وقتی شعار دادن هم بلد نیستیم

گشت ارشاد یا بهره گیری از گروه بازیگرانی که یه نظر می سرد که بیشتر تواناییشان را خرج پیش رفتن روند داستان کرده اند، سعی داشته تا داستان اصلی فیلم را در کنار شعارهای مورد نظر کارگردان پیش رود. روندی که در اصل باید به شکل غیر مستقیم و عکس اتفاق می افتاد.

لحظات فیلم مملو از صحنه هایی است که می تواند  در ذهن تماشاگر، یادآور شوخی های تکراری سینمایی و حتی تلویزیونی در سال های اخیر باشد. کارگردان درواقع هیچ تلاشی برای شخصیت پردازی مبتنی بر تحلیل روانشناختی نقش ها انجام نداده و با ارائه کدهایی کوتاه شمایی از زندگی گدشته این افراد به مخاطب ارائه می کند.

شخصیت هایی که نه از گذشته آن ها اطلاعات دقیقی به مخاطب می رسد و نه قرار است این گذتشه تاثیر چندانی در روند قصه داشته باشند. مهم این بوده که گویا سهیلی تنها می خواسته به پایان فیلم نزدیک تر شود.

ماموران قلابی که با اخاذی از مردم قصد داشته اند تا بی عدالتی اجتماع را در حق خودشان اجرا کنند و اگر هم نهیب وجدانی گاهگاهی اینه ارا آزرده می ساخته، کارگردان زیاد سخت نمی گیرد تا دلیل این تاثیر و یا حتی بازخوردش را تصویر کند. طبیعی هم است اگر سهیلی در جلسه پرسخ و پاسخ جوابی برای رسانه ها از این همه به هم ریختگی فیلمش نداشت هباشد.

وقتی کارگردان به شکلی شعاری شخصیت هایش را بالای بلندی می فرستد تا در پارک ها از کرامت انسانی و قانون گرایی حرف بزنند،  طبیعی است که مخاطب دلزده شده و بیشتر برایش این نمایش شکلی مضحکه گونه پیدا می کند.

گشت ارشاد حتی در پایان بندی خود نیز وقتی می توانست به راحتی قصه اش را لااقل به شکلی ساختارمند تمام کند، کارگردان باز هم دلش تاب نیاورده و می خواهد تا سرنوشت همه شخصیت هایش را یک جا روشن کند.

همه این ها را بگذارید در کنار بازی های اغراق شده گروه بازیگران این فیلم از فرخ نژاد تا بازی سرد و عروسکی نیوشا ضیغمی تا پازل سطحی بودن گشت ارشاد برای شما به خوبی روشن شود.