محمد رضا سنگری در گفتگو با خبرنگار مهر درباره حج و ادبیات افزود: تعداد سفرنامه ها و کتبی که حج را به عنوان سوژه‌ای برای نگارش انتخاب کرده‌اند فراوان شده و سازمان حج و زیارت به عنوان متولی این امر باید آنها را ساماندهی کرده و در اختیار زائران قرار دهد.
وی افزود: آثاری که هم اکنون در دوره معاصر در مورد حج است از لحاظ کمی و کیفی قابل تامل هستند و می توان از آنها در قالب گنجنامه ای استفاده کرد.
وی تصریح کرد: حج در ادبیات کهن ایران زمین به دلیل رویکرد عرفانی آن در آثار نویسندگان معروفی مانند مولانا، عین القضات و ثنایی به وفور یافت می شود البته نباید از دیگر شاعران این دوره هم گذر کرد.
مولف "کرشمه های قلم" اضافه کرد: کعبه در همه آثار ادبیات کهن نماد "دل" است به طوری که نشان از این دارد که فرد باید دلش را به خدای خودش نزدیک سازد و بقیه مسایل حاشیه ای بیش نیست.
سنگری درباره ادبیات کهن و موضوع حج بیان داشت: در ادبیات کهن به دلیل رنج و سختیهایی که نویسنده برای رفتن به این سفر معنوی متحمل می شد و حتی تا پای مرگ هم پیش می رفت نوشته ها سراسر عشق است.
وی با اشاره به این که بیشتر سفرنامه‌های آن دوره بر پایه اعتکاف های طولانی نویسنده است ادامه داد: در آن زمان هر نویسنده‌ا‌ی مدتی طولانی در کنار کعبه متعکف می شد و نوشته هایی سراسر معنوی را نگارش می کرد و از این حیث بسیار حایز اهمیت است.
این شاعر با اشاره به سفرنامه ناصر خسرو به عنوان یکی از مهمترین مرجعهای موجود در مورد حج افزود: او چندین سال از عمرش را صرف این سفرنامه کرد.
سنگری زمان شروع نوشتن سفرنامه و کتب مربوط به حج را بعد از دوره صفویه ذکر کرد و گفت: تا آن زمان نوشتن از حج رسم نبود و پس از این دوره و تحت تاثیر تفسیر عرفانی امام سجاد (ع) دوره ادبیات زیارتی هم آغاز شد.
وی جمله دست دادن با خدا، لمس وجود خدا و دور شدن از هوای نفسانی را از کلید واژه های آن زمان دانست و اضافه کرد: ادبیات زیارتی حج و نوشتن سفرنامه در دوره قاجار به اوج خود رسید و از لحاظ کمی و کیفی نیز بی نظیر است.
به گفته وی در ادبیات معاصر نیز "خسی در میقات" جلال آل احمد و کتاب حج دکتر شریعتی از مهمترین آثاری است که باید زائران پیش از عزیمت به این سفر بزرگ آنها را خوانده باشند.
نظر شما