به گزارش خبرنگار مهر، با پایان مهلت ثبت نام کاندیداهای ریاست فدراسیون کشتی، چهره مدعیان اصلی جانشینی رسول خادم مشخص شد و حالا اهالی کشتی در انتظار برگزاری مجمع عمومی هستند.
در این راستا به سراغ مرد سرد و گرم چشیده کشتی رفتیم که بیش از نیم قرن در این عرصه، استخوان خرد کرده و تجربه دارد. پرویز سیروس پور به عنوان یکی از چهره‌های بزرگ و قابل احترام کشتی ایران که بیش از ۶۰ سال دستی بر آتش عرصه مدیریت کشتی داشته است. مردی که علاوه بر سابقه ریاست فدراسیون کشتی در اواخر دهه ۷۰، در بازی‌های المپیک ۱۹۷۲ مونیخ نیز مربی تیم ملی بود، سال‌ها با همین کسوت در چندین دوره رقابتهای جهانی، مسئولیت هدایت تیم ملی کشتی ایران را هم بر عهده داشت.
سیروس پور همزمان با آغاز سال نو در گفتگو با خبرنگار مهر به تحلیل و بررسی مسائل و اتفاقات روز کشتی ایران پرداخت که متن این گپ و گفت را در ادامه می‌خوانید:
پیش بینی شما از روند انتخاب رئیس جدید فدراسیون کشتی چیست؟
روند ثبت نام کاندیداهای ریاست فدراسیون کشتی به اتمام رسیده و چهره مدعیان اصلی مشخص شده که من هم مثل تمامی اهالی کشتی، آرزوی بهترین تصمیم و اتفاق را در این عرصه دارم. به هر حال تجربه نشان داده هر فردی که به عنوان مدیر بر صندلی ریاست کشتی جلوس کند، باید بسیاری از اولویت‌ها را در دستور کار قرار دهد.
مثلاً چه اولویت‌هایی؟
رئیس جدید فدراسیون کشتی علاوه بر توان مدیریتی و تجربه کافی در حوزه ورزش، باید به منابع و حمایت‌های مالی کافی هم دستیابی داشته باشد. فدراسیون کشتی آنقدر برنامه‌های مختلف و پرهزینه مثل برگزاری اردوها، اعزام‌ها، مسابقات بین المللی داخلی و.... را در تقویم سالانه خود دارد که بعید می دانم هیچ فدراسیون دیگری این چنین باشد. در این میان باید قبول کنیم، حرف اول و آخر را پول می‌زند. فدراسیون تا همین دو سال قبل می‌توانست تیم‌های مختلف ملی را با هزینه‌های معقول و منطقی راهی رقابتهای رسمی و تدارکاتی بین المللی کند، ولی حالا با وضعیت قیمت ارز و شرایط سخت اقتصادی، این شرایط بسیار سخت و حتی ناممکن شده است. به عنوان مثال یک اعزام معمولی به مسابقات برون مرزی با حداقل نفرات یک تیم کامل، حداقل ۵۰۰ میلیون تومان هزینه لازم دارد! حال در نظر بگیرید باید با این هزینه‌های سرسام آور، اردوهای متعدد شبانه روزی برپا کرد و علاوه بر اعزام‌های خارجی، مسابقات مختلفی را هم در کشورمان برگزار کرد.
تکلیف نیازهای مالی که مشخص است، اما اولویت‌های دیگری هم وجود دارد.
رئیس جدید فدراسیون در گام دوم باید اشراف کامل به اوضاع و احوال این رشته داشته باشد و در واقع مورد وثوق اهالی کشتی و همچنین اتحادیه جهانی کشتی باشد. رئیس جدید باید دارای کارآیی فنی، تجربه، دلسوزی و عشق و انگیزه برای پیشبرد برنامه‌های کشتی باشد. این موضوع از مهمترین مسائلی است که باید در ذات و وجود یک رئیس موفق باشد چون در غیر این صورت در کوتاه مدت به مشکل بر خواهد خورد. او باید بتواند در کنار فاکتورهای مدیریتی، با کشورهای صاحب نام کشتی هم مراوده و ارتباط خوبی ایجاد کند. ضمن اینکه ایجاد تعامل و هماهنگی و اتحاد در بخش‌های مختلف کشتی از دیگر فاکتورهای مدیریتی است.
آیا در بین کاندیداهای ریاست، چنین فردی با این شرایط وجود دارد؟
اجازه دهید صریح و بی پرده بگویم. کسی که می‌خواهد با این وضعیت اقتصادی، سکان هدایت کشتی ایران را در دست بگیرد باید دل و جرأت زیادی داشته باشد. جرأت و جسارت قبول چنین مسئولیتی، کار هر کسی نیست. او باید به خوب بداند گام در مسیری خواهد گذاشت که شب و روز را برایش یکی می‌کند و زندگی عادی را از او خواهد گرفت. ضمن اینکه رئیس جدید باید تعامل خوبی هم با وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک داشته باشد و همواره از مشاوران کارکشته و باتجربه ای کمک بگیرد. حال این گوی و میدان؛ اگرهر کسی چنین توانی دارد وارد گود شود و سکان مدیریت کشتی را در دست گیرد.
