به واقع غیر از دو تیم کره جنوبی و ایران سایرکشورها دل به تک ستاره های خود بسته و به خوبی توانستند حاصل سرمایه گذاری خود را به رخ حریفان بکشند. اینکه گفته می شود باخت به تکواندوکاران کشورهای کرواسی ، کوبا ، افغانستان ،مالی و..... نمی تواند توجیه پذیر باشد صحبتی غیرکارشناسی و تنها از روی احساس است. چرا که تمام نفراتی که به پیروزی دست یافته ومدال کسب کردند تکواندوکارانی شایسته و خوب بودند و بازهم اینکه گفته می شود فدراسیون جهانی سیاست توزیع مدالها را اعمال کرد تنها برای خروج از زیربار فشار شدید انتقادات است چرا که دراین صورت مربی کره آنچنان اعتراض نمی کرد که توبیخ کتبی شود.
حضور تکواندو به عنوان یک رشته رسمی در المپیک باعث شده تا تمام کشورهای دنیا با سرمایه گذاری فراوان و شناسایی نخبگان خود چشم به مدال المپیک داشته باشند. درحقیقت همین تک چهره ها هستند که در المپیک تعیین کننده می شوند.
اما اینکه جدا از کره جنوبی چرا هفت کشور با تک ستاره های خود توانستند به مدال طلا دست یابند و تیم پرستاره ایران نتوانست سهمی از مدالهای زرین داشته باشد در جای خود قابل تامل است. قبل از هرچیز باید تاکید داشت که تک تک نفرات تیم ملی هرچه در توان داشتند به کار گرفته و بدون کم فروشی تا آخرین لحظه برای کسب پیروزی تلاش کردند و همین تلاش به عنوان نایب قهرمانی در بخش تیمی انجامید.البته باید اذعان داشت که هادی ساعی و امید غلامزاده اسیر قضاوت اشتباه داوران شدند. با این توصیف باید دلایل عدم کسب مدالهای بیشتر را در جای دیگر جستجو کرد.
با نگاهی گذرا به تمرینات تیم ملی قبل از ترک تهران باید اذعان داشت مربیان تیم ملی با اعتماد به نفس بالا از قهرمانی سخن می گویند بدون آنکه توجه ویژه به نوع ، کیفیت و ساعت تمرینات داشته باشند. در یک مورد هم انتقاد به نحوه تمرینات با واکنش کادرفنی مواجه شد ولی به واقع در جریان مسابقات مشخص شد که این تیم آنچنان که باید به لحاظ فنی آماده حضور دراین رویداد بزرگ نبود.
ازسوی دیگر اغلب باختهای ملی پوشان ایران بین ساعات 15 تا 18 به وقت محلی رقم خورد ، یعنی حوالی ظهر به وقت تهران که افت بدنی بازیکنان را به دنبال داشت. که البته به نظر می رسید در این ساعات نیز تمریناتی صورت نگرفته است. به گواه برخی نزدیکان تیم ملی با بازی فوتبال و چند دقیقه میت زدن نمی توان قهرمان جهان شد و عملا" دیدیم که این چنین هم شد.
تیمی که با داعیه قهرمانی جهان پای به آوردگاه پکن گذاشت باید از هر لحاظ تجهیز می شد . علی رغم ادعای سرمربی تیم ملی بین اعضای کادر تقسیم وظایف صورت نگرفته بود و این را باید یکی دیگر از دلایل این نتایج عنوان کرد.
وقتی تیم با چند مربی راهی مسابقات می شود باید اعضای کادر فنی با شرح وظایف مشخص کار خود را در جریان مسابقات دنبال کرده و اگربه اداعای سرمربی تیم ملی چنین بود چرا تکواندوکار ما باید برتری با 3 امتیاز اختلاف را در یک راند از دست بدهد.
از سوی دیگر چرا کادر فنی تیم ملی به خود اجازه می دهد یک تکواندوکار مصدوم را روانه مسابقات جهانی کند. ایرادی به مهدیزاده در این بین وارد نیست چراکه او هرچه در توان داشت رو کرد و بسیار عالی ودرخشان ظاهر شد و تا پای سکو عالی پیش رفت، ولی همین آسیب کهنه در بازی با نماینده کرواسی گریبان او را گرفت که اگر نبود این آسیب قدیمی، مهدیزاده خیلی راحت می توانست ستاره مسابقات را شکست داده وبه فینال راه پیدا کند. اینجا بحث از دست دادن مدال مطرح است.
تکواندو ایران سال 85 را به عنوان یک سال سخت و پرکار پشت سر گذاشت ، اعضای تیم ملی با پشت سر گذاشتن رقابتهای قهرمانی آسیا ،قهرمانی دانشجویان جهان ، جام جهانی ، بازیهای آسیائی دوحه ، جام باشگاه های آسیا ، جام فجر و در نهایت لیگ برتر بلافاصله وارد اردوها و رقابتهای انتخابی شده و با کمترین استراحت به چین سفر کردند که تاثیرات خستگی ناشی از این فشار تمرینات و مسابقات که هر کدام در نوع خود سنگین و فشرده بود در پکن به خوبی مشهود بود.
مجموعه تیم ملی قبل از اعزام به رقابتهای چین مورد حمایت کامل مطبوعات و رسانه ها بود و حالاهمان حامیان حق دارند که از مسئولین فدراسیون و تیم ملی به دلیل ثبت این نتایج انتقاد کنند و انتظار می رود مسئولین امر نیز با واقعیات مواجه شده و به جای توجیه و به اشتباه رفتن راه به دنبال راهکار مناسب برای رسیدن به موفقیت های آتی باشند. شاید این مشکلات پیش از این هم در تیم ملی موجود بود ولی با کسب عناوین مختلف و با ارزش پشت جام ها پنهان می شد.
درحقیقت تیم ملی ایران که خود را قطب اصلی تکواندو ایران می داند باید یک سازماندهی قوی و قدرتمند داشته باشد نه اینکه تنها یک نفر برای مجموعه تکواندو ایران تصمیم گیری کند. رقابتهای جهانی چین زنگ خطری با صدای مهیب برای تکواندو ایران بود که در صورت ادامه این روند نباید انتظار کسب مدال در آینده را داشته باشیم.
وقتی دکتر"چو" رئیس فدراسیون جهانی اغان می دارد که این نتایج مردم ایران را راضی نمی کند پولادگر و همکاران او نیز نباید راضی از نتایج باشند. قبول داریم که کسب عنوان نایب قهرمانی جهان با ارزش و ستودنی است ولی نباید فراموش کنیم که از سال 2003 تاکنون مدالهای ایران سیر نزولی داشته است.
2 طلا ، دو نقره و یک برنز رقابتهای جهانی آلمان ، در رقابتهای جهانی 2005 مادرید به یک طلا ، دو نقره و یک برنز کاهش یافت و در 2007 پکن تنها دو نقره و یک نرنز به دست آمد. تمام این موارد ارتعاشات همان زنگ خطر است که اگر جدی گرفته نشود تکواندو ایران با مشکل مواجه خواهد شد.
رقابتهای انختابی المپیک در منچستر انگلستان در پیش است و اگر برنامه ریزی دقیقی نداشته باشیم در آنجا نیز به مشکل برخورد خواهیم کرد. در پایان امیدواریم مسئولان فدراسیون با سعه صدرانتقادات را شنیده ، بپذیرند و برای رفع مشکلات موجود تلاش کنند.
گزارش : خبرنگار اعزامی مهر به چین - محمد بیرامی
نظر شما