى دنبال راهى میگردد که آبرومندانه از عراق خارج شود. همه مى‏دانند که امریکا در عراق به بن‏بست رسیده. هدف امریکائى‏ها این بود که یک دولت دست‏نشانده به وجود بیاورند. دولتى که مردم عراق روى کار آورده‏اند، دولتى است که با هدفهاى امریکائى خیلى فاصله دارد؛ در مقابل امریکائى‏ها مى‏ایستد؛ دست‏نشانده‏ى آنها و تسلیم آنها نیست. امریکائى‏ها خیلى به این در و آن در زدند، بلکه بتوانند دولت مردمى را ساقط کنند و دولت خودشان را سر کار بیاورند، اما نتوانستند؛ تا امروز هم نتوانسته‏اند. اگر ملت عراق ان‏شاءاللَّه هوشیارى‏شان را حفظ کنند، بعد از این هم نخواهند توانست.

در مورد تضعیف جمهورى اسلامى و محاصره‏ى جمهورى اسلامى هم قضیه بعکس شده. به همت مردم ایران، به توفیق الهى، به حول و قوه‏ى پروردگار، این ملت نردبان اعتلاء و ترقى را همین‏طور پى‏درپى، پله بعد از پله پیموده و بالا رفته است. امروز ما از لحاظ موقعیت سیاسى از چهار سال قبل و پنج سال قبل که امریکائى‏ها آن هدف را شروع کردند، بالاتریم. امروز ما از لحاظ تمکن علمى بالاتریم؛ از لحاظ منابع مالى جلوتریم. امروز ملت ما از لحاظ نشاط و آمادگى روحى جلوترند. امروز ملت ما از لحاظ حاکمیت ارزشهاى انقلابى و مبانى امام بزرگوار، جلوتر از گذشته است. در طول این چهار پنج سال هرچه تلاش کردند، بعکس، ملت ایران زنده‏تر، هوشیارتر، بانشاطتر و در صحنه‏ترند و در هیچ مسأله‏اى نیست که انسان ببیند ملت ایران از خودشان بى‏تفاوتى نشان میدهند، در حالى که جاى حضور آنهاست. محصول امریکا این است: شکست کامل در قضیه‏ى اهداف خود. علاوه بر این، امریکائى‏ها امروز از طرف امت اسلامى مورد سؤالند و استیضاح میشوند. امروز امریکا در افکار عمومى ملت اسلام و امت اسلامى محکوم است. مى‏شنوید این نظرخواهى‏ها و نظرسنجى‏هاى گوناگون را در اطراف دنیاى اسلام؛ همه حکایت میکند از منفوریت امریکا و محکومیت امریکا؛ اینها مورد سؤالند.

من اعتقاد راسخ دارم که روزى خواهد آمد که همین رئیس جمهور کنونى امریکا و مسئولین امریکائى در یک دادگاه عادلانه‏ى بین‏المللى به خاطر فجایعى که در عراق به وجود آورده‏اند، گریبانشان گرفته شود و محاکمه شوند. امریکائى‏ها باید جواب بدهند چرا از اشغال عراق دست برنمى‏دارند؛ باید جواب بدهند که چرا عراق را اینطور امواج ناامنى و طوفانهاى ناامنى و تروریستى فراگرفته. تروریسم را امریکائى‏ها آوردند به عراق تحمیل کردند. باید جواب بدهند که در این کشور ثروتمند چرا پنجاه درصد مردم امروز بیکارند؛ چرا از خدمات عمومى در این کشور اثرى نیست. مردم مشکل برق دارند، مشکل سوخت دارند، مشکل آب سالم و آب آشامیدنى دارند، مدارسشان ویران شده، دانشگاه‏هایشان ویران شده، مدرسه‏اى ساخته نشده، بیمارستانهایشان از حیّز انتفاع خارج شده. مردم نیازمند به بیمارستانند؛ کدام بیمارستان را امریکائى‏ها ساختند؟ کدام بیمارستان را تجهیز کردند؟ کدام دانشگاه را ساختند یا تعمیر کردند؟ کدام جاده را درست کردند؟ کدام خط لوله را کشیدند؟ کدام آب آشامیدنى را وصل کردند؟ اینها جواب لازم دارد؛ اینها را بایستى امریکائى‏ها جواب بدهند؛ نمیتوانند شانه خالى کنند.

