به گزارش خبرگزاری مهر، مصطفی آیت ایدیر، یکی از مسلمانان بوسنیایی است که سال‌ها قبل به جرم عضویت در گروهی که "الجزایری" معرفی شد، در کشورش بازداشت شده و به درخواست ایالات متحده به زندان گوانتانامو انتقال یافت. او که امروز پس از سپری شدن مدت محکومیت هفت ساله‌اش از گوانتامو آزاد شده، ضمن گزارش خاطراتی از این مکان مخوف، گوانتانامو را بدترین نقطه روی زمین می‌داند.
ایدیر که تابعیت بوسنی و هرزگوین را داراست به همراه 5 تن دیگر به جرم عضویت در گروه موسوم به" الجزایری" و طراحی برای حمله به سفارت آمریکا در بوسنی در روزهای نخستین سال 2002 در سارایوو بازداشت شده و بلافاصله به زندان آمریکایی گوانتانامو در کوبا منتقل شدند. مدتی پس از بازداشت، دادگاه آمریکایی به محاکمه او و همراهانش پرداخت و در نتیجه از اعضای گروه شش نفره موسوم به "الجزایری" سه تن آزاد شده و سه تن دیگر در زندان باقی ماندند.
ایدیر در گفتگویی که با تلویزیون فدراتیو بوسنی و هرزگوین انجام داده، گوانتامو را محلی "به مراتب بدتر از بد" توصیف کرده و درباره تغذیه‌اش در طول هفت سال زندان گفته است: کیفیت چیزهایی که در این مدت به عنوان غذا در برابر ما گذاشته می شد، آنقدر بد بود که مطمئن باشید اگر این غذاها در برابر حیوانات ریخته شود، آن را نخواهد خورد.
مصطفی ایدیر افزوده است: پیش از هر بار بازجویی ما را به صورت لفظی و بدنی به شدیدترین وجوه ممکن تهدید می‌کردند و هر گاه در زمان بازجویی از پاسخ به سئوالی بازمی‌ماندیم، نظامیانی قوی هیکل برای ضرب و شتم به سراغ مان می‌آمدند. وضعیت بازجویی‌ها به قدری وخیم و غیراخلاقی است که از گفتن بخش مهمی از آن معذورم؛ اما همین قدر بدانید که ایجاد زخم‌های عمیق بر{...} و جراحات جدی دلخراش به وی‍ژه بر بدن برخی اسرای افغانی در طول مدت بازجویی تنها بخشی از آن محسوب می‌شود.
به گفته این مسلمان بوسنیایی که سال‌ها در گوانتامو زندانی بوده، نظامیان آمریکایی در هر بار ورود زندانیان به سلول‌هایشان با پاشیدن گاز اشک آور به صورت و چشم‌های آنان در پی آزار آن‌ها بر می‌آمده اند؛ ایدیر این عمل آمریکایی‌ها را "بسیار دردناک" توصیف کرده است.
مصطفی ایدیر با بیان اینکه هنوز نمی‌داند به چه جرمی سال‌ها در زندان گوانتانامو مورد بازجویی و شکنجه قرار گرفته، می‌افزاید: هر چند که در آغاز با طرح بهانه‌هایی واهی مرا دستگیر کردند اما به محض ورودم به زندان در گوانتانامو فردی خطاب به من تاکید کرد که "آنچه به خاطرش به اینجا آمده ای را فراموش کن!"
وی همچنین با اشاره به بازجویی‌های فشرده و دشوار گوانتانامو، ادامه داده است: مدتی بعد در بازجویی‌ها به من گفته شد که با هدف اعتراف و ارائه اطلاعات به نیروهای آمریکایی درباره گروه‌های اسلامی فعال در بوسنی و هرزگوین، اعراب ساکن در این کشور و فعالیت‌های سفارتخانه‌های عربی در سارایوو به گوانتانامو منتقل شده ام!
ایدیر می‌گوید: بیش از 500 بار بازجویی و شکنجه شده اما یکی از سخت ترین موارد بازجویی اش به زمانی مربوط می‌شود که چندین ساعت در اتاقی با درجه حرارت 25 درجه زیر صفر نگهداری شده است؛ او در طول این مدت لباسی بر تن نداشته است ...
او که تنها به اتهام توطئه علیه سفارت آمریکا در بوسنی، هفت سال از زندگی اش را در زندان گوانتانامو گذرانده، درباره نوع ارتباط با خانواده اش در طول مدت بازداشت اش می‌گوید: ارتباط با خانواده در طول این مدت تنها از طریق نامه ممکن بود؛ نامه‌هایی که با تاخیری چندین ماهه بدست ما می‌رسید و اغلب به جهت سانسورهایی که بر آن اعمال می‌شد، تنها چند جمله اش قابل خواندن بود.
به گزارش مهر ، ایدیر در پاسخ به این سئوال که آیا در این خصوص علیه ایالات متحده یا بوسنی و هرزگوین اقامه دعوی خواهد کرد؟ گفت: هر چند که از آمریکایی‌ها بسیار ناراحت و خشمگین هستم اما نه از آمریکا و نه از بوسنی شکایتی ندارم.
او که اخیرا پس از هفت سال شکنجه و بازجویی در گوانتانامو به کشورش بازگشته، می‌گوید که قصد دارد با توجه به تخصص اش در رشته برق و سوابق مربیگری ورزش کاراته، پس از یافتن شغلی مناسب، زندگی اش را در کنار خانواده در بوسنی و هرزگوین ادامه دهد.
مصطفی ایدیر همچنین ابراز امیدواری کرد که دولت جدید آمریکا زندان گوانتانامو را به طور کامل تعطیل کند و افزود: بدون شک خداوند کسانی که بی دلیل زندگی مرا تباه کرده و سال‌ها شکنجه‌ام داده اند را به سزای اعمال شان خواهد رساند.
این مسلمان بوسنیایی در پایان سخنانش با اشاره به توهین‌های پی در پی که مقابل زندانیان گوانتانامو نسبت به مقدسات اسلامی اجرا می‌شود، گفت: آن‌ها به کرات قرآن کریم را در مقابل ما پاره کرده و به صفحات و آیات به شیوه‌های مختلف توهین می‌کردند؛ در مجموع شما باید بدانید که گوانتانامو محلی نیست که در آن با دوستان اسامه بن لادن خصومتی وجود داشته باشد؛ بلکه این محل، جایی است که در آن دشمنی با اسلام موج می‌زند.
نظر شما