به گزارش خبرنگار مهر، نشست نقد و بررسی رمان «چه کسی از دیوانه‌ها نمی‌ترسد؟» نوشته مهدی رضایی عصر پنجشنبه 19 خرداد با حضور نویسنده اثر و جمعی از منتقدان و داستان‌نویسان در موسسه شهرستان ادب برگزار شد.
یک حس نارسیستی در این رمان وجود دارد
جواد افهمی در این نشست گفت: یک حس نارسیستی در طول این رمان جریان دارد که کمی تا قسمتی خوب جا افتاده است. در کتاب یک قطعیت تام جریان دارد و جایی برای چرا و طرح سوال برای خواننده باقی نمی‌گذارد که برگرفته از همان حس نارسیستی است.
این نویسنده اضافه کرد: بر خلاف خیلی از نویسنده‌ها و قانون کلی که نویسنده باید حتما سعی کند جایی بیرون از رمان قرار بگیرد و هیچ دخالتی در رمان نکند، رضایی با شجاعت هر چه تمام، رسماً اعلام می‌کند که موهایم را شانه می‌کنم به سمت بالا، ریش پرفسوری می‌گذارم و ...
وی افزود: داستان را هر از گاهی جملات فیلسوفانه و احکام فقهی، عرفانی، فلسفی، علمی و فراعلمی از آن حالت سرزندگی و شادابی که دارند، خارج می‌سازند. همیشه یادمان می‌رود که مای نویسنده در ردای نویسندگی و کتابت، حق حکم صادر کردن نداریم. می‌توانیم از زبان شخصیتها گاهی نقبی بزنیم و آنها هم باید خیلی دقیق و حساب‌شده باشند اما اینکه یک نفس دو یا سه صفحه فقط و فقط حکم صادر کنیم و خوانندگان بینوا را غرق در دستورات مالیخولیایی کنیم، از مروت به دور است.
افهمی ادامه داد: کم نیستند رمانها و داستانهایی که منِ راوی‌شان تافته‌ای جدابافته است و گاه همین راوی تا آن برج عاج دانای کل و تا آن تغییردهنده کل، ارتقا مرتبه می‌یابد و گویی آسمان سوراخ شده و همین یکی از آن بالا پایین افتاده است.
منِ راوی در کتاب رضایی انگار در برج عاج خود نشسته و دائم فتوا صادر می‌کند
این نویسنده گفت: در این داستانها هنر نویسندگی آنچنان منِ مخاطب را مجذوب این منِ راوی می‌کند که دلمان نمی‌خواهد به این فکر کنیم که این همه توانایی منشاء اثر بودن را از کجا پیدا کرده است؟ این همه میسر نشده است جز با رعایت سلسله مراتب شخصیت‌پردازی و فضاسازی و همه آن دستورالعملهای ناخوانده و نانوشته‌ای که از حس پخته سک نویسنده حساس الهام می‌گیرد.
افهمی افزود: منِ راوی رضایی هم از جنس همان منِ راوی‌هایی است که در برج عاج خود نشسته‌اند و دائم فتوا صادر می‌کنند. می‌خواهم از زاویه دید حرف بزنم. از تغییر روای به سوم شخص دانای کل. با این حال من چقدر این من راوی را دوست دارم. چقدر این من راوی به چشمم آشنا می‌آید. احساس می‌کنم هر پنجشنبه او را در موسسه شهرستان ادب می‌بینم!
نظر شما