عرفان نظر آهاري : شاعر و نويسنده نبايد به دام سفارش نويسي بيافتد / مفاهيم ديني به خاطر ادبيات قرباني مي شوند

اين شاعرو نويسنده در گفت گو با خبرنگار فرهنگ و ادب مهر ،  با بيان اين مطلب افزود : چنانچه شاعري بخواهد براي نوشتن و چاپ و توليد كتابهايي در حوزه ادبيات ديني اقدام كند ، ممكن است با مشكلاتي روبرو شود اما اگرحمايتهايي صورت بگيرد مي تواند فراغت بيشتري براي هنرمند فراهم كند، البته به شرط آنكه هيچ سفارشي دست و پاي او را نبندد.

عرفان نظرآهاري خاطرنشان ساخت : كودك و نوجوان و جوان امروز در واقع موجودي فرهيخته و متوقع است و ما بايد از عهده آنان بر آييم و از عهده اين نسل بر آمدن احتياج به هوش و خلاقيت  و  ابتكار دارد و ما بايد اين ابتكار را در ادبيات ديني يمان لحاظ كنيم چون در اين خصوص دو اصل مهم وجود دارد يعني  ادبيات و دين كه بايد هيچ كدام در فضاي ديگر وارد نشود ولي در اكثر مواقع يكي را فداي ديگري مي كنيم .

اين شاعر ياد آور شد: بعضي وقتها مفاهيم ديني به خاطر ادبيات قرباني مي شوند و به يك اثر ادبي ماندگاردست پيدا نخواهيم كرد، بيشتر تلاش مي كنيم كه دين مداري كودك و نوجوان را رشد دهيم حال آنكه نه دين مداري آنها را رشد مي دهيم و نه ذوق ادبي شان را بالا مي بريم. ما بايد ابتدا به ادبيات ناب در مفهوم واقعي خود، ادبيات محض و جدي و عميق دست پيدا كنيم و بعد از آموزه هاي ديني و مذهبي خودمان هم بهره ببريم و تا مي توانيم از روش هاي خلاقانه و پنهان استفاده كنيم .

نظر آهاري در ادامه اضافه كرد: وقتي ما زياد فرياد بزنيم و شعاردهيم و در حوزه تبليغ وارد شويم بايد بدانيم كه قطعا نتيجه نخواهيم گرفت و اگر نتيجه هم بگيريم بسيار مقطعي و كوتاه مدت است ، ما بايد دانه هايي بكاريم به اميد سال ها بعد نهال شدن آنها ، نه اينكه منتظر نتايج كوتاه مدت باشيم و اين اشتباهي است كه ما در اين حوزه  انجام مي  دهيم .

وي در پايان گفت وگو با مهر گفت: ما خود  به عنوان يك انسان، شاعر و يا نويسنده خيلي از بيشتر از اينها بايد در شعور و زندگي فرهنگي و حوزه هاي زيستي خود مطالعه داشته باشيم و ماحصل را در اختيار ديگران بگذاريم كه محصولي ارزشمند باشد پس بايد در ابتدا خود به دانش ها و داشته هايي برسيم  و بعد ادعا كنيم كه اين داشته ها به درد ديگران هم مي خورد، ولي در اكثر مواقع با دستاني خالي ديگران را به مهماني دعوت مي كنيم  و در سفره اي كه مي چينيم خوراك مناسبي وجود ندارد و بعد ديگران را محكوم مي كنيم كه چرا از مائده هاي ما چيزي بر نمي دارند؟ حال آنكه ما در واقع خوراك مناسبي براي آنها فراهم نكرده ايم.