گویا شما چندان موافق برگزاری انتخابات کشتی نبودید؟
هر تغییر و تحولی باید در زمان مناسب انجام شود. من معتقدم امسال زمان مناسبی برای برگزاری انتخابات فدراسیون کشتی نبود، چراکه ما بزودی باید در رقابتهای جهانی به میدان برویم و به زودی در بازی‌های المپیک هم شرکت کنیم. طبیعتاً هر فردی که به عنوان رئیس جدید فدراسیون کشتی انتخاب شود، تغییرات خاصی را طبق سلیقه و نظر خود اعمال خواهد کرد که این تغییرات تبعات فراوانی را به همراه خواهد داشت. از کجا معلوم رئیس بعدی بتواند با همین سرمربیان تیم ملی و همین کادر اجرایی فدراسیون همکاری کند؟ در نتیجه معتقدم وضعیت می‌توانست با همین روال تا المپیک ۲۰۲۰ توکیو توسط سرپرست پیش رود و بعداً تغییرات مدیریتی ایجاد شود. همچنان معتقدم رسول نباید می‌رفت که حالا متولیان ورزش بدنبال جانشین او باشند. رفتاری که با او در این مدت شد، چیزی جز حق ناشناسی و خودزنی برخی از اهالی منتقد کشتی نبود. ورزش برد و باخت دارد. نباید فراموش کرد همین کشورهای صاحب نام کشتی مثل روسیه، آمریکا، ترکیه، آذربایجان، ژاپن و … بارها در طول سالهای اخیر با افت و خیزهای فراوانی روبرو شدند اما هیچکدام دست به تغییرات اساسی مدیریتی نزدند.
یعنی مشکل اصلی کشتی ایران، تغییر و تحولات مدیریتی است؟
اصلاً این چنین نیست؛ ما کاستی‌های زیادی در کشتی داریم. کشتی ایران تا همین ۵۰ سال پیش، چشمه جوشانی بود که قهرمانان و مدعیان زیادی را در اوزان مختلف داشت. ما در آن زمان آنقدر مدعی برای تیم ملی داشتیم که برای انتخاب در هر وزن با مشکل روبرو بودیم و همیشه چندین کشتی گیر اصلی و ششدانگ، پشت سر هم به صف ایستاده بودند. اما امروز از سازندگی و تعدد مدعیان خبری نیست. این را گفتم تا بدانید همه چیز به تغییر و تحولات در رأس امور فدراسیون مربوط نمی‌شود و ما سالهاست که دیگر در بسیاری از استان‌های کشتی خیز، شاهد ظهور ستاره‌های کشتی نیستیم.
دلیل این افت و رکود چیست؟
به نظر من انگیزه‌ها از بین رفته؛ زمانی که یه جوان قصد دارد بصورت حرفه‌ای در کشتی فعالیت کند، با انواع و اقسام مشکلات معیشتی، تحصیلی، مالی و..... همراه است. زمانی که نمی‌توان شغل و معیشت و تغذیه مناسبی برای کشتی گیران فراهم کرد و شرایط اقتصادی ما را مجبور به اعمال محدودیت و کمبودها می‌کند، نباید انتظار سازندگی و درخشش داشت. خودتان به قیمت گوشت و مرغ و مایحتاج روزمره زندگی توجه کنید؛ باور کنید نمی‌شود با نان و پنیر و چای شیرین، یک قهرمان را برای المپیک آماده کرد و از او انتظار مدال و درخشش داشت!
چاره این سیر نزولی چیست؟
همانطور که گفتم حرف اول و آخر در همه چیز را پول می‌زند. ما تا زمانی که نتوانیم به خوبی از ورزشکاران و قهرمانان حمایت مالی کنیم، هیچ آینده مطمئنی را پیش رو نخواهیم داشت. متأسفانه با همین وضعیت، همه از کشتی انتظار مدال دارند و هیچکس نمی‌داند همین ورزشکاران بی ادعا با حداقل امکانات تمرین می‌کنند و به قول معروف با سیلی صورت خود را سرخ نگه می‌دارند.
پس شما چندان به آینده خوشبین نیستید؟
به هیچ عنوان چنین نظری ندارم؛ من به واقعیت‌های کشتی اشاره کردم و معتقدم هر مدیری اگر ابزار کار نداشته باشد در کوتاه مدت به مشکل بر خواهد خورد. من امیدوارم رئیس بعدی بتواند از حمایت‌های همه جانبه مالی متولیان ورزش برخوردار باشد و بتواند با ارتباطات و توان مطلوب، زمینه حضور اسپانسرهای مالی را هم در کشتی مهیا کند. مطمئناً اگر این چنین باشد می‌توان به روزهای طلایی و درخشان آینده امیدوار بود و در غیر این صورت بعید می دانم رئیس بعدی بتواند با دست خالی از پس انبوه مشکلات بر آید.
نظر شما