به گزارش خبرنگار مهر، محمدرضا حریری رئیس اتاق بازرگانی مشترک ایران و چین امروز در کنفرانس تخصصی یک کمربند یک راه اظهار داشت: تا کنون در دنیا ۱۸ هزار پروژه مطالعاتی درباره این ابرپروژه چین انجام شده اما در ایران چندان مورد توجه واقع نشده است؛ نبود یک مظالعه تمام ایرانی در خصوص چین و پروژه یک کمربند یک راه سبب شده تا منابع مطالعاتی در این خصوص به زبان فارسی کم باشد.
وی با بیان اینکه ایران جایگاه خود در پروژه یک کمربند یک راه را تعریف نکرده افزود: چینی ها متأسفانه حتی در حوزه نفوذ ایران در خاورمیانه هم به ما اهمیت نمی دهند و تنها درجه اهمیت ایران برای چینی ها، دسترسی به آبهای آزاد در جنوب کشورمان است. سال گذشته که روحانی به چین سفر کرده بود، در دیدار با شی جین پینگ رئیس جمهور این کشور از وضعیت ایران در منطقه و جهان اظهار نظر کرد در حالی که رئیس جمهور چین گفت من کاری به مسائل سیاسی بین المللی ندارم و تنها می خواهم درباره روابط تجاری و اقتصادی ایران و چین صحبت کنم.
رئیس اتاق مشترک بازرگانی ایران و چین ادامه داد: پروژه یک کمربند یک راه از سال ۱۹۹۶ از نظر تئوری در سیاست ها و برنامه ریزی آینده نگرانه چینی ها وارد شد همین آینده نگری آنهاست که سبب شده تا رشد تکنولوژیکی این کشور بسیار بالا باشد و چین ۲۰۲۰ حتی با چین ۲۰۱۵ هم بسیار متفاوت باشد. به عنوان مثال فرودگاه جدید چکن که اخیرا به بهره برداری رسید، امکان تردد ۱۲۰ میلیون نفر را فراهم کرده است.
وی تصریح کرد: چین در حال حاضر ۲۵ هزار کیلومتر خطوط ریلی پرسرعت برای تردد قطارهای با سرعت بالای ۳۰۰ کیلومتر دارد در حالی که مجموع خطوط ریلی پرسرعت در تمام دنیا به ۱۳ هزار کیلومتر نمی رسد به عبارت دیگر، چین دو برابر کل دنیا قطار پرسرعت بالای ۳۰۰ کیلومتر بر ساعت راه اندازی کرده است.
حریری با تأکید بر اینکه چینی ها پروژه یک کمربند یک راه را تعریف کرده اند تا بتوانند در دنیا به یک ابرقدرت تبدیل شوند، گفت: فعلا ایران در شرایطی قرار ندارد که چینی ها ما را جزئی از این پروژه بدانند از همین روست که همچنان عضو ناظر در سازمان همکاری های شانگهای هستیم ولی افغانستان و هند توانسته اند به عضو دائم این سازمان تبدیل شوند.
به گفته این فعال بازرگانی ایران و چین، چینی ها در سال ۱۹۹۹ چابهار را برای سرمایه گذاری انتخاب کردند اما شرایطی داشتند از جمله اینکه حاکمیت بندر را در اختیار بگیرند، ولی مقامات ایران حاضر به پذیرش آن نشدند در حالی که پاکستانی ها حاضر به واگذاری حاکمیت بندر گوادر به چینی ها شدند و آنها این بندر را برای سرمایه گذاری برگزیدند.
نظر شما