ما شاعران وظیفه داریم به مردم امید دهیم / فلسطینی ها حق دارند از اسرائیلی ها متنفر باشند

به گزارش خبرگزاری مهر محمود درویش شاعر فلسطینی در گفتگو با روزنامه فلسطینی مشرف در پاسخ به سوال خبرنگار این روزنامه مبنی بر اینکه آیا امیدی برای ملت فلسطین وجود دارد؟ گفت : به نظر من اگر امیدی هم نباشد ما شاعران و نویسندگان موظف هستیم که آنها را امیدوار کنیم، زیرا بدون امید همه چیز از دست می رود. 

وی ادامه داد : من به قدرت شعر ایمان دارم. شعر روشنگری است و پرتو نور را به همه نشان می دهد. شعر می تواند مخرب و گمراه کننده هم باشد. می تواند دروغ را به حقیقت تبدیل کند و می تواند دنیایی بسازد که ما در آن زندگی کنیم. شعر طبیب روح است. می توان از واژه ها چیزی ساخت که دست نیافتنی است. شاید حرف من توهم باشد اما این امر شدنی است. من چیز دیگری پیدا نمی کنم که بتوانم معنای زندگی خودم و زندگی ملتم را دریابم. این قدرت شاعر است که این زیبایی را با استفاده از واژگان به مردم نشان دهد و دنیای زیبایی را به تصویر بکشد و شرایط جامعه را بیان کند. قبلا هم گفته ام که من با واژه ها سرزمین مادری را برای ملت و خودم ساخته ام.

محمود درویش درباره شرایط کنونی فلسطین اظهار داشت : امروز بدترین شرایطی است که می توان تصور کرد. فلسطینی ها تنها ملتی هستند که احساس می کنند امروزشان نسبت به فردا و روزهایی که در پیش دارند بهتر است. فردا همیشه شرایط بدتری را به همراه می آورد. مسئله فقط مسئله زیستن نیست. من اصلا در مورد رژیم صهیونیستی حرفی نمی زنم چون در تخصص من نیست، من فقط از فلسطین طرفداری می کنم. آنهایی هم که از قبل در مورد صلح صحبت کردند مانند پیمان اسلو، هیچ کمکی به مردم نکردند و چنین چیزهایی هم فریب دهنده بود.

این شاعر در خصوص تقابل صلح و آشتی خاطرنشان کرد : اسرائیلی ها همیشه می نالند که فلسطینی ها آنها را دوست ندارند، واقعا یاوه می گویند. فلسطینی ها حق دارند که از اسرائیلی ها متنفر باشند، زیرا هر انسان عادی از اینکه در اشغال زندگی کند نفرت دارد. اسرائیلی ها ابتدا باید به دنبال صلح باشند و بعد انتظار دوست داشتن داشته باشند .

محمود درویش در سال 1941 در " البیروه " همان شهری به دنیا آمد که سه سال بعد توسط صهیونیست ها ویران شد. سپس خانواده او به عنوان پناهنده در لبنان ماندند. درویش که زمانی در سرزمینهای اشغالی زندگی می کرد به دلیل تحت تعقیب بودن از سوی رژیم صهیونیستی به مسکو رفت. او بعدها به رام الله برگشت و در آنجا به زندگی خود ادامه داد. وی بیش از سه مجموعه شعر و هشت کتاب نثر به چاپ رسانده و سردبیری چند روزنامه را هم بر عهده داشته است. او جوایز ادبی متعددی را دریافت کرده و اشعارش به بیش از بیست زبان ترجمه شده است. برخی اشعار او در ایران نیز چاپ شده و با اقبال مواجه شده است.