به گزارش خبرنگار مهر، این کارگاه‌ها که به طول زیاد نیاز داشت فقط در بافت قدیمی شهر یافت می‌شد. مردانی که با عشق برای خانواده خود و به دست آوردن روزی حلال، به دور از نور خورشید روزی چند کیلومتر راه می‌رفتند و سال‌ها از عمر خود را به این کار مشغول بودند.
در گوشه‌ای از شهرکاشمر، هنوز یکی از آن کارگاه‌های قدیم باقی‌مانده که در آن علی بنائیان در حال کار و مشغول نخ‌تابی است.
بنائیان خودش را کوچکترین فرد نسل نخ ریسان شهر معرفی می‌کند که از سیزده سالگی مشغول به این کار شده است و آخرین شاگرد بزرگانِ نخ‌تاب شهر است که بعد از او کسی به این کار روی نیاورده است.
فضای کارگاه اجاره‌ای اش سه متر در 25 متر است. او می‌گوید: قبلاً طول کارگاه‌های نخریسی به 50 متر هم می‌رسید.
بنائیان همانطور که مسیر کارگاهش را طی می‌کند تا نخ را به میخ انتهای کارگاه آویز کند، اظهار می کند که کارش را دوست دارد و علی‌رغم آنکه پدرش بنّا بود، با دوستانش به یکی از این کارگاه ها آمد و به این کار علاقه پیدا کرد و از ابتدای 13 سالگی مشغول به این کار شده است.
این نخریس کاشمری می افزاید: کار من سرمایه‌ای نیاز ندارد و با این دستگاه که پنجاه سال از عمر آن می‌گذرد هنوز اگر عمری باشد امرار معاش می‌کنم.
وی می گوید: این دستگاه قبلاً از جنس چوب بود اما حالا قسمت‌هایی از آن را خودم فلزی کرده‌ام.
وی با بیان اینکه هم‌اکنون کسانی که مشغول به کار می‌شوند و شاگردی می‌کنند، پس از مدت کمی ادعای استادی دارند، می افزاید: من برای همین کار که نیاز به تخصص زیادی ندارد به احترام استادم 10 سال شاگردی ایشان را کردم و بعد از آن برای خودم کارگاه زدم.
بنائیان در ادامه با بیان اینکه از آن زمان، با قناعت و تلاش، کار هر روزه‌ام نخریسی شده است، می گوید: هم‌اکنون حدود بیست کیلومتر در روز برای کارم پیاده‌روی می‌کنم.
وی با اشاره به اینکه در گذشته به خاطر تولید القاج پنبه‌ای، بازار کارش پر رونق‌تر بوده، ادامه می دهد: حتّی با وجود تولیدات صنعتی هنوز هم مشتری خود را داشته و بازار کارم رونق دارد.
بنائیان عنوان می کند: اگرچه الان هم درخواست‌هایی برای تولید دارم اما دیگر توان کار زیاد را ندارم.
بنائیان ضمن گِله از پایین بودن دستمزد کارش بیان می کند: اگر من در کاشمر مشغول به کار نباشم نخ فروشان و قالی بافان به مشکل بر می‌خورند.
وی می افزاید: برای انجام این کار باید زیاد راه بروی تا به تولید برسی و به نظرم در توان جوانان این زمانه نیست.
وی با بیان اینکه کار نخریسی باید جزئی از آموزش‌های ضروری در جامعه باشد، می گوید: اشتغال‌زایی در زمینه نخریسی در منطقه ما که قالی‌بافان زیادی دارد، باید مد نظر قرار گیرد.
این تنها نخریس شهرمان که تا سن کهنسالی هنوز به پزشک مراجعه نکرده، هرچند راز سلامتی‌اش را در راه رفتن‌های روزانه در این کارگاه ها عنوان می‌کند و می گوید: اگر دو روز تعطیل باشم کسل و ناراحت هستم.
وی راز دیگر موفقیت در زندگی‌اش را قناعت اعلام می کند و ادامه می دهد: هرچند درآمدم پایین است ولی به دور از تجملات امروزی که همه گریبانگیر آن هستند، زندگیم را اداره می‌کنم.
بنائیان نبود همت دربرخی جوانان را از مشکلات اصلی آنان عنوان می کند و می گوید: برای آدمِ اهل کار، کار هست، فقط همّت می‌خواهد.
بنائیان با اظهار تأسف از اینکه این شغل و حرفه‌اش رو به فراموشی می‌رود و مسئولان برای ادامه شغل نخریسی هیچ‌کاری انجام نداده‌اند، می گوید: من هم دوست دارم افرادی علاقه‌مند به این کار شوند تا به آنها حرفه نخریسی را آموزش دهم.
نظر شما