پرداخت شخصیت ها در «تنگه ابوقریب» ضعیف است/ تجربه جدید بصری

به گزارش خبرنگار مهر، محمد تقی زاده منتقد سینما به نقد و بررسی فیلم سینمایی «تنگه ابوقریب» به کارگردانی بهرام توکلی و تهیه کنندگی سعید ملکان پرداخت.

وی در این نقد و بررسی که در قالب یک یادداشت ارائه شده، چنین آورده است:

«جنگ به روایتی دیگر

«تنگه ابوقریب» بیش از هر چیز تصویری جدید، واقعی و قابل باور از جنگ و مناسبات آن دوران ارائه می دهد و این تصویر آنچنان قدرتمند و واقعی نشان داده می شود که تماشاگر عام و خاص تحت تاثیر قرار می گیرند و تجربه ای تازه و نگاهی نزدیک به مهمترین اتفاق ۴۰ ساله اخیر تاریخ ایران بعد از انقلاب  از آن بدست می آرود.

سبک بصری و اجرای فیلم شباهت زیادی به آثار مستقل سینمای آمریکا و تحت تاثیر فیلم هایی چون «قفسه رنج» از کاترین بیگلو قرار دارد و توکلی خواسته با این فیلم تصویری نو و تجربه نشده از رشادت ها و شهامت های رزمندگان جنگ ارائه دهد. تصویری بدون شعارزدگی و سطحی نگری با آدم ها و قهرمان های زمینی و سمپاتیک.

فیلمساز با وجود خلق لحظات و فضاهای تاثیرگذار و واقعی خیلی نتوانسته به آدم ها و درون شان نزدیک شود و کاراکترهای فیلم را به تماشاگر معرفی و نزدیک کند. حجم زیادی از صحنه های بمباران و جنگی که انصافا هم خوب از آب در آمده باعث شده فیلمساز مقهور این فضاسازی شود و درام شخصیت ها کمتر و ضعیف تر پرداخت شود.

تاثیر سعید ملکان تهیه کننده مولف سال های اخیر سینمای ایران بر این فیلم قابل چشم پوشی نیست. تهیه کننده آرتیست و آشنا به سینمایی که بهترین آثار این سال های سینمای ایران از «برادرم خسرو» تا «ابد و یک روز» و «ویلایی ها» تا همین «تنگه ابوقریب» حاصل تلاش و ممارست این چهره پرداز و سرمایه گذار مجرب سینمای ایران بوده است. در این سینمای بدون برنامه و استراتژی ایران که کمدی ساختن فقط ارزشمند و سودآور نشان می دهد امثال سعید ملکان نماد اصالت هنر و تاثیر اصالت بر تماشاگران و مخاطبان جدی سینما است.

با وجود پیشرفت زیادی که از نظر تکنیکی در فیلم های امسال جشنواره روبرو بودیم از استفاده از هلی شات به وفور در فیلمبرداری ها تا جلوه های ویژه پرهزینه و عمدتا ضعیف، «تنگه ابوقریب» فیلمی است که تجربه جدید بصری برای تماشاگر ایرانی به ارمغان آورده و اجرای بهرام توکلی به عنوان کارگردان لحظات نفس گیر و پرالتهاب جنگ هشت ساله را بخصوص برای نسل های جدیدتر قابل لمس کرده است.

«تنگه ابوقریب» در کنار «به وقت شام» و «سوءتفاهم» سه فیلمی هستند که سازمان هنری اوج سرمایه گذاری اش را بر عهده داشته است و به نظر می رسد که ظهور سازمان صاحب درآمد و نفوذی همچون اوج نوید ایجاد کمپانی قدرتمند و تازه ظهوری را در سینمای ایران می دهد که نفس حضورش هر چند به سبب تولید فیلم های ارزشی و خاص باشد، مفید فایده است ضمن اینکه مدیران اوج با انتخاب فیلمسازهای متنوع از طیف های فکری مختلف نشان داده اند که قصد نگاه یکسویه و تکراری به همان پدیده های ارزشی را نیز ندارند.»