پیام‌نما

الَّذِينَ أُخْرِجُوا مِنْ دِيَارِهِمْ بِغَيْرِ حَقٍّ إِلَّا أَنْ يَقُولُوا رَبُّنَا اللَّهُ وَ لَوْلَا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَهُدِّمَتْ صَوَامِعُ وَبِيَعٌ وَ صَلَوَاتٌ وَ مَسَاجِدُ يُذْكَرُ فِيهَا اسْمُ‌اللَّهِ كَثِيرًا وَ لَيَنْصُرَنَّ‌اللَّهُ مَنْ يَنْصُرُهُ إِنَّ‌اللَّهَ لَقَوِيٌّ عَزِيزٌ * * * همانان که به ناحق از خانه‌هایشان اخراج شدند [و گناه و جرمی نداشتند] جز اینکه می‌گفتند: پروردگار ما خداست و اگر خدا برخی از مردم را به وسیله برخی دیگر دفع نمی‌کرد، همانا صومعه‌ها و کلیساها و کنیسه‌ها و مسجدهایی که در آنها بسیار نام خدا ذکر می‌شود به شدت ویران می‌شدند؛ و قطعاً خدا به کسانی که [دین] او را یاری می‌دهند یاری می‌رساند؛ مسلماً خدا نیرومند و توانای شکست‌ناپذیر است. * * كسى كاو دهد يارى كردگار / بود ياورش نيز پروردگار

۶ دی ۱۳۹۰، ۹:۰۳

نشست بررسی رمان «کوری» ـ1/

احمدی: «کوری» درباره سفیدیِ مطلقی است که فرقی با سیاهیِ مطلق ندارد

فرشته احمدی نویسنده و منتقد ادبی معتقد است که داستان رمان «کوری» از ژوزه سارماگو درباره سفیدیِ مطلقی است که شاید فرقی با سیاهیِ مطلق ندارد.

به گزارش خبرنگار مهر، نشست نقد و بررسی رمان «کوری» نوشته ژوزه ساراماگو، عصر روز دوشنبه با حضور دو تن از مترجمان این اثر «اسدالله امرایی» و «مهدی غبرایی» و نیز «فرشته احمدی» داستان‌نویس، «منوچهر حسن‌زاده» مدیر نشر مروارید (ناشر یکی از ترجمه‌های «کوری») و جمعی از اعضای کتابخانه کانون اسلامی انصار در محل این کتابخانه برگزار شد.

در ابتدای این نشست، فرشته احمدی با تاکید بر قطعیت‌گرایی بارز در آثار ساراماگو و تفاوت او از این منظر با برخی نویسندگان مدرنِ شک‌اندیش که در کتاب‌هایشان گرایش زیادی به اندیشه‌هایی مانند عدم قطعیت دارند، گفت: ساراماگو همواره از یک کلیت مشخص سخن می‌گوید و به همین خاطر وضوح زیادی در کارهایش مشاهده می‌شود.

نویسنده «سارای همه» در عین حال توجه این نوبلیست پرتغالی را به اسطوره‌ها، دیگر ویژگی کتاب‌های او برشمرد و در توضیح دلایل پرفروش بودن رمان «کوری» افزود: این کتاب را هم خوانندگان روشنفکر و هم مخاطبان عام دوست دارند.

احمدی سپس گفت: او (ساراماگو) به قواعدِ به ظاهر ساده ژانر عامه‌پسند، آگاه است و در عین حال ویژگی‌های ادبی ژانر نخبه‌گرا را هم حفظ کرده است.

این داستان‌نویس و منتقد ادبی، ساخت چند فیلم سینمایی از روی «کوری» را یکی دیگر از ویژگی‌های این رمان عنوان کرد و در عین حال از اینکه «از بین رفت لحن طنزآلود ساراماگو را در این فیلم‌ها» یک نکته منفی برای آنها برشمرد.

احمدی ضمن اشاره‌ای مختصر به داستان از ساراماگو گفت: داستان «کوری» درباره سفیدیِ مطلقی است که شاید فرقی با سیاهیِ مطلق ندارد. ساراماگو همچنین به خواننده اجازه می‌دهد که خود پیش‌برنده قصه باشد؛ او حتی توصیف شخصیت‌ها را به خواننده واگذار می‌کنند و خود، هیچ شخصیتی را توصیف نمی‌کند.

نویسنده «پری فراموشی» نظم‌طلبی ساراماگو را به راسیونالیسم (عقل‌گرایی) او مرتبط دانست و افزود: بر اساس ایده‌ای که در رمان «کوری» به چشم می‌خورد، اضمحلال ما (انسان‌ها) نه در زمان وقوع فاجعه‌های بزرگ بلکه زمانی شروع می‌شود که جزئیات زندگی خود را نادیده می‌گیریم و ناامیدی‌های بزرگ زمانی ما را از پای درمی‌آورند که از مسائل ریز زندگی گذشته‌ایم.

وی همچنین پایان‌بندی باز «کوری» را از دیگر نکات مثبت این رمان ژوزه ساراماگو ارزیابی کرد.

رمان «کوری» نخستین بار در سال ۱۹۹۵ منتشر شد و سه سال بعد نویسنده خود را صاحب جایزه نوبل ادبی کرد. ساراماگو در این رمان به روایتی از کوری آدم‌ها پرداخته است و داستانی را روایت می‌کند که در آن هاله‌ای سفید رنگ بعد از کور شدن افراد مقابل چشمانشان ظاهر می‌شود. به گفته بسیاری از منتقدان داستان کوری تلمیحی است که ساراماگو از آن برای بیان نظر خود پیرامون جهان معاصر خود از آن بهره برده است.

کد خبر 1494353