به گزارش خبرگزاری مهر، سید مهدی میرهادی، محقق این طرح با اشاره به اینکه در این تحقیق استفاده از نانوذراتی پیشنهاد شده که در کنار افزایش استحکام مورد نیاز، زیست‌تخریب‌پذیری مواد کاشتنی را نیز بهبود می‌بخشد، عنوان کرد: اگرچه مواد زیست فعال دیگری مانند هیدروکسی آپاتیت در مهندسی بافت قابل استفاده هستند، اما استحکام مکانیکی خوبی در محیط کاربردی به وجود نمی‌آورند.
وی افزود: به این لحاظ ساخت داربست‌هایی با استحکام مکانیکی و خواص بهینه (از قبیل زیست فعالی و قابلیت باز جذب بیولوژیک) از نانو ساختارهای فورستریت، زمینه‌ای بسیار خوب و تحولی در ساخت داربست‌های مهندسی بافت‌های سخت به شمار می‌رود.
میرهادی در خصوص نحوه‌ی تولید این داربست‌ها اظهارداشت: در این روش برای ساخت داربست از نانو ذرات فورستریت حاصل دوغابی استفاده شده و با قرار دادن این دوغاب در یک فوم پلیمری فداشونده با ابعاد و تراکم متفاوت در حفرات، شکل دهی متناسب با کابرد داربست استخوانی صورت گرفت و سپس با حذف فوم در مراحل اولیه‌ی عملیات حرارتی، و تحت پخت قرار گرفتن داربست به بیشترین تخلخل به حداکثر استحکام مکانیکی دست یابد.
وی در ادامه گفت: جهت بررسی استحکام داربست‌ها، از دستگاه اندازه‌گیری استحکام فشاری استفاده شده و داربست‌های دارای تخلخل مناسب و بالاترین استحکام، در دوره‌های زمانی در مایع شبیه سازی شده بدن (SBF) متفاوت غوطه‌ورشدند. همچنین تشکیل هیدروکسی کربنات آپاتیت بر روی ساختارهای داربست فورستریت با روش‌های پراش اشعه ایکس ،آزمون جذب طیف فرو سرخ (FTIR) و جذب اتمی مورد بررسی قرار گرفت که نتایج مؤید تشکیل این ماده زیستی بود.
به گفته وی با قرار دادن نمونه‌های داربست در محلول رینگر میزان زیست تخریب‌پذیری داربست‌ها تا زمان 28 روز مورد بررسی و تأیید قرار گرفت.
بر اساس اعلام ستاد نانو ،فورستریت (Mg2SiO4) یکی از سرامیک‌های زیستی نوین مورد استفاده در مهندسی بافت به ویژه بافت استخوانی است. نانوذرات فورستریت زیست فعال بوده و به بافت استخوانی طبیعی کمک می‌کنند تا با هدایت سلول استخوانی ( Osteo-conduction) صدمات وارده را ترمیم نماید. در این پژوهش به مطالعه‌ی مکانیزم‌های افزایش استحکام مکانیکی و بهبود خواص زیستی این ماده پرداخته شده است.به این منظور نانوذرات فورستریت با ابعاد کوچکتر از 50 نانومتر برای ساخت داربست مورد استفاده قرار گرفته است. روش پیشنهاد شده در تولید داربست استخوانی، روش زینتر یا پخت دو مرحله‌ای با کنترل و برنامه ریزی زمان ماندگاری دمایی است که علاوه بر افزایش استحکام مکانیکی در این ساختار، خصوصیات زیست فعالی و زیست تخریب‌پذیری آن را نیز بهبود دهد.
نتایج این تحقیقات در مجله‌ی Ceramics International (جلد 41، شماره 1، قسمت B، سال 2015، صفحات 1361 تا 1365) به چاپ رسیده و از همکاری مهندس سید مهدی میرهادی، مربی دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرضا، دکتر امیر عباس نوربخش، عضو هیأت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرضا، مهندس نجمه لطفیان و مهندس بهنام حسینی حاصل شده است.
نظر شما