به گزارش خبرنگار مهر، فاطمه طباطبایی، رئیس انجمن عرفان اسلامی در سخنانی به مناسبت این محرم و صفر گفت: یکی از جلوه های مهم اخلاقی قیام عاشورا، وفای به عهد است. از این منظر در آن اندکی بیاندیشیم؛ وفای به عهد دستور قرآنی است و خداوند به بندگانش فرمود: «اوفو بالعقود» به عهد و پیمانی که بسته اید وفادار باشید. وظیفه هر یک از ماست، که در هر جایگاهی که قرار داریم و در هر لباسی، به تعهداتمان وفادار باشیم. در این ایام درباره امام حسین(ع) و کسانی که نسبت به ایشان بدعهدی کردند زیاد می شنویم.
وی افزود: خوب است بدانیم پای بندی ایشان به عهد و پیمان و برخوردشان با عهدشکنی معاویه چگونه بود؛ دوستان امام حسین(ع) به ایشان مراجعه میکردند و از ظلمهایی که معاویه درباره آنها روا میداشت شکوه میکردند ؛ اما ایشان تاکید داشتند که نمیخواهند عهدی را که امام حسن ع با معاویه بسته را بشکنند ، ایشان نسبت به آن عهد مقیّد بودند چون پیمان شکنی را جایز نمی‌دانستند و در اسلام پیمان شکنی از رذائل اخلاقی است.
این محقق و نویسنده کشورمان اظهار کرد: این ارتباط دوستان امام حسین(ع) با ایشان، طرفداران معاویه را به وحشت انداخت و برای معاویه نامه نوشتند و او را از خطراتی که از ناحیه امام حسین(ع) متوجه حکومت هست آگاه کردند؛ معاویه در پاسخ گفت تا حسین بن علی آشکارا اقدامی بر علیه ما نکرده با او کار نداریم، زیرا او هم می دانست که پیمان شکنی هزینه سنگینی دارد، اما علیرغم این فرمان نتوانست به این عهد وفادار بماند، چون وفای به عهد امر مشکلی است و به سادگی حاصل نمی شود و به ریاضت نیاز دارد.
وی تأکید کرد: او این پیمان را شکست و پیمان شکنی از طرف معاویه آغاز شد، اما امام(ع) همچنان بر عهدی که بسته بودند و فادار بودند، به یاران امام(ع) سخت گرفت آنها را تبعید و شکنجه کرد و ... مردم هم از این عمل معاویه رنجیده خاطر شدند و تزلزلی در جامعه پیش آمد.
طباطبایی تصریح کرد: معاویه در یک حرکت مزورانه، به امام حسین(ع) نامه نوشت؛ که شنیده ام علیه حکومت کارهایی انجام می دهی؟ اگر راست باشد دور از انتظار است و بدین ترتیب تو پیمان شکسته ای و جزای عهدشکنی مقابله به مثل است، اگر تو حکومت مرا تأیید نکنی من هم تو را تکذیب می‌کنم و اگر به من نیرنگ بزنی منهم نیرنگ می زنم. او می خواست در جامعه امام را عهدشکن معرفی و این امر ناپسند را به امام(ع) نسبت دهد.
وی تصریح کرد: امام حسین(ع) در پاسخ به او درحالی که تک تک کارهای او را برشمردند فرمودند: من اعمالی را که ذکر کردی هرگز انجام نداده و آهنگ جنگ با تو را ندارم، سخن چینان می خواهند بین امت اسلام تفرقه بیاندازند، در حالی که تو پیمان شکستی و یاران پیامبر(ص) و کسانی را که با بدعت گذاران مبارزه می کردند، آمران به معروف و ناهیان از منکر، را کشتی، صفت نیک وفای به عهد عرب را شکستی و کارهایی برخلاف مشی و شیوه پیامبر انجام دادی و... .
طباطبایی گفت: بعد از این عهدشکنی های معاویه بود که امام(ع) کارهای او را علنا اعلام کرده و معاویه در صدد بیعت از امام(ع) برآمد. از عبرت انگیزترین داستانهای تاریخ درباره نقض عهد، می توان به ماجرای لحظه مرگ معاویه اشاره نمود، تا هم بیشتر به این فرمان الهی یعنی وفای به عهد و پیمان بیاندیشیم و هم به جزای پیمان شکنی فکر کنیم، قبل از آنکه فرصت ما به آخر رسیده باشد.
