به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از شورای روابط خارجی آمریکا، " پیتر کریل" تحلیلگر مسائل هسته ای در"انجمن کنترل تسلیحات آمریکا" خاطر نشان کرد: مسلما هدف قرار دادن بخشهای نفت و گاز ایران محور بحث درباره تاثیر تحریمها علیه ایران خواهد بود. از سوی دیگر، انرژی برای ایران یک شمشیر دولبه به شمار می رود،زیرا از یک طرف با توجه به وابستگی آن به صادرات انرژی و سرمایه گذاری خارجی برای زیرساختارهای انرژی، بیشترین آسیب را به ایران وارد می کند و از سوی دیگر برگ برنده ایران برای تحمل فشارهای اقتصادی فزاینده در حالی است که برنامه هسته ای خود را گسترش می دهد.
وی افزود: با توچه به گزارشها و تیترهای خبری اخیر مبنی بر بالاترین رقم بهای نفت، به نظر می رسد که این برگ برنده ، طلایی شده است. بیشتر این درآمدهای نفتی با توجه به تصمیم ایران برای کنار گذاشتن دلار در معاملات خارجی ، به شکل یورو و ین خواهد بود.
کریل تصریح کرد: از سوی دیگر با وجود افزایش همکاری شرکای اروپایی ما برای توقف سرمایه گذاری در ایران ، توانایی تهران برای پیدا کردن جایگزینها، موفقیت این راهبرد را محدود کرده است. به طور مثال، شرکتهای چینی در برابر مخالفتهای آمریکا، وارد معاملات نفتی و گازی با ایران در سال گذشته شدند و ترکیه نیز برای تامین وجوه مالی از جانب خودش برای یک پروژه گازی در ایران با وجود پیدا نکردن کمک مالی خارجی موافقت کرده است.
به عقیده این تحلیگر آمریکایی، تا زمانی که مقامهای ایرانی چنین جایگزینهایی را می بینند؛ تمایل چندانی برای توقف فعالیتهای هسته ای خود ندارند و در حالی که تحریمهای چندجانبه برای پیامی که به ایران فرستاده می شود،البته امری مهم و حساس است، اما هم اکنون هیچ علاقه ای برای گسترش آنها به بخش انرژی ایران وجود ندارد.
کریل تصریح کرد: در حال حاضر راهبرد آمریکا به ترکیب تحریمهای یکجانبه و چندجانبه برای فشار بر ایران در جهت تغییر مسیر آن وابسته است. متاسفانه شرایطی که ممکن است یک چنین راهبردی را واقعا موثر کرد، در آینده نزدیک به نظر نمی رسد و در حالیکه نگرانیهای درستی وجود دارد که می گوید آغاز مذاکرات بدون پیش شرط، تنها زمانی را در اختیار ایران قرار می دهد تا برنامه هسته ای خود را گسترش دهد، اما این امر هم اکنون در حال اتفاق است و در آینده قابل پیش بینی ادامه خواهد داشت.
وی در پایان خاطر نشان کرد: اکنون زمان آن است که آن راهبرد (تحریم بخش انرژی ایران) کنار گذاشته و به ایران فرصتی با هدف آزمایش تمایل آن برای ورود به مذاکرات و اظهارات آن مبنی بر تمایل نداشتن به سلاح های هسته ای پیشنهاد شود. پیشنهاد 1+5 در ژوئن سال 2006 ( بسته مشوقها) یک نقطه آغاز خوب به شمار می رود، چرا که ایران نیز آن را " اساس سودمندی" توصیف کرد. تکیه بر این اساس در حالی که ایران همچنان تلاش می کند تا بفهمد که چطور سه هزار سانتریفیوژرا اداره کند بهتر از زمانی است که آنها می توانند به طور کامل 10 هزار سانتدریفیوژ را اداره کنند.
نظر شما