به گزارش خبرنگار سينمايي "مهر"، با اينكه بسياري از ستارگان هاليوودي در بزرگترين رؤياها و آرزوهاي خود به در دست گرفتن آن مجسمه طلايي مي‌انديشند، اما ترس از خوردن برچسب خودشيفتگي يا از بين رفتن شانس بردن اسكار وادارشان مي‌كند با تواضع تمام اظهار نظر كنند.
بنت ميلر كه فيلم جديدش "كاپوتي" باعث شده فيليپ سيمور هافمن در رديف نامزدهاي احتمالي اسكار بهترين بازيگر مرد امسال قرار بگيرد، به خبرنگار نيوزويك مي‌گويد: "نمي‌دانم فيلمسازها چه دروغ‌هايي به شما گفته‌اند. اگر هم مدعي شوم كه درباره اسكار فكر مي‌كنم، متهم به غرور مي‌شوم. به نظرم اين غرور است ... كه كسي بگويد به اسكار فكر نمي‌كند. چون فكر مي‌كند."
فيليپ سيمور هافمن در نمايي از "كاپوتي"
ميانه‌روي كليد حل معماست. تصديق مي‌كنيد كه به رسميت شناخته شدن همكاران شما لذت‌بخش است، اما رسيدن آنها به اين افتخار از عهده شما خارج و دورترين رويدادي است كه در هنگام ساختن فيلم به ذهن‌تان خطور مي‌كند.
ژانگ زي‌يي، نامزد احتمالي بهترين بازيگر زن امسال براي هنرنمايي در فيلم "خاطرات يك گيشا"، مي‌گويد: "دوست ندارم درباره آن چيزها رؤياپردازي كنم. من به كار خودم فكر و تلاش مي‌كنم در انجام آن بهترين باشم. ضمن اينكه شما نمي‌توانيد كنترل رويدادها را در دست داشته باشيد. اگر در فيلم خوبي بازي كنيد شايد شانس بردن اسكار را هم به دست آوريد."
كلر دنس هم كه با بازي در درام عاشقانه "دختر فروشنده" خود را به عنوان يكي از بخت‌هاي اسكار امسال معرفي كرده، چنين عقيده‌اي دارد: "اگر كار من با يك اسكار به رسميت شناخته شود، فوق‌العاده است. اگر نه كه خب، اشكالي ندارد. البته اين به معني آن نيست كه من براي جايزه كار مي‌كنم. من فقط مي‌خواهم مردم با تماشاي فيلم‌هايم فرصت ديدن برشي از زندگي خود را روي پرده سينما داشته باشند."
فروتن باشيد
اين دقيقاً شيوه مورد علاقه آكادمي علوم و هنرهاي تصاوير متحرك است كه 5800 عضو بازيگر، فيلمساز و شاغل در صنعت سينما براي انتخاب نامزدها و برندگان اسكار آن رأي مي‌دهند. نامزدهاي اسكار امسال روز 31 ژانويه و برندگان پنجم مارس معرفي مي‌شوند. مديريت آكادمي اسكار هم در اين ميان هر چه رنگ و بوي تبليغات داشته باشد را ناپسند مي‌داند.
به گزارش "مهر"، بهترين استراتژي براي اينكه ستارگان و كارگردانان به اندازه كافي ديده شوند از طريق حضور در مصاحبه‌ها و مجامع عمومي است. اما هرگز تصور نكنيد كه اين كار باعث مي‌شود آنها خيلي راحت اسكار را تحويل شما بدهند.
كن واتانابه و ژانگ زي‌يي در نمايي از "خاطرات يك گيشا"
زياده از حد ديده شدن هم مي‌تواند نتيجه معكوس داشته باشد. در دوره رقابت براي كسب اسكارهاي سال 1999، آنت بنينگ كه با "زيبايي امريكايي" خود را برنده بي‌قيد و شرط اسكار بهترين بازيگر زن مي‌دانست، به قدري در برنامه‌هاي تلويزيوني شبانه حاضر شد و در رويدادهاي هاليوودي خودنمايي كرد تا شب اهداي جوايز اسكار قافيه را به هيلاري سوانك و "پسرها گريه نمي‌كنند" باخت.
دو سال بعد، باز لورمن همه جا درباره فيلم جديدش "مولن روژ" حرف مي‌زد. فيلم در رشته بهترين فيلم و هفت رشته ديگر نامزد دريافت اسكار شد، اما آكادمي لورمن را در رشته بهترين كارگردان ناديده گرفت.
