ابن مندویه اصفهانی؛ پزشک و گیاه‌شناس قرن چهارم

وی در خاندانی مشهور در اصفهان متولد شد . پدرش عبدالرحمان از دانشمندان دوران خود بود که علم لغت و نحو و فن شعر را به خوبی می دانست .

ابن مندویه از شاگردان ابوماهر موسی بن یوسف بن سیار شیرازی و شاگرد مکتب علی بن عباس اهوازی و با ابوالعلاء فارسی طبیب سلاطین آل بویه معاصر بود .

هنگامی که عضدالدوله دیلمی بیمارستان عضدی را در بغداد تأسیس کرد ابن مندویه را که در طب و حکمت شهرت بسیاری در ایران داشت در 372 قمری به آنجا دعوت کرد .

ابن مندویه خدمات مهمی به علم طب کرد و تحقیقات فراوانی نیز در این زمینه دارد. زمانی که در بیمارستان بغداد به طبابت مشغول بود نامه هایی به پزشکان و شاگردان خود در اصفهان می نوشت و آنها از رساله های او در درمان بیماریها استفاده می کردند .

کافی در طب، نهایة الاختصار، الجامع المختصر من علم طب، رساله فی الکافور، المدخل الی الطب از جمه آثار ابن مندویه هستند.