دل‌های خود را باید به سبزه‌زارهایی از امید تبدیل کنیم

به گزارش خبرنگار مهر، متن زیر یادداشتی از ناصرفکوهی در مورد نوروز است که در ادامه می خوانید؛

آبی که از این دیده چو خون می‌ریزد / خونیست بیا ببین که چون ‌می‌ریزد
پیداست که خون من چه برداشت کند /  دل می‌خورد و دیده برون می‌ریزد

نوروز امسال تا چند روز دیگر به سراغمان می‌آید. هرچند، حال بسیاری‌مان چندان خوش نیست. خبرها خوب نیستند: از میان اخبار، زلزله کرمانشاه و حادثه دریای چین و سانحه هوایی... برخی از دلخراش‌ترین‌ها بودند. چشم‌ها نگرانند. دل‌ها شکسته‌اند. عزیزان زیادی دورند. و عزیزان دیگری برای همیشه ما را به حال خود رها کرده و رفته‌اند. حال جهان خوش نیست و حال جهان ِ ما، ناخوش‌تر. از جفای هستی و بی‌رحمی روزگار، افسردگی و سرافکندگی و خاموشی و اندوه بر دل‌هایمان سنگینی می‌کنند و گویی پایانی ندارند.

اما نوروز می‌آید. ما رابه خویش می‌خواند و می‌خواهد که همراهش بگوییم و بخندیم. می‌خواهد دل را از غم‌ها رها کنیم. نوروز می‌خواهد که برخیزیم و جامگان نو بپوشیم، بر سر سفره برویم و با عزیزانی که هنوز مانده‌اند بنشینیم. به کودکان بنگریم و آینده را در نگاه زیبا و معصوم و خالی از حرص و آز و کینه و خشم آنها بجوییم. آیا هنوز ممکن است که به خود آییم؟ آیا هنوز ممکن است نوروز را باور کنیم و  اندیشه‌ها و رفتارهای خود را بشوییم و خوشبختی و شادی و زیبایی را در خانه خود راه دهیم؟ بی‌شک چنین است: در زمین شور نومیدی هیچ گیاهی نمی‌روید و از سبزی و آب و زندگی خبری نیست.

دل‌های خود را باید به سبزه‌زارهایی از امید تبدیل کنیم که زشت‌ترین روزهای نومیدی را نیز با امید از سربگذرانند. دوستان بسیاری رفتند. دوستان و عزیزان بسیاری خواهند رفت. اما اگر ما نیز سر بزیر افکنیم و به جای شادی و امید، با نومیدی، شانه از بار سنگین هستی خالی کنیم، چگونه می‌توانیم فردا در چشمان فرزندانمان نگاه کنیم؟ چگونه آیندگان درباره ما داوری خواهند کرد؟  نوروز همیشه و هرسال اینجا است که همین را به یاد ما آورد. حتی اگر غمی هزارساله داشتیم. پس، بی‌آنکه هیچ‌چیز و هیچ‌کس را فراموش کنیم،  شادی و امید را  وظیفه خود بدانیم و به آن همچون رسالتی اجتماعی، برای زنده نگاه‌داشتن فرهنگ و آبرو و آینده خود و نسل‌های آتی نگاه کنیم. 

تن‌هایتان سالم
جان‌هایتان پاک 
نورزتان شاد و شادمان 
ناصر فکوهی / ۱۹ اسفند ۱۳۹۶