محمد درویش در گفتگو با خبرنگار مهر گفت: کافی است مروری بر رویدادهای اخیر کنیم تا پی به واقعیت تلخی که گویا با شتابی از همیشه نگران کنندهتر، همه کارمایههای فرهنگی، تاریخی و طبیعی کشور را از بین میبرد؛ آن هم به بهانههای دلپذیر چون توسعه و اشتغالزایی و رواج کسب و کارببریم. از بررسی و تعمق در کدامین شناسه و نشانزده است که میتوان پی به عظمت یک ملّت و فرزانگی و فرهیختگی آن در طول تاریخ پرفراز و نشیبش برد. آیا هنگامی که از کنار بنایی عظیم با قدمت چند هزار سال میگذرید؛ یا زمانی که درختی کهنسال را با عمری بیش از ۳ هزار سال از نزدیک لمس میکنید، ناخودآگاه به مردمی که حافظ و پاسدار این موهبتهای تاریخی، فرهنگی و طبیعی بودهاند، احترام ننهاده و کلاه از سر برنمیدارید؟ برعکس چه کسی است که صحنه انهدام مجسمههای غول پیکر بودا در بامیان افغانستان توسط تحجر مکتبی به نام طالبانیسم را دیده باشد و برای چنین تفکر واپسگرایانه ای متأسف نشده باشد؟
وی افزود: ماجرای سد سیوند و تخریب گسترده آثار تاریخی در تنگه بلاغی از یک سو، غرق شدن صدها اصله درخت بنه در بالادست آن و نابودی تالابهای بختگان، طشک و کم جان در پایین دستش را هنوز بیاد داریم. فایده آن همه اعتراض و فریاد چه شد؟
به گفته وی، در ماجرای متروی اصفهان و تخریب چهارباغ و سی و سه پل یا در ماجرای سد البرز و تخریب گسترده گورستان سه هزار ساله روستای لفور چه دستاوردی حاصل شد؟ آن همه اعتراض نسبت به نصب دکلهای برق در حریم آرامگاه حکیم توس نتیجه ای داشت؟ آیا دکلها برچیده شد یا دکلهای جدیدتری هم به آنها اضافه شد؟
درویش اظهار داشت: اگر البرز و زاگرس جان داشتند، به ما مردم قدرناشناس چه میگفتند؟ چرا کسی از خود نمیپرسد که سد تنگاب فیروزآباد از ما چه میگیرد؟ چرا در برابر تخریب پایتخت امپراطوری و کاخ آپادانا در شوش آنگونه منفعل عمل کردیم؟ اما در عوض تا دلتان بخواهد سندرم یادگاری نویسی بر ابنیه تاریخی و زیستمندان ارزشمند گیاهی را بیمهابای فرداها و قضاوت آیندگان ادمه داده و میدهیم.
به اعتقاد وی، در این مجال رخدادهای کوچک و بزرگ فراوان دیگری هم به وقوع پیوست و میپیوندد که جملگی نشان از بیصاحب بودن مقوله فرهنگ، تاریخ و طبیعت در ایران کنونی است.
درویش یادآور شد: از جمله این رخداد ها ماجرای تخریب آرامگاه حاجی ایلخانی بختیاری در اردل ؛ یا تخریب آب انبار ۲۰۰ ساله در بازار اراک با مجوز سازمان میراث فرهنگی؛ ساخت هتل در حریم کوه آتشگاه اصفهان؛ انباری شدن خانه ملک الشعرای بهار؛ ادامه روند تخریب ابنیههای تاریخی در اردکان یزد؛ تخریب آثار تاریخی در جزیره هرمز؛ نابودی قصر تاریخی فیلیه در خرمشهر؛ ویرانی قلعه ۱۷۰۰ ساله دختر در فارس، تخریب خانه تاریخی نواب صفوی؛ تخریب سنگ قبرهای تاریخی در ابن بابویه؛ تخریب بافتهای تاریخی رامهرمز، شیراز، اصفهان، نقده، مشهد، تهران، سنندج است.
به گفته وی، میتوان بر این سیاهی عذابآور همچنان دهها و دهها رخداد تخریبی دیگر را اضافه کرد که اغلب نیز در طول یک دهه اخیر به وقوع پیوستهاند.
درویش تأکید کرد: رواج روحیه وندالیسم در جامعه امروز به موازات طرد ارزشهای فرهنگی، محیط زیستی و اقتصادمحوری افراطی سبب شده تا آموزههایی که معنای زندگی در آنها نهفته است، به حاشیه رانده شده و هر روز بیش از دیروز از عیارشان در نزد مدیریتی که همه چیز را بر معیار مصلحتهای بخشی و زمانی و گروهی میسنجد، رنگ ببازد.
نظر شما