زنگ خطر برای ورزش ایران مدت هاست که به صدا درآمده است. ناکامی در بازی های آسیایی 2006 قطر و متعاقبا رقابت های المپیک 2008 پکن نشان داد که ورزش ایران روزهای خوبی را پیش رو ندارد. وقتی ایران در بازی های آسیایی 2006 قطر با 11 طلا، 15 نقره و 22 برنز ، ششم شد، محمد علی آبادی رئیس سازمان تربیت بدنی عنوان کرد که در بازی های آسیایی 2010، ایران سومی( و البته شاید هم چهارمی) را نشانه رفته است که این سخن به اندازه سرسوزنی مبنای کارشناسی نداشت. تیم سوم بازی های آسیایی دوحه، ژاپن بود با 50 مدال طلا و پس از آن قزاقستان و تایلند با 23 و 13 مدال طلا در رده های بعدی قرار داشتند.
آنچه ورزش ایران را در این سال ها تا بدین حد دچار ضعف مفرط کرده، بی ثباتی در سطح مدیریتی و البته استفاده از نفرات به شکلی ناصحیح است. بر هیچ کس پوشیده نبود که علی دایی گزینه مناسبی برای مربیگری تیم ملی نبود و این اشتباه در مورد حسین رضازاده هم روی داد. رضازاده ای که امروز، وزنه بردار تیمش رشید شریفی به دوپینگ محکوم شده ، خود نیز به دلایلی که هرگز مسئولان ورزش به طور شفاف در خصوص آن سخن نگفتند از رقابت های المپیک پکن کنار کشید!
ایران، اسفندماه سال گذشته در حالی که میزبان سى و هفتمین دوره جام جهانى کشتى آزاد بود پیش چشم 12 هزار نفر در سالن آزادی مقابل آذربایجان شکست خورد. نمایندگان ایرانی حاضر در رقابت های فوتبال جام باشگاه های آسیا در همان زمان، یکی پس از دیگری شکست می خوردند و باز هم، نه کسی پاسخگو بود و نه کسی حاضر به عذرخواهی از مردم شد.
نخستین دوره بازی های آسیایی نوجوانان آسیا در سنگاپور، یک بار دیگر ضعف ورزش ایران را عیان کرد. علی آبادی که امروز ریاست کمیته ملی المپیک را هم بر عهده دارد ، پیش از این گفته بود ایران با کسب عنوان نهم یا دهم به کار خود در این رقابت ها پایان می دهد اما یازدهم شدیم. پیش از این، آنچه در صحبت های رئیس ورزش کشور مشهود بود، تخصصی نبودن اظهارات وی بود و امروز این نقص بزرگ همچنان برطرف نشده و حرف هایی غیرکارشناسنانه از زبان ایشان می شنویم.
علی آبادی پس از اینکه امیربیرانوند در دوی 800 متر با اختلاف دو صدم ثانیه نسبت به حریف هندی، مدال نقره گرفت، این موضوع را به بداقبالی ربط داد. این در حالی است که کسب تنها مدال طلای ایران در پرتاب وزنه توسط نازنین گل احمدی در حالی حاصل شد که رقابت ها تنها دو شرکت کننده داشت. آیا این از خوش شانسی کاروان ورزشی ایران به حساب نمی آید؟
یازدهمی ایران در رقابت های سنگاپور، زنگ خطری است که گویا قرار نیست شنیده شود. این ورزشکاران قرار است آینده ورزش ایران را بسازند اما در عمل نشان دادند که آینده درخشانی در انتظارشان نیست. ایران در بسکتبال زیر 19 سال جهان هم که در نیوزلند در حال برگزاری است، در میان 16 تیم، یکی مانده به آخر شد که این برای این رشته پرطرفدار، نتیجه خفت باری به حساب می آید.
حرف آخر اینکه مسئولان ورزش کشور تا به کی می خواهند با اشتباهات پیاپی خود در عرصه مدیریت ورزشی، این پیکر بی جان را بی جان تر کنند؟ به راستی پاسخگو کیست؟
نظر شما