عدم اصلاح ساختار باغات چای به نابودی این محصول می انجامد

به گزارش خبرنگار مهر، به تاکید جمعی از کارشناسان و مسئولان برای خروج از بحران در صنعت چای، اصلاح و احیاء ساختار سنتی و فرسوده چای کشور به ویژه در مناطق شمالی ضرورتی اجتناب ناپذیر است.عمر مفید باغات چای منطقه به پایان رسیده و برای رونق دوباره صنعت چای باید راهکارهای اصولی و عملی ارائه شود.

کنترل کیفی چای، نظارت مستمر بر امر تولید و فرآوری، جوان سازی باغات چای، مکانیزه کردن باغات، اعطای وامهای بدون بهره و برگزاری کلاسهای آموزشی، حمایت همه جانبه و برنامه فراگیر برای ایجاد تحول در صنعت چای کشور امری الزامی است.

نبود متولی خاص، گرانی نهاده های کشاورزی، قیمت نرخ کم خرید تضمینی، واردات بی رویه و نبود تشکل خاص صنفی و مشکلات مالی از جمله چالش های فراروی چایکاران عنوان شده است.

یک چایکار تنکابنی در این خصوص به مهر گفت: هزینه تولید چای بسیار زیاد اما میزان حمایت مسئولان امر از کشاورزان کم است.

خلیل احمدی افزود: عمر بوته های بسیاری از باغات چای منطقه حدود 70 سال است از این رو جوان سازی و نوسازی باغات باید در دستور کار قرار گیرد.

وی اظهار داشت: گرانی نهاده های کشاورزی، دستمزد بالای کارگر و سنتی بودن برداشت انگیزه چایکاران را برای ادامه فعالیت کاهش داده است.

این چایکار تصریح کرد: همه ساله سطوح زیادی از اراضی چایکاری منطقه تبدیل شده یا تغییر کاربری پیدا می کنند، برخی اراضی نیز بدون بهره وری حال خود رها می شود.

محسن خلعتبری، چایکاری از رامسر نیز گفت: اتخاذ راهکارهای اصولی و حمایت همه جانبه از فعالان این عرصه ضروری است.

وی از مسئولان خواست تا به این سئوال پاسخ دهند که چرا به رغم مصرف و جایگاه مهم چای در کشور هنوز بحران این محصول برطرف نشده است؟

وی اظهار داشت: دولت باید برای مدیریت و بازسازی باغات چای  تسهیلات مالی کم بهره و بلاعوض ارائه دهد و حمایت های مالی کنونی پاسخگوی نیازها نیست.

به تاکید خلعتبری، بازنگری در نرخ خرید تضمینی چای ضرورت دارد و نرخ کنونی متناسب با تورم و هزینه های تولید نیست.

مسئول یک کارخانه چای در تنکابن گفت: متاسفانه چای سالهاست که به حال خود رها شده و توجه چندانی به این محصول نمی شود.

حسین افشار افزود: بحث کیفیت چای داخلی از جمله دغدغه های جدی در خصوص چای است از این رو اصلاح و احیاء باغات چای باید مورد توجه قرار گیرد.

وی اظهار داشت: رفع بحران های فرا روی صنعت چای به حامی و متولی مشخص نیاز دارد و حمایت های کنونی مقطعی است.

وی خاطر نشان کرد: برنامه ریزان باید با سیاستگذاری مناسب از کشاورز و کارخانه دار حمایت کنند و برای ارتباط منطقی این حلقه بسترسازی کنند.

به گفته افشار، فعالیت در عرصه چایکاری صرفه اقتصادی ندارد و بسیاری از چایکاران در فکر فروش اراضی خود هستند.

عضو هیئت علمی دانشکده کشاورزی دانشگاه آزاد چالوس گفت: بافت سنتی، نوع گونه ها، نوع کشاورزی و مدیریت بر اراضی باغی چای از جمله عوامل بروز مشکلات است.

