"حلقه مفقوده" مذاکرات و رویکرد مبهم 1+5 / آغاز "چانه زنی های سخت" و "تعمیق شکاف ها" در جبهه غرب

دیپلمات های بی نام ونشان در روزهای اخیر ادعا کرده اند که "تحریم‌های سخت" علیه ایران، موضوع نشست‌های مقدماتی شش کشور بوده اما "چانه‌زنی ‌های سخت" در این باره هنوز آغاز نشده است. اگر بخواهیم این سخن را مبنایی برای تحلیل قرار دهیم، قاعدتا باید در آینده در انتظار شکاف هایی عمیق تر و چالش هایی به مراتب گسترده تر بین 1+5 باشیم.

از سوی دیگر درشرایط حساس فعلی و پس از پیروزی دموکرات ها در انتخابات کنگره آمریکا ، تحرکات لابی های صهیونیستی علیه جمهوری اسلامی ایران و به خصوص موضوع هسته ای تا حد زیادی گسترش یافته که در این رابطه می توان به مواردی چون طرح مجدد موضوع "انفجار آمیا"(  پرونده مختومه  انفجار یهودیان آرژانتین) یا برگزاری کنگره جهانی یهود در پاریس( که نخست وزیر فرانسه در آن از "تحریم بازگشت پذیر" ایران حمایت کرده بود)  اشاره کرد.

به نظر می رسد که  در وضعیت کنونی صهیونیسم بین الملل باید با توجه به نفوذ غیرقابل انکارش در کشورهای غربی، به ایفای نقش ویژه ای  در راستای آرایش بخشی به صف کشورهای مقابل و تحقق اتحاد 1+5 در برابر ایران بپردازد.

اما علیرغم تمامی این مباحث، دکتر علی لاریجانی، دبیر شورای عالی امنیت ملی کشورمان پس از بازگشت از سفر 3 روزه اش به مسکو، "تعلیق" که اساسی ترین خواست طرف های مقابل ایران برای از سرگیری مذاکرات است را "موضوعی کلیدی" در جریان پرونده هسته ای کشورمان ندانست و تصریح کرد که آن چه مساله کلیدی است، "حقوق ایران" است؛ به گفته دکترلاریجانی این سخن به آن معناست که « اگر ایران تکلیف خودش را در مورد تحقیق و توسعه و غنی سازی و نحوه تحقق آن حتی در قالب یک "تفاهم سیاسی" بداند، آن وقت بقیه امور در مذاکرات می تواند بازتعریف گردد.

البته شاید با توجه به موضع دبیر شورای عالی امنیت ملی بتوان مساله نیل به تفاهم برسرتعلیق  را "حلقه ای مفقوده" در جریان مذاکرات مربوط به پرونده هسته ای ایران دانست؛ طرف مقابل ایران هم چنان لزوم "تعلیق غنی سازی" را مورد تاکید قرار می دهد اما ایران آن را در مواجهه با حقوقش بی اهمیت می خواند؛ این موضع درصورت دقت بیشترمی تواند مورد توجه تمام کشور های درگیر با موضوع هسته ای ایران قرار گیرد چرا که چنین موضعی را می توان نوعی چراغ سبز به طرف های مقابل ارزیابی کرد.چنین پیامی در صورت فهم متقابل می تواند مسیر مسدود شده مذاکرات را بگشاید، هرچند که بنا براظهارات روزگذشته وزیر خارجه و با توجه به مواضع تند برخی کشورها، «تهران هم چنان حق بازنگری در همکاری هایش با آژانس را در کنار سایر گزینه ها برای خود محفوظ می داند.»

اکنون جای طرح این پرسش  وجود دارد که " آیا 1+5 همچنان انعطاف بیشتری از ایران راطلب می کند؟"  طرف مقابل ایران پیش از این برای ارائه تضمین هایی به ایران جهت تحقق حقوقش اعلام آمادگی کرده بود، اما به دلایل مختلف این وعده عملی نشد؛ حال تهران مجددا چنین تضمینی را ولو در حد یک "تفاهم سیاسی" خواستار شده و در قبال آن حاضر به رفع نگرانی های طرف های مقابل نیز گشته است، اما باید دید اکنون که شرایط برای از سرگیری مجدد گفت وگوها فراهم آمده و ایران چون گذشته برای چنین منظوری گام برداشته، عدم ارسال علاتمی ازطرف مقابل چه مفهومی می تواند داشته باشد؟ "دریک کلام باید دید که امروز  "1+5 از ایران چه می خواهد؟"

 مسلما دستگاه دیپلماسی هسته ای کشورمان باید ضمن تاکید بر حقوق مسلم و قانونی ایران که بر آمده از قوانین بین المللی است، به روشنگری مواضع اخیر دکتر لاریجانی درباره غنی سازی برای افکار عمومی داخل از سویی و 1+5 از دیگر سو بپردازد تا ضمن روشن شدن نوع نگرش طرف های مقابل به رویکرد تهران دراین خصوص، بتوان درباره مراحل آتی و پیش روی پرونده هسته ای جمهوری اسلامی ایران به اتخاذ تصمیمات مقتضی پرداخت