به گزارش خبرنگار مهر، محمدرضا درویشی با بیان این مطلب در نشست رسانه ای که به منظور تشریح کنسرت اجرای آثار مشترک این آهنگساز و حسین علیزاده در خانه هنرمندان برگزار شد در خصوص کم و کیف قطعه "کلیدر" که در کنسرت 6و7 دی در تالار کشور برگزار می شود گفت : قسمت اول این کنسرت با قطعه "کلیدر" که شامل 8 قسمت است آغاز می شود، این قطعه را حدود سه سال پیش به سفارش انتشارات فرهنگ معاصر ساختم وبلافاصله توسط ارکستر زهی سمفونیک ناسیونال اکراین ضبط شد؛ این قطعه 54 دقیقه موسیقی خالص است که قرار بود در ابتدا همراه با صدای آقای دولت آبادی خوانده شود اما به دلیل وجود برخی مشکلات این اتفاق نیفتاد.
وی در ادامه گفت :"کلیدر" تلخ ترین و سیاه ترین اثری است که تا کنون در زندگی خود نوشتم و حس خاصی از زمان نوشتن تا ضبط و اجرا نسبت به این اثر داشتم و دارم ودر حقیقت برای خود من یک موسیقی خاص است، یک آهنگساز همه و یا برخی از آثار خود را دوست دارد اما دوست داشتن "کلیدر" برای من از جنس دیگری است .
درویشی درپاسخ به سئوال خبرنگار مهرمبنی بر چگونگی پیوند هنر موسیقی با ادبیات و تاثیراتی که او از رمان "کلیدر" گرفته گفت : قصه کلیدر یک پوسته درونی دارد که این پوسته شخصیت ها و کاراکترهای داستان مانند "گل محمد"،"مارال"،"بلقیس" را برای فهم بیشتر ماجرا شکل می دهد، که من با این بخش کار نداشتم به همین دلیل از ابتدا سراغ موسیقی شما خراسان منطقه ای که داستان "کلیدر" در آن اتفاق افتاده نرفتم بلکه مفهوم و عمق این داستان را جستجو کردم؛چراکه معتقدم کل داستان کلیدر سیر انسان در همه تاریخ است و کاراکترهایی چون "گل محمد" تنها یک یاغی در سبزوار نیست بلکه راوی بخشی از تاریخ در ذهن مانده نویسنده است .
این آهنگساز درپاسخ به اینکه چرا "کلیدر" را با ارکستر ایرانی ضبط نکرده و دلیل ضبط این قطعه با ارکستراکراین چیست گفت : به این دلیل که در ایران ارکستر خوبی موجود نیست و رهبری که بتواند قطعاتی از این دست را رهبری کند وجود ندارد و در پایان استودیویی که ارکستر 40 نفری بتواند در آن ضبط داشته باشد نیست و درنهایت صدابردار خوبی برای این کار هم نداریم از همین رو تصمیم گرفتم به دلیل همه این نداشته ها این قطعه را با همه حساسیتی که داشتم در اکراین ضبط کنم.
پس از پایان صحبت های این پژوهشگر موسیقی نواحی ، حسین علیزاده گفت : نباید با نگاهی از سر تعصب به این موضوع نگاه کرد البته همه ما آرزوداریم که این فرصت پیش آید که آثار موسیقیدان های ایرانی با بهترین امکانات در سرزمین خودمان ضبط شود؛ اما به اعتقاد من باید به دور از این نگاه تعصب وارانه به این قضیه نگاه کرد به نظرمن باید به چشم یک ارتباط فرهنگی سالم به آن نگریست؛ نکته بعد اینکه باید این سئوال را از مسئولان پرسید که چرا امکانات لازم برای هنرمندان فراهم نمی شود تا با آسودگی خیال بتوانند آثارشان را در مملکت خود بسازند ؛البته ناگفته نماند که مسئولان انواع و اقسام امکانات را در اختیار آهنگسازانی که آثاری سفارشی می سازند می گذارند و با کارهایی که با اعتقادات مردم و تاریخ این سرزمین ارتباط برقرار می کند کاری ندارند.
نظر شما