به گزارش خبرنگار مهر، حرفه پرستاری، از جمله شغل های سخت و پر مسئولیتی است که متاسفانه کمتر به آن بها داده شده و شاید همین موضوع است که موجبات دلخوری جامعه پرستاران را فراهم آورده است. چون، آنان معتقدند به رغم همه تلاشها و زحمات شبانه روزی که به خرج می دهند، هیچ وقت مورد توجه نبوده اند و همواره در لابه لای جامعه پزشکی، نقطه ای فراموش شده اند!
در خطر بودن سلامت پرستاران، مسئولیت جان بیماران، انجام امور سنگینی مثل کمک به جابجایی بیماران از تختها و بیداریهای شبانه، رسیدگی به حداقل 15 بیمار در طول یک ساعت و...، از دشواریهای شغل پرستاری است که کمتر به آنها پرداخته می شود. در صورتی که مردم، فکر می کنند پرستاری فقط کارش تزریق آمپول و سرم است.
برخی پرستاران بنا به علل مختلفی مثل کار زیاد دچار بیماری شده و ترجیح می دهند در روزهای تعطیل به علت حجم زیاد کار در بیمارستان حضور نداشته باشند. به گونه ای که ترک کار به علت حجم بالای کار در بخش های ویژه، بیشتر در بخش اورژانس اتفاق می افتد.
این در حالی است که مسئولان، سهل انگاری در رشته های پزشکی و پرستاری را به لحاظ اهمیت ویژه ای که دارد قابل توجیه و جبران نمی دانند و معتقدند که جامعه پزشکی و پرستاری نمی بایست دچار اشتباه شوند. اما، خستگی ناشی از کار زیاد و همچنین کمبود نیروی انسانی در بخش پرستاری، باعث می شود که بعضا خطاهای غیرعمدی از سوی پرستاران دیده شود که متاسفانه قضاوت ها در این خصوص مغرضانه و ناعادلانه است.
وجود اضطراب و افسردگی در بین جامعه پرستاری، می تواند زمینه ساز بروز مشکلات روحی و روانی در آنان شود، به گونه ای که تحقیقات نشان داده بیش از 60 درصد پرستاران دچار درجات مختلفی از اضطراب هستند. مواجهه با بیماران بدحال و بعضا مورد ضرب و شتم قرار گرفتن از سوی همراهان بیمار، باعث ایجاد اضطراب زیاد در بین جامعه پرستاری می شود.
از سوی دیگر، محیط غم آلود بیمارستان و برخورد روزانه پرستاران با بیماران مبتلا به بیماریهای صعب العلاج، باعث ایجاد مشکلات روحی و روانی در پرستاران می شود. بررسی های نشان داده بیماریهای جسمی و روحی، پرستاران شاغل را تهدید می کند که شایع ترین آنها، بیماریهای عضلانی و اسکلتی نظیر کمر درد ، واریس و مشکلات در ناحیه پا است. پرستاران به ویژه در بخشهای ویژه بیمارستانها، بیشتر در معرض مشکلات جسمی هستند. چون جابجایی بیمار به خصوص در موارد اضطراری که مجبور به حرکت ناگهانی بیمار می شوند، بیشتر آنان را در معرض آسیب کمر و عضلات قرار می دهد.
آنچه مسلم است، اینکه پرستاران از وضع موجود راضی نیستند و خواهان حمایت بیشتر از سوی مسئولان مربوطه هستند. زیرا، معتقدند که همراه با بیماران، در حیطه وظایف آنان می گنجد و هیچ گلایه و اعتراضی ندارند اما از سوی دیگر، بر این باورند که حمایت های کافی از آنان صورت نمی گیرد و حق و حقوق شان، در مقابل زحمت و تلاشی که به خرج می دهند، رضایت بخش نیست.
محمد شریفی مقدم، به عنوان دبیرکل خانه پرستار و کسی که سالهای متمادی در مراکز درمانی کشور، به عنوان یکی از اعضای خانواده بزرگ پرستاران، مشغول خدمات رسانی به بیماران است، نسبت به وضعیت موجود هشدار داده و می افزاید: در حالی که مطالبات معوقه پرستاران به موقع پرداخت نمی شود، صحبت از کیفیت خدمات پرستاری، بیشتر به یک شوخی شبیه است.
وی می گوید: دو ماه از سال 87 گذشته اما هنوز بسیاری از معوقه های پرستاران در دانشگاههای مختلف علوم پزشکی کشور، پرداخت نشده است.
شریفی مقدم، ازپرداخت نشدن کارانه، حق نوبت کاری و سختی کارپرستاران، اضافه کاری و...، به عنوان نمونه هایی از مطالبات معوقه جامعه پرستاری یاد می کند و می افزاید: این بی انصافی است که جامعه پرستاری به رغم کمبود نیروی انسانی و فشارهای کاری، ازعدم پرداخت مطالبات معوقه و تامین نبودن زندگی، دچار فشار بیشتری شود. در حالی که پرستاران با سلامت مردم سر و کار دارند و مشکلات آنان می بایست بیشتر مورد توجه مسئولان امر قرار بگیرد.
جامعه پرستاری، ناله های بیماران دردمند را به جان می خرد و از این خرید خود خشنود و راضی است اما سئوال اینجاست که چه کسی با ناله های جانسوز پرستاران همراهی می کند؟!
نظر شما