به گزارش خبرنگار مهر، عید فطر که در میان مردم عرب خوزستان از جایگاه خاصی برخوردار است از صبح امروز شور و نشاط ویژه ای به کوچه های این شهر بخشیده به گونه ای که اغلب مناطق این شهر شاهد حضور پرتعداد مردان و زنان و کودکان برای تبریک عید به بزرگترها، فامیل و همسایه ها هستند.
مردم عرب خوزستان دو روز قبل از عید را «ام الوسخ» به معنای روز چرکین و یک روز مانده به عید را «ام الحلس» به معنای پاکیزگی می نامند. در روز ام الوسخ مردم عرب به نظافت خانه های خود می پردازند، اجناس جدید برای منزل خریداری می کنند و خانه را تمیز و آماده می کنند.
در روز بعد یا «ام الحلس» جوانان به ظاهر خود رسیدگی می کنند و دختران و زنان از حنا برای تزئین دست، پا و موی سر استفاده می کنند.
از چند روز قبل بازارهای اهواز و سایر شهرهای عرب نشین خوزستان شاهد حضور پرتعداد مرد برای تهیه شیرینی و پوشاک مخصوص روز عید هستند به گونه ای که بازار تا نیمه شب به فعالیت خود ادامه می داد تا جوابگوی مراجعات بی شمار مردم عرب خوزستان برای خرید مایجتاج خود باشد.
یکی از نکات جالب آن است که بسیاری از خریدهای عید فطر در شهر اهواز صورت میگیرد و بسیاری از شهرستانیها به اهواز آمده و بعد از اتمام خرید به شهر خود برمیگردند. شاید این رفت و آمدها رسمی است که از دیرباز در خوزستان مانده و یادگاری است از «سوق الاهواز» که در تاریخ طبری به آن اشاره شده است. «بازار عبدالحمید» اهواز هم که حکایتی برای خود دارد.
از اول صبح مردم بعد از یک ماه تمرین بندگی در ماه ضیافت الهی به سمت مساجد و مصلاهای نماز جمعه رفتند و در صفوفی به هم پیوسته نماز عید فطر را به صورت جماعت خواندند تا شکرانه یک ماه روزه داری را به جا بیاورند.
همچنین در روز عید در مناطق عرب نشین در هیچ خانه ای به روی میهمانان و همسایه های بسته نیست و افراد به صورت دسته های چند نفر و گاه چند ده نفر به همه خانه ها کوچه، خیابان و منطقه سر می زنند و با توقفی چند ثانیه ای فرارسیدن عید را به افراد خانه تبریک می گویند.
بسیاری از مردم عرب خوزستان در روز عید فطر سفره پهن کرده و یا سینی گردی قرار می دهند و برخی تنقلات را روی آن می گذارند. خانوادههای سوگوار نیز از هر نوع مظاهر سوگواری اجتناب می کنند تا همه خانواده ها در این عید مقدس و روز الهی با سرور و شادی شرکت کنند.
در این جشن مراسم عزاداری و خاکسپاری صورت نمی گیرد. دید و بازدیدهای عید فطر چند دقیقه ای بیشتر طول نمی کشد و از ریش سفید آغاز و با کوچکترین فرد پایان می یابد.
در میان عشایر نیز مردم با هوسه (نوعی پایکوبی محلی عربی) کوچه های محلات را طی می کنند و به سراغ بزرگ محله و قبیله رفته و در مُضیف (اتاقی مخصوص مهمانا) گردهم جمع می شوند و بعضی به شعرخوانی می پردازند.
نظر شما