اين از افراط. تفريط هم مي‌تواند عواقب مشابهي براي نامزدهاي احتمالي به همراه داشته باشد. آنها كه شانس اسكار دارند نبايد بيش از اندازه اين جايزه را دست كم بگيرند. شان پن تا مدتها نگاهي تحقيرآميز به جوايز اسكار داشت و به حضور در اين مراسم هيچ علاقه‌اي نشان نمي‌داد. در سه بار اولي هم كه نامزد اسكار شده بود هرگز در سالن ديده نشد و هر سه بار هم ناكام ماند. دو سال پيش اما، بازي اسكار را خيلي خوب آغاز كرد و در شب پاياني براي بازي در "رود ميستيك" برنده اسكار بهترين بازيگر مرد شد.
سعي كنيد در فيلم شكست‌خورده بازي نكنيد
بازيگران همواره از اينكه حضور در فيلمي شكست‌خورده باعث از بين رفتن شانس اسكارشان شود واهمه دارند. كالين فارل چنين تجربه‌اي را سال گذشته با اثر حماسي تاريخي "اسكندر" پشت سر گذاشت. خيلي‌ها فكر مي‌كردند فارل با حضور در نقش اسكندر مقدوني يكي از نامزدهاي احتمالي اسكار باشد، تا اينكه فيلم اكران شد و شكست خورد و باقي ماجرا! اين بار هم او در يك حماسه تاريخي به نام "دنياي جديد" بازي كرده كه درباره يكي از رهبران دوره استعمار امريكا به نام جان اسميت است. اما ظاهراً هيچ علاقه‌اي به اسكار ندارد. فارل مي‌گويد: "نه اصلاً. به خدا قسم مي‌خورم. در "اسكندر" كه بازي كردم، تحت نظر همه بودم. به همين دليل حالا در هر فيلمي باشم، ديگر كسي نمي‌خواهد حاصل كارم را ببيند و طبيعي است كه به اسكار هم فكر نمي‌كنم."
به گزارش "مهر"، بازيگراني هم هستند كه قبلاً يك بار اين جايزه را برده‌اند و اهميتي به بردن دوباره آن نمي‌دهند. گرچه هر كسي دوست دارد يك اسكار زاپاس در گنجه خانه‌اش داشته باشد. اما حريص به نظر نرسيدن هم يكي از دلايل بي‌اعتنايي بازيگران اسكاربرده به اين جايزه فريبنده است.
كالين فارل در نمايي از "دنياي جديد"
چارليز ترون كه دو سال پيش براي بازي در "هيولا" يك اسكار گرفت و امسال هم احتمال دارد و براي "نورث كانتري" نامزد همين جايزه شود، مي‌گويد: "من يك اسكار برده و براي همان حسابي خوشحال شده‌ام. مي‌تواني تصور كني؟ بله، هر سال براي بردن دومي لحظه‌شماري مي‌كنم."
بازيگران و فيلمسازان از اينكه با حرف‌ها و مصاحبه‌هايشان توجه عده بيشتري را به فيلم‌هاي كوچك‌تر جلب كنند احساس رضايت مي‌كنند. فيليپ سيمور هافمن در "كاپوتي" علاوه بر بازي در نقش ترومن كاپوتي نويسنده، به عنوان تهيه‌كننده اجرايي هم حضور داشته است. بنابراين تمام تلاش خود را به كار مي‌گيرد تا از زرق و برق اسكار بيشترين بهره را به نفع فيلم خود ببرد. او مي‌گويد: "اين تنها جايي است كه من به خودم اجازه مي‌دهم هيجانزده شوم. اين واقعيت كه فصل جوايز سينمايي توجه ديگران را به يك فيلم جلب كند و باعث شود افراد بيشتري فيلم را در سالن‌هاي سينما ببينند، خودش در واقع يك شور و حال در ما ايجاد مي‌كند."
به گزارش خبرنگار سينمايي "مهر"، حالا اگر بخواهيم فارغ از تمام پرده‌پوشي‌ها و تواضع‌ها با صراحت از برندگان احتمالي اسكار امسال حرف بزنيم، مي‌توانيم از شرلي مكلين به عنوان بهترين بازيگر زن نام ببريم. اين نامزد پنج‌باره جايزه اسكار كه يك بار براي "قواعد جذابيت" برنده اين جايزه شده، بي‌پرده از امكان بردن جايزه سخن مي‌گويد؛ آن هم براي بازي در نقش يك مادربزرگ در فيلم "پاي جاي پاي او". مكلين مي‌گويد: "من دوست دارم جايزه ببرم. به معناي واقعي كلمه دوست دارم. تنها موردي كه در اسكار نمي‌پسندم، رفتن روي فرش قرمز و پوشيدن لباس و راه رفتن با كفش‌هاي پاشنه‌بلند و تو دادن شكم است. از اين چيزها متنفرم."
نظر شما