حالا امروز یک چهار صباح با بى‏اعتنائى با این قضایا برخورد کنند، اما همیشه اینطور نخواهد ماند؛ گریبان اینها را میگیرند؛ مثل اینکه گریبان خیلى‏ها گرفته شد. قدرتمندانى که گریبانشان گرفته شد، کم نیستند. گریبان هیتلر یک روز گرفته شد، گریبان صدام یک روز گرفته شد، گریبان بعضى از رؤساى اروپائى گرفته شد. ملتها با این روش مخالفند، ملت امریکا هم مخالفند. ملت انگلیس هم از بودن انگلیسى‏ها در عراق ناراحت بودند و بدشان مى‏آمد، که مجبور شدند انگلیسى‏ها بگذارند از بصره خارج شوند. مردم اسپانیا و ایتالیا هم که دولتهایشان کمک امریکا در جنگ به عراق بودند، آن دولتها را ساقط کردند؛ دولتهاى دیگرى در هر دو کشور سر کار آمدند. مردم دنیا از این وضع ناراحتند. آنچه پیش مى‏رود، خواست ملتهاست؛ خواست آحاد مردم است. قدرت‏نمائى قدرتمندان دیرى نمیپاید. امریکا شکست خورد. در این حرکتى که از چند سال پیش در این منطقه راه انداختند، که هدفش خاورمیانه بود و به نظر ما هدف نهائى و غائى‏اش جمهورى اسلامى بود، نه خاورمیانه را توانستند به دست بیاورند، نه جمهورى اسلامى را توانستند تضعیف کنند؛ عراق هم که وضعشان اینطورى است.

امریکائى‏ها دچار مشکلند. حالا فرافکنى و طلبگار شدن رسانه‏اى که اهمیتى ندارد. حالا ایران یا کشور دیگرى را متهم بکنند، که مایه‏اى ندارد. اما در خود این گزارشهایشان، ضعف و فروماندگى و پاى در گلى کاملاً آشکار است. همین نمایندگان سیاسى و نظامى امریکا در عراق که رفتند به کنگره‏ى امریکا گزارش جنگ عراق را بدهند، چیزى که توانستند به عنوان دستاورد ذکر بکنند، این بود که گفتند عراق به بازار تسلیحاتى امریکا ملحق شد. خاک بر سرتان! یک کشور را گرفتند، اینطور مردم را لگدمال کردند، اینطور منافع ملت را از بین بردند، آن‏طور به ملت خودشان دروغ گفتند که ما به این نیت داریم میرویم، این کارها را مى‏خواهیم بکنیم، حالا نتیجه این است که تسلیحات امریکا در عراق قابل فروش رفتن است! این، نشان‏دهنده‏ى نهایت ضعف و عقب‏ماندگى است؛ نشان‏دهنده‏ى این است که حقیقتاً ناکامند.

برادران و خوهران عزیز! ملت بزرگ ایران! قدر خودتان را بدانید؛ قدر این راه را بدانید؛ قدر این صراط مستقیمى که شما را قدرتمند و عزیز کرد و دشمن شما را در مقابل شما کوچک و حقیر کرد، بدانید. این راه، راه خداست؛ دعوت پیامبران خداست؛ راه حاکمیت اسلام است.

ما مسائل فراوانى در زمینه‏ى امور داخلى کشورمان داریم که میتوانیم درباره‏ى آنها بحث کنیم؛ اما مجال نیست. من تنها چیزى که عرض میکنم، این است که ملت ما هوشیار باشند، بیدار باشند. شما به برکت این بیدارى و هوشیارى کارهاى زیادى کرده‏اید، عرصه‏هاى زیادى پیش رفته‏اید و تصرف کرده‏اید، موفقیتهاى بزرگى به دست آورده‏اید؛ باز هم در سایه‏ى همین بیدارى و هوشیارى است که خواهید توانست قله‏ها را فتح کنید، خواهید توانست خود را از آسیب‏پذیرى بیرون بیاورید. کارى کنید که دیگر کسى جرأت نکند ملت ایران را تهدید هم بکند.

جمعه‏ى آخر ماه، روز قدس را داریم که حالا احتمال دارد در ماه رمضانِ امسال یک جمعه جلوتر بیفتد، براى اینکه همه‏ى کشورهاى اسلامى بتوانند شرکت کنند. حالا این مسئولیتش با مسئولینى است که این کارها را تدبیر میکنند. جمعه‏ى قدس را به یاد داشته باشید و فراموش نکنید. ان‏شاءاللَّه همه‏ى ما بتوانیم از فرصتهاى این ماه حداکثر استفاده را بکنیم.

بسم‏اللَّه‏الرّحمن‏الرّحیم‏

اذا جاء نصراللَّه والفتح. و رأیت النّاس یدخلون فى دین‏اللَّه افواجا.

فسبّح بحمد ربّک واستغفره انّه کان توّابا.