به گزارش خبرنگار مهر، آلودگی های عفونی ناشی از عدم رعایت بهداشت در محیط مراکز درمانی کوچک و بزرگ، فاجعه ای خاموش و در عین حال ناگوار است که شاید کمتر به فکر جلوگیری از شدت وقوع آن هستیم.
بیماریهای عفونی از جمله خطرناک ترین بیماریهای تهدید کننده جان بشر به شمار می آیند. در گذشته که علم پزشکی به راههای مقابله با شیوع بیماریهای عفونی دست نیافته بود، بروز یک بیماری عفونی به سرعت در جامعه همه گیر می شد و انسانهای بسیاری جان خود را در دوره ای کوتاه از دست می دادند اما امروزه با افزایش بهداشت عمومی و کشف داروهای مهارکننده عفونت ها، شرایط به هیچ وجه قابل مقایسه با گذشته نیست.
با این وجود کماکان زمینه هایی برای بروز بیماریهای عفونی در جامعه وجود دارد که در این میان بیمارستانها به عنوان مراکز درمانی از جمله مکان های دارای خطر بالقوه در ابتلا و گسترش بیماریهای عفونی به شمار می آیند و از همین رو همواره مورد توجه قرار دارند.
در واقع، عفونت های بیمارستانی یک مشکل جدی مراکز بهداشتی درمانی هستند که همه ساله هزینه های زیادی را به بیماران و مراکز درمانی تحمیل می کنند.
در حال حاضر در کشورهای پیشرفته میزان این عفونت ها حدود 10 درصد موارد بستری و در کشورهای در حال توسعه حدود 25 درصد تخمین زده می شود.
وضعیت ساختمانی درمانگاهها و بیمارستانهای دولتی، تا حدود زیادی نگران کننده و دلهره آور است اما کمبود بودجه و اعتبارات که همیشه بهانه ای برای عدم نظارت جدی بر امور تلقی می شود، باعث شده که متولیان امر سلامت، هیچ گاه در مقام پاسخگویی بر نیایند.
در حال حاضر وضعیت در اغلب بیمارستانهای وابسته به دانشگاههای علوم پزشکی که از آنها به عنوان بیمارستانهای دولتی نام می بریم، رعایت بهداشت در حد استانداردهای تعریف شده جهانی برای مصون ماندن مراکز درمانی از انواع آلودگی ها نیست.
بدون اینکه بخواهیم به نام یک یا چند بیمارستان دولتی اشاره کنیم، تنها به طرح این نکته بسنده می کنیم که آلودگی ناشی از ادغام زباله های عفونی و معمولی در سطل های زباله بیمارستانی، تنها یکی از بزرگ ترین خطراتی است که سلامت مردم و جامعه را تهدید می کند...
بیمار، زنگ بالای سرش را به صدا در می آورد. پرستار می آید تا سرم تمام شده او را از دستش جدا کند، در همین حین چند قطره ای از خون دست بیمار، کف اتاق می ریزد و پرستار به خدمه می گوید که بیاید آنجا را تمیز کند.
مرد خدمتکار با همان "تی" که راهروها را تمیز می کند، می آید و لکه های خون را از بین می برد و بعد همان طور مشغول تمیز کردن سایر کفپوش های بیمارستان می شود، بدون اینکه متوجه باشد که این نوع خدمت، می تواند خطرات جبران ناپذیری به همراه داشته باشد و او اطلاعی از آن ندارد.
در و دیوار، دستشویی‌ها، کمدها، دستگیره‌ها، قسمت‌های فلزی تخت‌ها، پایه های سرم و . . . هیچکدام تمیزی لازم را ندارند. صحبت از استریل نیست، اما حداقل پاکیزگی برای جلوگیری از ایجاد برخی عفونت‌ها لازم است. به طور کلی نظافت و پاکیزگی محیط‌های بیمارستانی مقوله‌ای است که مدت‌هاست چنان که باید جدی گرفته نمی شود و تقریبا آلودگی آن امری عادی تلقی می‌شود.
چنین صحنه هایی را به دفعات می توان در برخی از بیمارستانها مشاهده کرد، بدون اینکه اتفاق خاصی بیفتد و صدای اعتراضی بلند شود.
اصولا در مراکز درمانی، چند نوع پسماند تولید می شود که هر کدام به تنهایی خطر خاص خودرا دارد و تهدیدی برای سلامت بیماران و پرسنل درمانی است.
پسماندهای آلوده به خون و فرآورده‌های خونی، پسماندهای مربوط به آزمایش‌های تشخیص طبی و تحقیقات پزشکی، پسماندهای پاتولوژی، ترشحات و پسماندهای آلوده به ترشحات بیماران عفونی، مواد و وسایلی که با بیمار عفونی تماس داشته اند، کشت های بیولوژیک و محیط های کشت، پسماندهای اتاق‌های ایزوله، پسماندهای بخش‌های دیالیز، پسماندهای ناشی از جراحی و اتوپسی، اعضا و اندام‌های قطع شده و جنین است.
پسماندهای شیمیایی شامل زباله‌های دارویی و مواد شیمیایی، ویال‌های نیمه پر و پر دارویی، ترمومتر‌های شکسته، معرف‌های آزمایشگاهی و... و هرگونه زباله منتج شده از تشخیص، درمان و مراقبت بیماران تحت شیمی درمانی (اعم از ست های سرم، کیسه های ادرار، سوند، کیسه های استوما)
پسماندهای نوک تیز و برنده شامل سرسوزن، تیغ بیستوری و اره، اسکالپل، لانست، انواع آنژیوکت، شیشه‌های شکسته سرم و فرآورده‌های خونی و دارویی و هرگونه وسیله یک بار مصرف تیز و برنده که در تشخیص و درمان و مراقبت بیماران استفاده شده است.
در امریکا، سالانه ۱۳۰ هزار نفر به دلیل آلودگی زباله های بیمارستانی دچار بیماریهای عفونی می شوند و این در حالی است که ۶ درصد از این تعداد مبتلا به بیماری ایدز و هپاتیت B می شوند و در صورتی که فکر اساسی برای نحوه صحیح رفع آلودگی زباله های بیمارستانی در کشور صورت نگیرد ، ما نیز گرفتار این وضعیت خواهیم شد.
نظر شما