مجله مهر: سنش زیاد نبود، اصلا چه کسی باور می‌کرد که با سن و سال، حرف‌هایی بزند که از جنس زمینی‌ها نیست؟ انگار خودش می‌دانسته، وقتی چند ماه قبل نامه می‌نویسد برای امام حسین (علیه‌السلام) و آنقدر خالصانه خواسته‌اش را می‌گوید که در روزهای اربعین و در راه زیارت خودش، به مُراد دل می‌رسد.
نامش زهراست. زهرا سالاری. ۱۵ سال بیشتر نداشت. متولد سال ۸۳ و از بهترین‌های مدرسه؛ معلم و مدیر از او تعریف می‌کردند، چه در درس چه در اخلاق. رتبه‌های تحصیلی‌اش در رشته‌های مختلف نامش را در استان سر زبان انداخته بود و فضائل اخلاقی‌اش او را پیش دوستانش عزیز کرده بود. او همیشه برای کارهای مدرسه و خانه پیش‌قدم بود، می‌گفت برای استراحت وقت هست، باید کار کرد! آنقدر غرق در کتاب‌های وصیت‌نامه شهدا شده بود که همه‌شان را خوانده و الگویش شده بودند.
و حالا که این‌ها را می‌نویسیم؛ زهرا دیگر نیست، شاید ما از نبودن حرف می‌زنیم، زهرا ولی حاجت‌روا شده.
نامه‌ای برای سیدالشهدا علیه‌السلام
چند ماه قبل پدر یکی از دوستان دختر داستان ما به کربلا می‌رود، زهرا نامه‌ای می‌نویسد و از دوستش می‌خواهد که نامه را به پدرش را برساند تا او، آن را به ضریح امام حسین علیه‌السلام بیندازد. پدر هم بدون اینکه از محتوای نامه خبر داشته باشد، آن را به ضریح می‌رساند، پیش از انداختن به داخل ضریح با تصور اینکه نامه دختر خودش است و احتمالا خواسته‌ای دارد، آن را باز می‌کند که بداند چیست؛ اما با این نوشته روبرو می‌شود «امام حسین علیه‌السلام، زهرا سالاری از شما شهادت می‌خواهد.»
حاجت‌روا شدن
حالا دقیقا چند ماه پس از آن نامه و درست در روزهای اربعین که از همه جهان برای زیارت اباعبدالله راهی کربلا میشوند، زهرا هم با خانواده‌اش پا در راه می‌گذارد، اما قرار بود زودتر از چیزی که انتظار داشت به حاجتش برسد، همان حاجت چند ماه قبلش. در نجف که هستند، بر اثر حادثه‌ای زهرای قصه ما از دنیا می‌رود، آن‌هم در مسیر کربلا و جایی که حاجتش را در خواست کرده بود.
برگزاری مراسمی باشکوه
روز گذشته پیکر دخترک را به دوغ‌آباد (روستایی از توابع بخش مرکزی شهرستان مه‌ولات در استان خراسان رضوی) برگردانده بودند و مراسم تشییع باشکوهی برایش برگزار شد. همه آمده بودند، از اهالی دور و نزدیک روستا تا همکلاسی‌هایش که حالا جای خالی‌اش را با قاب عکسی خندان و خوشحال از او پر می‌کنند.
۱۶:۰۲ - ۱۳۹۸/۰۷/۲۷
نظر شما