ابوطالب نماد استقامت و عشق به زندگی بود

به گزارش خبرنگار مهر، خسرو سینایی، کارگردان در مراسم تشییع پیکر ابوطالب امام که صبح امروز 19 اسفند در مقابل خانه هنرمندان برگزار شد به عنوان یکی از دوستان این عکاس دوران جنگ گفت: من خودم را در جایی نمی‌بینم که بخواهم صحبت کنم اما به دلیل اینکه از من دعوت کردید سخن می‌گویم.

وی سپس به نقل خاطره‌ای در مورد وضعیت هنرمندان پرداخت: چندی پیش یکی از دوستان مطبوعاتی پرسید که چرا این روزها اینهمه هنرمند از میان ما می‌روند و بعد از پاسخی که به او دادم دیدم تیتر زد که چه پوست کلفتیم ما. ولی امروز که این موضوع یادم می‌آید می‌بینم خیلی هم پوست کلفت نیستیم.

سینایی سپس استقامت را در افرادی مانند ابوطالب امام دانست: اگر معنی پوست کلفت بودن استقامت و باور به زندگی باشد باید از کسی یاد بگیریم که تا آخرین لحظه زندگی را باور داشت و به من آموخت استقامت یعنی عشق ورزیدن به کاری که می‌کنیم.

این کارگردان در مورد دیگر خصوصیات ابوطالب امام افزود: او نه تنها شرایط مالی درخشانی نداشت بلکه شاید گاهی در مشکل هم به سر می‌برد ولی او به من آموخت که می‌توان با عشق استقامت بیشتری داشتم.

عباس میرهاشمی، عکاس و از دوستان دیگر ابوطالب امام نیز ابراز داشت: آنها که باید او را می‌شناختند، شناخته‌اند. او بیش از هر چیز به ماندگاری فکر می‌کرد و خودش هم با عکس‌هایش ماندگار شد.

میرهاشمی ادامه داد: امیدوارم همه ما ایستادگی را از همینجا یاد بگیریم.

 همچنین کاووس صادقلو، نائب رئیس انجمن صنفی عکاسان مطبوعاتی ایران هم در بخشی از این مراسم، بیانیه انجمن در مورد درگذشت ابوطالب امام  را قرائت کرد: دست بر دست گذاشتن ما باز هم کار دستمان داد. اگر چه کم‌کم و متاسفانه در حال عادت کردن هستیم.عادت می‌کنیم که داد بزنیم، شعار بدهیم، زیبا بنویسیم و نتیجه آن هیچ. این قدر دست بر دست گذاشتیم که دیگر یادمان رفت دستی به یاری و همدلی برآریم.

در ادامه بیانیه آمده است: کوروش ابوطالب امام را همه می‌شناختند. پیشکسوت و جوان ندارد. وقتی وجود تنومند، درشت اندام و مهربان او را که دوربین در دست روی ویلچر نشسته بود می‌دیدی تمام اراده و پشتکار را در برابرت حس می‌کردی. این قدر دست بر دست گذاشتیم که باز هم کار دستمان داد. نمی‌دانیم به رسم همه جلساتی اینچنینی باید از این عکاس بگوییم یا از آنچه بر او گذشت.

صادقلو هنگام قرائت این بیانیه اظهار داشت: نمی‌دانیم از رفتن اینگونه این عزیزان خسته شده‌ایم یا از اینگونه ماندن خودمان؟ چه بر سر ما آمده است؟ باید بپذیریم و باور کنیم که درتمام آن روزها که وظیفه صنفی، حرفه‌ای و اخلاقی ما جایش خالی بود، همسری بوده که همت او نبودن‌های ما را به بهترین شکل جبران کرد.

در این بیانیه در مورد بی‌توجهی به هنرمندان عنوان شده است: ظاهرا از حماسه عکاسان گفتن و از قدر حرفه آنان سرودن هیچ تاثیری در روند رسیدگی، درمان، حمایت، تقدیر و پاداری آنان ندارد. پس باید از چیزی بگویم که تاثیرگذار باشد و در وسع ما. حتی اگر لازم است سکوت کنیم ولی سکوتی در خور باور. 

انجمن عکاسان مطبوعتی در بخش دیگری از بیانیه در مورد ابوطالب امام گفته‌اند: باید فکر کنیم چرا ابوطالب امام به جایی رسید که در سالهای اخیر اصرار می‌کرد که نامش در کنار عکس و آثارش کورش امام ثبت شود؟ اگر روی ویلچر می‌نشست و دست به دوربین بود و عکاسی می‌کرد پیامی داشت. اگر تا مدتها با ویلچر می‌دوید تا مبلغی را که فلان‌جا در قبال عکسهایش وعده کرده بود بگیرد و برای درمان هزینه کند پیامی داشت.

همچنین در این بیانیه به زحمات فرزانه افتخاری به عنوان همسر ابوطالب امام اشاره شده است: امروز اگر تنها یکنفر از مسیر دوران زندگی کاری و صنفی او روسفید باشد مگر کسی جز همسر این عکاس رزمنده است؟ همسری که رزم را معنا کرد. اگر ابوطالب امام هشت سال رزمندگی کرد ایشان عمری به پای ابوطالب رزمید و هیچ کم نگذاشت.

صادقلو در پایان بیانیه خطاب به عکاسان دیگر گفت: بیایید امروز بر خودمان گریه کنیم. چرا که کم‌شدن یکی از ما به آمار مصاحبه‌های ما می‌افزاید و دیگر هیچ. بیایید دیگر این قدر دست بر دست نگذاریم تا یکی از عکاسان ما کم شود و مصاحبه‌ای به مصاحبه‌های ما افزوده. پیام این رزمنده و همسرش را که استقامت و صبوری است دریابیم.

پس از آن، مراسم تشییع پیکر کورش ابوطالب امام از مقابل خانه هنرمندان برای خاکسپاری در قطعه هنرمندان صورت گرفت.

در این مراسم عکاسان دیگری مانند اصغر بیچاره، اسماعیل عباسی، محمد حسین حیدری و ایرج اسکندی نقاش حضور داشتند.

کورش سید ابوطالب امام که به "ابوطالب امام" شهرت داشت یکی از عکاسان ایرانی بود که به دلیل گرفتن عکسهای دوران دفاع مقدس و جنگ مشهور بود و با وجود اینکه چند سالی بود به دلیل بیماری از ویلچر استفاده می‌کرد همچون حسین پرتوی کسی از او یادی نمی‌کرد.

وی حتی روی ویلچیر هم عکاسی می‌کرد و در اغلب مجامع عکاسی و گشایش نمایشگاههای عکس حاضر بود. تهران از سالهای 60 تا 67 ، جنگ، موشک باران، اعزام نیرو به جبهه‌ها و...از جمله موضوعاتی هستند که ابوطالب به عکاسی از آنها پرداخت.