وی اضافه کرد: می دانیم که انسانها در لحظات آخر زندگی مسائلی را می بینند یا می شنوند، به هر اندازه روح از مادیات جدا باشد به حقایقی راه پیدا می کند و مشاهداتی هم از این افراد نقل و ثبت شده است؛ قدر مسلم و بدیهی است هر کسی به اندازه اعمال و معرفت خود مسائلی را مشاهده خواهد کرد؛ بعضی ملک الموت را بسیار زیبا و برخی بسیار مخوف ملاحظه می کنند. معاویه هم در آن لحظه مفارقت اجباری روح از بدن حقایقی را مشاهده کرد و سخنانی تکان دهنده گفت؛ از میان مشاهدات معاویه چند جمله واقعا کوبنده است؛ از آن جمله: ای کاش برای رسیدن به سلطنت تلاش نکرده بودم! ای کاش در رویارویی با لذات دنیا مانند نابینایان بودم! یعنی آنها را نمی دیدم. ای کاش مانند کسی بودم که بهره اش از دنیا لباسی مندرس و طعامی ناچیز بود! کاش در چنین شرایطی بودم!
این استاد عرفان اسلامی تأکید کرد: معاویه در آن لحظات، چه دیده بود که به این معرفت رسیده بود؟ نمی دانیم؛ اما این سخنان برای ما خیلی درس آموز، و عبرت انگیز است؛ قرآن همیشه به ما توصیه می کند از زندگی انسانها عبرت بگیرید. امام(ع) به او فرموده بودند که تو پیمان شکنی کردی، در حالی که سوگند یاد کرده بودی یاران پیامبر ص را آزار ندهی و آنها از خشم تو در امان باشند.
وی بیان کرد: این عهدشکنی معاویه به فرزندش یزید هم سرایت کرد. عاشورا صحنه رویارویی انسانها با پست ترین انسانها که عهد شکنی کردند. مواظب باشیم و گمان نکنیم که این رذائل اخلاقی از ما دور است و امکان اتّصاف ما به آنها نیست. دقت کنیم کسانی که در کنار یزید قرار گرفتند هم ادعای دیانت و انسانیت داشتند، در عمل هم کارهای مثبتی داشتند، اما آن آمد بر سرشان که شنیدیم.
طباطبایی افزود: به تعبیر دکتر شریعتی در کربلا سه شخصیت برجسته داریم: یکی از آب گذشت اما از آبرو نگذشت، از دنیا گذشت ولی از دینش نگذشت. یکی از آبرو و دینش برای دنیا گذشت و یکی در حالت تردید ماند تا بالاخره از دین و آبرویش برای بدست آوردن دنیا گذشت. ما در زمره کدام دسته هستیم؟
رئیس انجمن عرفان اسلامی اظهار کرد: مانند یزید هم نیستیم که از مال نعمات دنیایی بهره مند باشیم و به خاطر حفظ آنها از دینمان بگذریم؛ از خدا بخواهیم عمر بن سعد هم نباشیم که با شک و تردید روزگار را بگذرانیم؛ به حقایق عالم با شک و دودلی نگاه کنیم و در آخر کار هم دنیا را به دین و آخرت و زندگی ابدی ترجیح دهیم. چه باید کرد؟ باید تلاش کنیم تا مانند امام حسین(ع)، ازآبرو و دنیا و جاه و مقام و .... به خاطر دین بگذریم.
وی با طرح این پرسش که از شنیدن این وقایع چه نتیجه ای باید بگیریم؟، گفت: از برگزاری جلسات و عزاداری ها چه چیزی باید عایدمان بشود؟ مسلما تکرارِ بدون تفکر و تدبّر در واقعه عاشورا، دردی از ما دوا نخواهد کرد، از طرفی قطعا این جلسات فوایدی داشته که راهبران و بزرگان دینی ما به برگزاری آنها سفارش کرده و حتی اشک بر مصائب اهل بیت(ع) را مایه انبساط روحی و شادی و فرح معنوی دانسته اند.
طباطبایی اذعان کرد: باید ببینیم، آیا حضور در این جلسات و آگاهی از فضائل امامان که واسطه فیض، راهبر و دستگیر ما هستند، ما را به مقصود و مطلوبمان می رساند و چه فایده ای می تواند برای ما داشته باشد؟ شنیدن رذائل اخلاقی انسانهایی که در توهّم دینداری به سر می بردند چه فوایدی برای ما می تواند داشته باشد؟ هوشیار باشیم، بیاندیشیم تا به سر ما آن نیاید که بر سر آنان آمد.
نظر شما