به گزارش خبرنگار مهر، آئین تجلیل از مقام علمی استاد عیدالحسین حائری نسخهشناس و فهرستنگار برجسته کشور عصر روز سهشنبه 6 تیر با حضور جمعی از چهرههای فرهنگی کشور مانند سلیم نیساری، توفیق سبحانی، سیدمحمود دعایی، نجفقلی حبیبی، مصطفی محقق داماد، جمشید کیانفر و اکبر ایرانی در محل سرای اهل قلم موسسه خانه کتاب برگزار شد.
علی شجاعی صائین، مدیرعامل موسسه خانه کتاب در ابتدای این برنامه با اشاره به حضور چهرههای مختلف حوزه کتاب و کتابشناسی در آئین تجلیل از استاد حائری گفت: شاید یکی از جلوهها و برکات حیات علمی ایشان، حضور این جمع عزیز از فرزانگان زیر یک سقف و برای پاسداشت علم و دانش و دانشگستری باشد.
وی افزود: ما هیچ گمان نمیکنیم که بتوانیم از مقام علمی استاد حائری تجلیل کنیم و غرض، تنها یادکردی اتس از رسم و شیوه علمآموزی و دانشگستری ایشان.
مدیرعامل خانه کتاب که در نخستین آئن تجلیل از مفاخر فرهنگی از سوی این موسسه سخن میگفت، ابراز امیدواری کرد خانه کتاب بتواند این برنامهها را ادامه دهد و زمینه آشنایی نسل فعلی و آتی را با این چهرهها فراهم کند.
شجاعی همچنین با اشاره به حضور رسول جعفریان رئیس کتابخانه مجلس شورای اسلامی و از دستاندرکاران آئین تجلیل از استاد عبدالحسین حائری در مکه مکرمه، عذرخواهی وی را از حاضران به جهت غیبتش در این جلسه اعلام کرد.
در ادامه این برنامه عبدالله انوار کتابشناس و نسخهپژوه در سخنانی با اشاره به خدمات استاد حائری در بیش از 50 سال حیات علمیاش گفت: فرهنگ کهن ایرانی همواره باید برای این افراد حرمت قائل باشد و حرمت هم قائل است.
وی سپس نکاتی چند در وصف اهمیت کتاب در توسعه دانش و فرهنگ بشری گفت.
در این برنامه همچنین آیتالله مصطفی محقق داماد در سخنانی با اشاره به خویشاوندی خود با عبدالحسین حائری گفت: من و استاد حائری خاله زادهایم و هر دو نوه دختری مرحوم شیخ عبدالکریم حائری یزدی موسس حوزه علمیه قم. ایشان در سال 1315 فوت کردند و من که متولد 1323 هستم، ایشان را ندیده بودم ولی استاد حائری ایشان را دیدهاند. البته من فرزندان و نوههای ایشان را درک کردهام.
وی پس از بیان این مقدمه تاکید کرد: اگر از من بپرسند خصوصیت خاصهای که در این خانواده بوده، چیست؟ میگویم ضد ریا بودن. شیخ عبدالکریم حائری یزدی مجسمه ضد ریا بودن، است. در یزد شخصیتهایی بودهاند که همین خط را دنبال کردهاند و اساساً برکت حوزه علمیه در سایه مبارزه با دورویی و ریاکاری و تزویر بوده است.
این استاد حقوق اسلامی اضافه کرد: دایی بزرگ من (شیخ عبدالکریم حائری) فضیلت را در بیریا بودن تعریف میکرد و تمام زشتیها را در ریا و تزویر میدیدند. عبدالحسین حائری هم آنچه ندارد، ریا و تزویر است و برای همین هم نتوانست به مسیری که در حوزه علمیه در آن افتاده بود، ادامه دهد.
آیتالله محقق داماد گفت: یادم است وقتی جوان بودم او یکی از طلبههای بزرگ آیتالله بروجردی بود. آن زمان من تازه درس سطح میخواندم و به خاطر دارم که وقتی درس تمام میشد، آقای حائری برای کسانی که آن زمان مرجعیت را تمام کرده بودند یا اکنون در مقام مرجعیت هستند، درس را تقریر میکرد.
وی با اشاره به رفتاری که در آن زمان برخی در لباس روحانیت از خود نشان میدهند و زیبنده این لباس نبود، تاکید کرد: او (عبدالحسین حائری) نمیتوانست آن فضا و افرادی را که در لباس روحانیت به کارهای ریاکارانه میپرداختند، تحمل کند.
این استاد حوزه و دانشگاه همچنین گفت: حوزه علمیه به انگیزه تاسیس یک مرکز تربیتی و اخلاقی نمونه و پرورش چنین افرادی تاسیس شد؛ وگرنه آن زمان هم مراکز دیگری بودند که در امور دینی فعالیت میکردند.
آیتالله محقق داماد ،همچنین با نقل خاطرهای از کودکی خود و جوانی استاد حائری، گفت: من کودک بودم که آمدیم تهرام برای عروسی دکتر مهدی حائری یزدی. سال 1333 بود و من 9 سالم بود. مادرم دست من را به دست ایشان (عبدالحسین حائری) داد که جوان بود و عمامه هم سرش. راه افتادیم که برویم به طرف منزل آقای مهدی حائری. چند لات که مست کرده بودند، او را که با عمامه دیدند، یکیشان با آن صدای دورگهاش شروع کرد به جسارت به ایشان و به او گفت: آشیخ بیا پیش ما بیا با ما صفا کن!
وی ادامه داد: آقای عبدالحسین حائری هم شروع کرد به سخن گفتن با او و غزل بسیار زیبایی خواند که یک بیتش این بود: بیا شیخ ریا شیخی رها کن / بیا نیمه شبی با ما صفا کن.
نظر شما