«معشوق بی نشان» رونمایی شد

به گزارش خبرنگار مهر، آئین رونمایی از کتاب «معشوق بی نشان» نوشته گلعلی بابایی و حسین بهزاد عصر امروز ۷ اسفند در کافه نخلستان اوج برگزار شد.

در این مراسم سردار علی میرکیانی از همرزمان شهید حسن زمانی که کتاب معشوق بی نشان برای او نوشته شده است در سخنانی به بیان خاطراتی از این فرمانده شهید پرداخت و گفت: بی تردید در فرایند آموزش و تجهیز سپاه پاسداران انقلاب اسلامی در اوایل انقلاب، ارتش جمهوری اسلامی ایران نقش بسزایی داشت.

وی در بخش دیگری از سخنانش با اشاره به ماجراهایی که درباره بحث کربلای ۴ رخ داد گفت: همانگونه که مردم عادی جامعه با شنیدن جزئیات علم پزشکی ممکن است برآشفته و نگران شوند و نباید از جزئیات آن مطلع باشند مسائل فنی و جزئیات عملیات ها نیز باید در جایگاه خودش یعنی در مراکز تحقیقاتی دفاعی مطرح شود و نباید هر جزئیاتی برای مردم بیان شود.

در ادامه این برنامه سردار محسن کاظمینی فرمانده سابق سپاه تهران و از همرزمان شهید زمانی نیز در این مراسم اظهار کرد: شهید حسن زمانی بسیار انسان با وفا و متعهدی بود. بر این اساس عنوان کتاب معشوق بی نشان شایسته شخصیت او بود زیرا همه عاشق او بودند. او فردی بی نظیر، باهوش، دلسوز و رفیق بود که کم از او صحبت شده است. از عملیات خیبر تا امروز جای او خالی است و امیدوارم روحش با شهدای کربلا محشور شود.

وی افزود: رفاقت شهید زمانی با شهیدان چراغی و دستواره تا لحظه آخر ادامه داشت. معتقدم اگر عملیات خیبر توانست مشهور شود به خاطر عملیات های پی در پی و رشادت های فرماندهان آن بود. به گفته وی قلم گلعلی بابایی و حسین بهزاد توانست سرگذشت شهید حسین زمانی را به خوبی در تاریخ ثبت کند و هر چند ممکن است نقدهایی به این کتاب وارد باشد اما این اثر، کتاب خوبی است.

کاظمینی ادامه داد: تاکنون کتابهای زیادی در نشر « ۲۷ بعثت» منتشر شده است که بیستر آنها بر مبنای واقعیت گرایی و اسناد منتشر شد اند. هر چند آیت الله خامنه ای رهبر معظم انقلاب بوده اند که باید به رمان های دفاع مقدس بپردازیم اما پرداختن به واقعیت های جنگ و اسناد جنگ نیز از ضروریات است.

برادرم را تنها نمی گذارم

سردار محمد رضا یزدی، فرمانده سپاه محمد رسول الله تهران، سخنران دیگر محفل بود که با تعریف خاطره ای از یک شب سخت در جبهه جنگ ایران-عراق اشک بر چشمان حضار جاری کرد.

او گفت که شبی عراقی ها سخت بر رزمندگان ایرانی توپ و گلوله می ریختند. او که به لشگر عمار پیوسته بود در تاریکی محض با بچه های لشگر آرام آرام به جلو می رفتند.

او چنین ادامه داد: "شب سختی بود و زمین گل آلود به طوری که چکمه هایمان در گل گیر می کرد. بعضی ها حتی چکمه هایشان را که دیگر نمی توانستند از گل و لای بیرون بیاورند رها می کردند و پیش می رفتند. در تاریکی فقط احساس می کردیم که روی زمینی ناهموار قدم بر می داریم که وقتی منور زدند متوجه شدیم پیکر دوستان و سربازان ایرانی است. از بچه ها خواستم که مواظب قدم هایشان باشند که روی سینه بچه های شهید نگذارند."

همین طور که لشگر به سختی حرکت می کرد ناگهان یزدی که آن زمان از فرمانده های جنگ بود با پسر بچه ای حدود ۱۳ سال برخورد می کند که اشک می ریخت و از جایش تکان نمی خورد و حاضر نبود که با بقیه حرکت کند. یزدی خوب می دانست که اگر آن پسر آنجا می ماند به دست عراقی ها می افتاد جایی که آنها تیر خلاص بر پیکر بچه ها می زدند.

"نزدیک تر رفتم دیدم که دستش را دور جسدی انداخته و می گفت که برادرم است و نمی خواست او را آنجا رها کند. من که دیدم نمی توانم این پسر را قانع کنم که با ما بیاید در حالیکه در رگباری از گلوله ها بودیم سعی کردم که جسد را بیرون بکشم اما دیدم که کاملا در گل و لای گیر کرده است. از بچه های دیگر خواستم که بیایند و کمک کنند اما آنها هم نتوانستد او را بیرون بیاورند. اما بالاخره توانستیم که آن پسر بچه را قانع کنیم که همراه ما بیاید."

گلعلی بابایی نویسنده کتاب نیز در سخنانی گفت: «حسن» هنوز هم بی نشان است زیرا هنوز اثری از پیکرش یافت نشده است. او جزو معدود فرماندهان گردانی است که نتوانستیم پیکرش را بیابیم.

وی تصریح کرد: خوشحالم که در این اثر به زندگی مردی پرداختم که در تبعیت پذیری از ]فرمانده اش[ اسوه بود. حسن زمانی به دلیل ویژگی های بیانی خاصی که داشت می توانست یک گردان خاص را به خوبی هدایت کند. برخی از افراد گردان او از زندانیان زندان قصر بودند. امیدوارم در این کتاب توانسته باشم حسن زمانی را به خوبی به شما بشناسانم.

در پایان این مراسم از کتاب «معشوق بی نشان» رونمایی شد.