به گزارش خبرنگار مهر، کسب مدال های پی در پی کشتی، وزنه برداری پرتاب دیسک و امید به تداوم آن در روزهای آتی در رشته های کشتی آزاد و تکواندو، برای تصمیم سازان محاصره اقتصادی ایران و طراحان تحریم های بین المللی علیه جمهوری اسلامی کمرشکن و زجر آور است.
از نگاه آنانی که المپیک را میدان عرضه توان و تجربه ورزشکاران می دانند، کسب مدال در این ره آورد به گونه ای بازتاب آرامش، ثبات، رفاه و وحدت و همدلی در کشورهاست.
صرف نظر از وجود تک ستاره هایی که در رشته ای مثل آذرخش ظاهر و با ربودن مدال محو می شوند، تکرار حضور در سکو نوعی هویت بخشی به کشورها است و شان آنان را در نزد سایر ملل بالا می برد.
چرا حالا
در حالی که رئیس جمهور آمریکا و شرکاء اروپایی اش بر آن بودند تا با اعمال تحریم های جدید، شوک های فلج کننده به ایران وارد و مواضع دیپلماتیک مذاکره کنندگان در برنامه هسته ای را کاهش دهند، رخدادهای اخیر باعث شد که آنان در برابر پدیده ای تازه قرار بگیرند که با محاسبات تحلیل گران آنها کاملا تضاد و تناقض دارد.
هر چند مقاومت ایران در سه دهه گذشته و از زمان قطع رابطه با آمریکا در اوایل انقلاب اسلامی، به عنوان کارنامه ای خدشه ناپذیر پیش روی کارگزاران استکبار قرار دارد و رویش ققنوس های علمی و فناوری کشورمان در عرصه هسته ای و موشکی و نانو امری اثبات شده است، اما آنان هرگز تصور نمی کردند، در غبار سنگین تحریم ها ریشخند شوند و طنین چند باره سرود جمهوری اسلامی ایران در قلب اقتدار روباه پیر و پیشقراول غارت ملتها، در نزدیکی کاخ باکینگهام و کنار گوش ملکه، به آنان تحمیل شود.
قطعا آنچه رخ داده است، تفسیری از باور یک ملت 75 میلیونی مومن نسبت به راه و روش و منش انقلابی خود است، اعتنا به نخبگان و فرزندانی که در همه رشته ها و تخصص ها، المپیاد و المپیک را مغلوب خود می کنند و سرافراز از تونل سختی ها به فردای بهتر و استوارتر و موفق تر، سو می زنند.
راز موفقیت
مردم ایران مثل همه جمعیت دنیا، به سختی میدان المپیک واقفند، مدیران اجرایی ما هم از وجود مافیا در ورزش و زد و بند و لابی مقام های ورزشی فدراسیون های جهانی اطلاع دارند.
مردم ایران آنچه در کشتی دلاور مرد ایرانی، سعید عبدلی اتفاق افتاد را راحت هضم می کنند، او را مثل یک قهرمان طلایی استقبال خواهند کرد و احترامش می کنند چون این حق کشی ها را در سایر رقابت های علمی و سیاسی هم تجربه کرده اند.
قطعا آنچه رمز موفقیت کاروان اعزامی ایران و شیربچه های افسانه ای ایران اسلامی محسوب می شود، وجود کرسی بین المللی و رایزنی و پرداخت حق سکوت نیست، ما با دعای مادران و دل سوخته عابدان شب زنده دار سرزمین مادری، از سکوهای المپیک بالا می رویم.
شما رنگ دعا را در سیمای مادر کوروش رستمی دیدید، حتما آن قطره اشکی که از چشمان مادر بهداد بر روی روسری گلدارش غلتید را مشاهده کردید، دستان به آسمان بلند شده پدر نوروزی، بغض گره خورده در گلوی خانواده رضایی و سوریان، جشن یکدلی تلاوت عاشقی پیر و جوانی که در کرمانشاه و شیراز، شمال و تهران برای همبستگی با قهرمانان، محله پهلوانان ایرانی را قرق کردند، اینها رمز موفیت فرزندان ایران است.
ایرانی وقتی در معرض امتحان بزرگی قرار می گیرد، منطق الهی مصلحت را مرور می کند، برد و باخت، عزت و ذلت و پیروزی و شکست را مشیت می داند، پس به جای آب و آتش زدن منتظر ملاقات با جیم و الکساندر و مارتینی ها، سجاده اش را پهن می کند و به ملکوت متصل می شود.
در روزهای برگزاری المپیک این کار مادران و پدران و خانواده همه 52 ورزشکار ایرانی بود، مصلحت این بود که دعا درباره عده ای مستجاب شود و در خصوص عده ای مستجاب نشود و در این وادی دلدادگی ماداران و پدران یک عبادت را زمزمه می کنند، "رضایم به رضای تو".
اوباما نمی داند که اگر در مسیر کنگره و کاخ سفید ده کفش نیز پاره کند، اگر هر شب به دمکراتها و جمهوری خواهان شام بدهد و به اعمال تحریم بپردازد، ملت ایران زمین خوردنی نیست، او و هم پالکی هایش نمی دانند، وقتی خدا عزت ملتی را بخواهد، هیچ قدرتی را یارای تفسیر و تغییر تقدیر نیست.
آقای اوباما، وقتی کاروان ایران به میهن برگردد، سرزمین لاله ها پر از شور و شعور و سرشار از غرور ملی می شود، طاق نصرت می بندیم، هلهله می کنیم و شیرینی توزیع می کنیم.
.................................
یادداشت: محمد ابراهیمی
نظر شما