به گزارش خبرگزاری مهر، دين در یک معنا كانون سعادت و طرز استعمال نعمت ها و راه استفاده از داده هاي الهي است. نعمت هاي بيشمار و عنايت هاي نامحدود خداوند حکیم كه در زندگي انسان فراوان و بي حساب است، بدون انضباط آنها به وسيله احكام دين هر قدر هم بزرگ و مهم باشند، نه تنها قابل استفاده نيستند، بلكه زيان آور و موجب بلا و نقمت خواهند بود.
به عنوان مثال چشم يكي از نعمت هاي گرانبهاي خدادادي است و به وسيله آن انسان امور خويش را اداره مي كند و از مناظر دلگشاي زميني و چشم اندازهاي زيباي آسماني به وسيله آن كسب طرب و بشاشت مي نمايد و از همه گرانبهاتر وسیله تعليم و تعلم و فراگرفتن انواع فنون و معارف است، اما اگر اين نعمت بزرگ به وسيله ديانت كنترل نشود، به هوس و چشم چراني میل كند و به مطالعه نامحرمان عادت نمايد، بلاي جان انسان خواهد شد، و حتما زيانش از نفع آن بيشتر و موجب طوفان فضاي وجود و ناراحتي جسم و جان و جنون روح و روان و علت جنايتها و خیانت ها و همه نوع تيرگي در حيات و زندگي خواهد بود.
درد چشم كه مرض ظاهري است هر گاه خوب نشود فقط خودش را نابود مي سازد، اما درد بي درمان چشم چرانی و دزدي نواميس چه بسا تن و جان را در معرض خطر قرار می دهد و آبرو و اعتبار و همه چيز شخص را نابود مي سازد. بنابراين اعمي هزار بار از اين بینا شريف تر و آسوده تر است و نابينايي به مراتب از اين بينايي خوش تر است. زبان را هم تصور کنیم كه وسيله انس و نشاط و واسطه تفهيم و تفهم و مظهر ناطق بودن انسان است و در واقع نعمت ذيقيمت وجود آدمي به شمار می آید، اما اگر تحت مراقبت دين به كار نيفتد، دروغ بگويد، فحاشي نمايد، غيبت كند، افترا ببندد و ميليونها بدبختي و شقاوت به بار می آورد، در این صورت گنگ بودن به راحتي و آزادي نزديك تر است.
امام زين العابدين (ع) در باب زبان مي فرمايد: زبان را بايد از دشنام ارجمندتر بداني و به سخن خوب عادتش دهي و مودبش سازي، سكوت اختيار كني، مگر در وقت حاجت براي سود دين و دنيا و از پر گفتن و ياوه سرايي بپرهيزي كه ايمني از زيانش نيست.
آيين اسلام كه پايه و اساس سعادت بشر است راه استفاده از نعمت هاي پروردگار را به ما تعليم مي دهد. به عنوان مثال درباره چشم كه يكي از نعمت هاي بزرگ است اسلام نظاماتي قرار داده است. امام سجاد(ع) درباره استفاده اين نعمت می فرماید: چشم را بايد از هر ناروا پوشاند و فاسدش نساخت استفاده از چشم براي دين و عبرت گرفتن است كه انسان بينا شود يا دانشي از راه چشم به دست آورد، زيرا ديده وسيله عبرت است.
یکی دیگر از نعمت ها ثروت و مال است که اگر در راه صحيح به كار گرفته شود، عاقبت انسان را به خیر می کند. احاديث زيادي درباره محاسن ثروت و مذمت آن آمده است. علمای اخلاق می گویند سودگرايان كه انگيزه اي جز اندوختن ثروت ندارند و محركشان فقط بهره هاي مادي است تمامي فضايل را كه سد راه خود مي بينند به چنگ و ستيز با آن مي پردازند و معيار اخلاق را فقط عيش و نوش و عياشي می دانند، اما استفاده کنندگان واقعی از ثروت کسانی هستند که با انفاق آن در مسیر الهی بهره ای بی پایان از آن می برند و با ثروت ناپایدار خود را پایدار می کنند.
نظر شما