مجتبی نشایی مقدم افزود: مدتهاست باغات چای بازسازی نشده و از ارقام خوبی نیز در این اراضی استفاده نشده و این امر موجب شده تا چای داخلی طرفدار چندانی نداشته باشد.

وی اظهار داشت: از قابلیتها و پتانسیلهای این بخش خوب استفاده نشده و تولید چای متناسب با نیاز بازار داخلی نیست.

این استاد دانشگاه خاطرنشان کرد: واردات بی رویه چای روند مشکلات موجود را شدت بخشیده است و باید برای جلوگیری از این واردات بی رویه برنامه جدی تنظیم شود.

وی تاکید کرد: طبق آمار سالانه 200 هزار تن برگ سبز چای در کشور تولید می شود از این رو باید جلوی واردات بی رویه گرفته شود.

به گفته نشایی مقدم، صنایع تبدیلی و تکمیلی چای در کشور توسعه نیافته و کارخانه های تولید و فرآوری چای قدیمی و سنتی است که باید اصلاح و نوسازی شود.

وی ادامه داد: چای هنوز نتوانسته به عنوان یک کشت و صنعت نیازهای تولید کنندگان را تامین و در سبد خانوار قرار گیرد.

نشایی مقدم خاطرنشان کرد: چای تابع کارخانه است و اگر خوب تولید نشود ارزش اقتصادی و رقابتی ندارد از سویی آشنا نبودن کشاورز به دانش روز و نبود متولی مشخص مشکلات فراروی صنعت چای را بیشتر کرده است.

عضو هیئت علمی دانشکده کشاورزی دانشگاه آزاد چالوس خاطر نشان کرد: نرخ چای باید افزایش یابد و برای کیفی سازی چای داخلی جهت رقابتی کردن این محصول برنامه ریزی شود.

وی تاکید کرد: تا زمانی که برنامه جدی بر اساس سیستم اقتصادی چای کشور و شمال تدوین نشود برای خروج از بحران در این صنعت مشکل داریم.

یک کارشناس ارشد رشته کشاورزی نیز گفت: خطر تغییر کاربری اراضی چایکاری غرب مازندران و شمال را تهدید می کند بنابراین باید سازمان های تخصصی مانند سازمان چای امور مربوط را برعهده گیرند.

میثم احمدی افزود: بهبود وضعیت چای در گرو افزایش کیفیت برگ سبز، جوان سازی باغات، اجرای طرح اصلاح و نوسازی ساختار آن است.

وی اظهار داشت: تولید و عمل آوری و فروش چای مثل حلقه های یک زنجیر هستند که متاسفانه به دلیل حمایت نشدن و نبود برنامه ریزی جامع از هم گسیخته شده اند.

احمدی بر لزوم ایجاد تشکل های صنفی و بها دادن بیشتر به چایکاران تاکید کرد و گفت: اکنون باغات چای در معرض تبدیل به صنوبرکاری و کیوی کاری است.

رئیس اداره تعاون روستایی تنکابن خواستار برنامه ریزی برای حمایت همه جانبه از تولید کنندگان چای شد و گفت: هزار و 735 چایکار دارای دفترچه در این منطقه فعالیت دارند.

علی عبدالله پور افزود: از مجموع هزار و 800 هکتار باغات چای این شهرستان در 1200 هکتار چایکاری می شود و بقیه رها شده است.

وی خرید تضمینی برگ سبز چای و افزایش قیمت آن را از جمله راهکارها برای حمایت از کشاورزان برشمرد.

از سوی دیگر رئیس اداره تعاون رامسر گفت: خشکسالی منجر به کاهش برداشت محصول چای در این شهرستان شده در حالیکه این شهرستان به تنهایی دو هزار و 456 هکتار اراضی زیرکشت چای دارد.

صالح محمدی افزود: 70 درصد باغات چای منطقه در ارتفاعات و کوهستان واقع شده و امکان آبیاری مناسب آنها به روشهای دیگر فراهم نیست.