به گزارش خبرنگار مهر، کتاب «تاریخ فشرده جنگ؛ از شکارچی-خوراکجویان تا ابرقدرت‌های هسته‌ای» نوشته گوئین دایر به‌تازگی با ترجمه سهند سلطاندوست توسط نشر مرکز منتشر و راهی بازار نشر شده است.
این‌کتاب در کنار آثار دیگری چون «تاریخ فشرده آلمان»، «تاریخ فشرده اتحاد شوروی»، «تاریخ فشرده انگلستان»، «تاریخ فشرده چین»، «تاریخ فشرده اروپا»، «تاریخ فشرده فرانسه»، «تاریخ فشرده هند» و «تاریخ فشرده ترکیه» قرار می‌گیرد که این‌ناشر چاپ کرده است.
گوئین دایر نویسنده این‌کتاب، نویسنده، مورخ و روزنامه‌نگار انگلیسی ساکن لندن است که یک‌مجموعه تلویزیونی با نام «در باب تاریخ جنگ» ساخت و نامزدی جایزه اسکار را برایش به ارمغان آورد. او پس از «تاریخ فشرده جنگ» مشغول کار روی کتابی درباره علم مهندسی سیارات و پیامدهای ژئوپلیتیک شد و به نوشتن ستون دوهفتگی‌اش درباره مناسبات بین‌المللی در ۱۷۵ روزنامه از ۴۵ کشور دنیا مشغول است.
مولف کتاب پیش‌رو می‌گوید همیشه جنگ دیگری برای تحلیل‌کردن وجود دارد و او در طول عمرش همین‌کار را کرده است. اما این‌کتاب و نوشته‌های او درباره این است که روال جنگ چیست و چرا آدم‌ها می‌جنگند. حتی به چه ترتیب می‌توان از جنگیدن دست برداشت. دایر می‌گوید افکار عمومی در بسیاری از کشورها بالاخره به ضدیت با جنگ به‌منزله راهی برای تمشیت امور برخاسته، اما تقریباً هر ملتی هنوز ارتش خود را حفظ می‌کند؛ هرچند احتمال استفاده آتی از آن به نظر اکثریت ملت بعید بیاید.
دایر در مقدمه کتابش توضیحاتی می‌دهد و در انتها می‌گوید با وجود همه این‌حرف‌ها اکثر انسان‌ها درباره خاستگاه جنگ یا روال واقعی آن چندان که باید و شاید مطلع نیستند و این‌وضع تا حد زیادی به این‌دلیل است که می‌ترسیم مبادا بررسی موشکافانه جنگ، احترام و امتنان‌مان را نسبت به کسانی که جانشان را در راه جنگ‌ها فدا کرده‌اند، مخدوش کند. اما با وجود به احترام به کشته‌شدگان در جنگ باید به تاریخ و تحلیل جنگ پرداخت. نویسنده «تاریخ فشرده جنگ» می‌گوید: «اگرچه من به‌عنوان مورخ نظامی تعلیم دیده‌ام و نیمه نخست زندگی‌ام در بزرگسالی را با سرکشیدن به بخش‌های مختلف ارتش گذرانده‌ام، اما این‌کتاب نوعی تاریخ نظامی به‌معنای معمول کلمه نیست. مطالعه جنگ است به‌مثابه یک رسم و سنت، به‌منزله نهادی سیاسی و اجتماعی، و به‌عنوان یک معضل.
مطالب این‌کتاب در ۱۰ فصل تدوین شده‌اند که از این‌قرارند:
«خاستگاه‌ها»، «راه و رسم نبرد»، «سیر تحول جنگ (۱۵۰۰- ۳۵۰۰ پ م)»، «جنگ کلاسیک (۱۴۰۰ م- ۱۵۰۰ پ م)»، «سلطنت‌های مطلقه و جنگ محدود (۱۷۹۰- ۱۴۰۰)»، «جنگ افروزی (۱۹۰۰ - ۱۷۹۰)»، «جنگ تمام عیار (۱۹۴۵ - ۱۹۰۰)»، «تاریخ مختصر جنگ هسته‌ای (۱۹۹۰ - ۱۹۴۵)»، «سه‌گانگی: هسته‌ای، سنتی، تروریستی» و «پایان جنگ».
در قسمتی از این‌کتاب می‌خوانیم:
تا زمانی که تمدن‌ها تولید کالاهایی چون غلات و شراب و مواد معدنی و الوار را، که تجارت عمده‌شان می‌ارزید، آغاز نکرده بودند، کسی نیازی به نیروی دریایی نداشت. بیشتر چنین تجارتی از راه دریا انجام می‌شد (که هنوز هم می‌شود) و حمله به کشتی‌های تجاری ممالک ثروتمند به راهبردی علنی و بسیار پرسود در جنگ تبدیل شد. جابه‌جایی کل نیروهای نظامی از راه دریا نیز در منطقه مدیترانه گزینه نظامی جذابی بود، منطقه‌ای که مسیر دریایی به‌طور کلی سریع‌ترین مسیر بین هر دو نقطه آن بود. ناوگان‌های بزرگ از کشتی‌های جنگی به‌زودی توانستند بر درگیری‌های دریایی در مدیترانه تسلط یابند. اولین‌هدف آن‌ها از بین بردن نیروی دریایی طرف مقابل بود تا پس از آن بتوانند کشتی‌های تجاریِ بی‌دفاع را غارت کنند و قسر در بروند.
کشتی‌های پارویی جنگی نیز همچون بسیاری از مصنوعات دنیای کلاسیک به‌سرعت در قالب طرحی معیارین به حد کمال رسیدند که از آن پس فناوری‌شان طی چندین هزارسال به‌ندرت دستخوش تغییر شد. کشتی‌های تجاری از ترکیبی از بادبان و پارو بهره می‌بردند، اما کشتی‌های جنگی که لازم بود بی‌اعتنا به بادها به‌سرعت در هر جهتی حرکت کنند عمدتاً به‌زور بازو متکی بودند: به بالغ بر چندصد نفر پارو زن که وسایل نقلیه دریایی را از میان آب‌ها با سرعت بالا به حرکت درآوردند.
این‌کتاب با ۲۸۰ صفحه مصور، شمارگان هزار نسخه و قیمت ۳۲۰ هزار تومان منتشر شده است.
نظر شما