«سلبریتی» در متن جامعه حضور فعال ندارد

حجت الاسلام و المسلمین محمد قطبی در گفت و گو با خبرنگار مهر، اظهار داشت: در گذشته و در سنت‌های فرهنگیِ جوامع، انسان‌ها برای برقراری ارتباط اجتماعی می‌بایست از حالت انفراد خود خارج شده و در جامعه منحل می‌شدند، با مردم تعامل می‌کردند و حوائج ایشان را رفع می‌کردند تا به منزلت اجتماعی دست پیدا کنند.

وی افزود: این در حالی است که امروزه به ویژه با پیدایش تکنولوژی‌های حوزه دیجیتال افراد می‌کوشند با داشتن پایگاه و صفحه اجتماعی و کشاندن مردم و مخاطب به صفحه شخصی با مردم ارتباط برقرار کنند.

رئیس دفتر تبلیغات اسلامی اصفهان ابراز داشت: در واقع افراد با یک شبکه تعاملیِ فرد محور در جامعه به عزت و شهرت دست پیدا می‌کنند در حالی که در سنت‌های دیرینه با جدا شدن افراد از درونیات خویش و درآمیختن با مردم به شهرت اجتماعی می‌رسیدند.

عزت اجتماعی با رفتن به متن جامعه یا کشاندن فرد به فضای مجازی

وی تاکید کرد: در واقع در فرهنگ سنتی فرد با رفتن به متن جامعه عزت اجتماعی کسب می‌کرد و اکنون فرد با کشاندن جامعه در صفحه شخصی خود عزت اجتماعی پیدا می‌کند.

وی ادامه داد: در الگوی «رفتن» فرد تلاش می‌کرد نیاز مردم را برآورده کند و در الگوی «کشاندن» فرد تلاش می‌کند بر اساس خواسته و ذوق مردم عمل کند، این از جنس کشاندن و خواستن و آن از جنس رفتن و عطا کردن است.

سلبریتی شدن یعنی نوعی انحصار طلبی و کشاندن مردم به سوی خویش

قطبی گفت: با این وصف، سلبریتی شدن یعنی نوعی انحصار طلبی و کشاندن مردم به سوی خویش، این مَنش و رفتار با آموزه‌های دینی و انسانی در تعارض است،.

وی اضافه کرد: در واقع در آموزه‌های دینی و انسانی، شهرت و منزلت متوجه کسانی است که با درد جامعه همراه هستند و برای درمان آن از خود مایه می‌گذارند در وسط میدان قرار می‌گیرند و به مردم مهر می‌ورزند، دَهِش‌مَنشانه برای مردم پر و بال می‌گشایند و هم‌بالین فقرا و نیازمندان هستند.

سلبریتی در معنای امروزین خود در متن جامعه حضور ندارد

وی تاکید کرد: سلبریتی در معنای امروزین خود نه تنها در متن جامعه حضور فعال ندارد بلکه تلاش می‌کند با تمایز و شخصی سازیِ رفتارها و منش‌های خود، جامعه را به سمت خویش بکشاند و شلوغیِ دور و بَر خود را بیشتر و بیشتر کند.

رئیس دفتر تبلیغات اسلامی اصفهان ابراز داشت: در واقع سلبریتی خود را فدای جامعه نمی‌کند بلکه می‌کوشد جامعه را مجذوب خویش سازد و این یعنی انحصارطلبی و استثمارگری که این مَنش و رفتار با آموزه‌های دینی و انسانی در تعارض است.