رنسانس گروههای سیاسی در دهه 90/ چرایی عدم مشروعیت شورای انتصابی

گروه های بحرینی و بخصوص گروه های اسلام گرا و چپ به شدت با حضور نیروهای چند ملیتی در منطقه خلیج فارس که به بهانه  آزادی کویت انجام گرفته بود، مخالفت کردند وآن را اشغال مجدد منطقه خلیج فارس توسط نیروهای چند ملیتی به رهبری آمریکا دانستند.
 

گروه های چپ حتی پای را از این هم فراتر نهاده وخواستار مبارزه برای بیرون کردن اشغالگران آمریکایی وناتو از منطقه خود شده و تهدید کردند منطقه خلیج فارس را به گورستانی برای  اشغالگران آمریکایی تبدیل خواهند کرد. برخی دیگر از گروه ها نیز خواهان تحریم کالاها ومنافع آمریکا توسط ساکنان منطقه خلیج فارس شدند. 

اما با این حال گروه های چپ گرا تحت تاثیر متغیرهای دیگری قرار داشتند، فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در سال 1990 جریان های سوسیالیستی وکمونیستی را در سرتاسر جهان دچار ضعف وسردرگمی کرده بود که گروه های بحرینی نیز از آن مستثنی نبودند.

 

 

با این حال جریان چپ موفق شد با تغییر موضعی قابل توجه رویکرد خود را از اقدامات انقلابی به راهبردهای اصلاح طلبانه در قالب پروژه های سیاسی تغییر دهد ، تا از این پس به جای درخواست تغییرات ریشه ای از طریق سرنگونی رژیم های سیاسی موجود خواستار انجام اصلاحات در ساختار رژیم های حاکم شوند.
 

عبد الرحمن النعمیی دبیر کل جبهه خلق بحرین در این رابطه می گوید : ما جزئی از ساختار تشکیل دهنده شورای همکاری خلیج فارس هستیم زیرا بحرین یکی از اعضای این شورا می باشد ، پس حق خود می دانیم که خواستار اصلاحات شویم اصلاحاتی که باید از بحرین آغاز شده و به سوی شورای همکاری پیش برود تا به تبع آن منطقه نیز با توجه به نیازهای موجود و در راستای تحولات جهانی اصلاح شود.
 

وی درهمان دهه 90 از قرن گذشته اعتراف می کند: ما قادربه سرنگون کردن  رژیم در بحرین نیستیم، اما خواستار آنیم تا نظام حاکم با قانون اساسی اداره شده ومشارکت واقعی از سوی مردم در تصمیم گیری ها انجام گرفته وبه تبعیض حاکم نیز پایان داده شود.
 

چنین در خواست هایی که از طرف گروه های چپ از یک سو و جریان های مذهبی شیعه از سوی دیگر صورت می گرفت به تدریج سازمان یافته تر   شد تا در سال 1992 با تقدیم درخواست ها وطومارهایی به حاکم بحرین سرعت گرفته و با انتفاضه مشروطه در سال 1992 به نقطه اوج خود برسد، انتفاضه ای که در آن تمامی گروه های سیاسی حضور قابل توجهی داشتند.
 

این دوره را باید دوره رنسانس همکاری گروه های چپ گرا وجریان دینی اسلامی در بحرین  توصیف کرد ، عبدالرحمن النعمیی دبیر کل جبهه خلق بحرین در رابطه با این همسویی در آن زمان گفت: هم اکنون ما با اسلامگرایان توافق کاملی بر سر دمکراسی داریم ومعتقدیم که دمکراسی می تواند مشکل مذهبی ـ دینی وحقوق مردم را حل کند.
 

سیف بن علی دبیر کل جبهه آزادیبخش ملی بحرین هم در این باره اظهار داشت : جنبش دینی در بحرین یک جنبش سیاسی است که خواسته های  مورد نظر گروه های مارکسیستی را مطرح می کند خواسته هایی همچون اجرایی شدن مجدد قانون اساسی ، بازگشت حیات به پارلمان، آزادی بازداشت شدگان  و گفتگو بین حاکمان ، مردم  و مخالفین همگی، اینها همگی  خواسته های ما نیز می باشد.
 

همین همسویی که در 1994 با برگزاری کنفرانس لندن به نقطه اوج خود رسید ومنجر به شکل گیری کمیته هماهنگی گروه های مخالف اقدامات آل خلیفه شد، به تدریج حاکم وقت را مجبور کرد مشت آهنین خود را از بحرین باز کند.
 

یکی از این اقدامات تشکیل شورای انتصابی بود اما هرگز این شورا نتوانست مشروعیتی در میان ملت بحرین پیدا کند مسئله ای که باعث شد صحنه سیاسی بحرین به سوی اختناق هرچه بیشتر پیش برود.
 

شیخ عیسی آل خلیفه هرگز حاضر نشد تا آخر عمر خود ویژگی دیکتاتوری را از ساختار حکومت خود برچیند تا آنکه در مارس سال 1999 با مرگ خود پسرش حمد به قدرت سید و برای تحکیم پایه های آن خود را مجبور دید تا رویکردی مغایر با اقدامات پدرش در پیش بگیرد و حیات را مجددا به دمکراسی نیم بند این شیخ نشین حوزه جنوبی خلیج فارس بازگرداند.
 

شاخص های واقعی یا غیر واقعی بودن این دمکراسی را در قسمت بعدی بخوانید.