خانواده؛ زمینه ساز روابط فرد/ انسان ارتباط درست با دیگران را بیشتر از مادر می آموزد

به گزارش خبرگزاری مهر، ارتباط فرآيندي پويا و پيوسته مبتني بر همگرايي و اعتمادي متقابل است كه در آن با استفاده از گفتار، نوشتار، علايم، رفتار و فكر و پيام يا اطلاعات مبادله مي شوند. در فرآيند ارتباط فرستنده، گيرنده و پيام وجود دارد. هر فردي براي ايجاد ارتباط با ديگران و انتقال پيام هاي خود به آنها از راه هاي مختلفي استفاده مي كند. و ارتباطات سنگ بناي جامعه انساني و سرچشمه فرهنگ و موجب تكامل آن است و فضاي اجتماعي مورد نياز را براي زيست انسان ها فراهم مي آورد.

در باب اجتماعي بودن آدمي سه ديدگاه وجود دارد: مدني الطبع بودن آدمي، برخي حكما همچون ارسطو و فارابي بر اين باور هستند كه انسان موجودي است كه طبعا اجتماعي مي باشد و اجتماعي بودن در ذات او نهادينه شده است.

گروهي ديگر از صاحب نظران به اصل استخدام معتقدند آنها بر اين باورند كه چون آدمي نيازمند آفريده شده و خود به تنهايي نمي تواند برآورده كننده نيازهاي خويش باشد، هر فرد ديگري را به استخدام در مي آورد تا به نيازهايش پاسخ دهد.بنابراين در يك زندگي اجتماعي نياز هاي آدمي توسط ديگران برآورده مي شود. به طور مثال، پزشك از نانوا نان مي خرد و او را بدين ترتيب به استخدام در مي آورد و نانوا جهت درمان بيماري به پزشك مراجعه مي كند و او را به استخدام خود در مي آورد و خود را درمان مي نمايد.

ديدگاه سوم بر اين باور است كه سرشت انسان بر پايه انس است و آدمي دوست دارد كه با ديگري مانوس باشد ممكن است آدمي به ديگران نياز مالي و اقتصادي نداشته باشد، اما نياز دارد با آنان انس و الفت بگيرد و به سوي آنان مي رود.

حال به هركدام از اين سه ديدگاه معتقد باشيم به ضرورت امري دست مي يابيم كه آن پديده ارتباط است؛ يعني انساني كه مدني الطبع است و سرشت اجتماعي او، وي را به ارتباط با ديگران رهنمون مي شود و اگر به انسان از منظر نيازمندي بنگريم براي رفع نياز خويش ناگزير از ايجاد ارتباط است و اگر به ديدگاه انس معتقد باشيم؛ يعني انسان براي برقراري انس با ديگري بايد با او ارتباط برقرار نمايد.

در جامعه نيز روزانه شاهد برقراري هزاران ارتباط در ميان انسان هايي هستيم كه با يكديگر زندگي مي كنند، اما سنگ بناي ارتباطي مناسب و نيك در خانواده گذاشته مي شود آدمي درس ارتباط خوب با ديگران را در همان اول كودكي از ارتباط صميمانه با مادر خود فرا مي گيرد، پس خانواده به منزله قديمي ترين نهاد اجتماعي، زمينه ساز ايجاد بهترين ارتباط هاست، به شرط آنكه داراي هنجارباشد و نيز مي تواند پديد آورنده بدترين ارتباط ها باشد، در صورتي كه ناهنجار باشد.

ارتباط را واجد دو بعد مي دانند كه عبارت اند از:

الف)بعد عملگرايانه؛ منظور از اين بعد عملگرايانه هدفي است كه ما از برقراري يك ارتباط دنبال مي كنيم، براي نمونه قصد داريم كه مطلبي را براي ديگري بازگو كنيم و او نيز آن را دريافت نمايد، اگر اين امر محقق گرديد، مي گوييم كه بعد عملگرايانه حاصل شده است.

ب) رضايت شخصي؛ مقصود از بعد رضايت شخصي به دست آوردن رضايت فردي است كه در ارتباط با ما قرار مي گيرد و بهتر آن است كه هر دو فرد يك رابطه، به صورت دو سويه احساس رضايت كنند؛ يعني رابطه براي هر دو رضايت بخش باشد.