مدیرانی که تبعیض قائلند مدیون تئاتر و هنرمندانش خواهند بود

به گزارش خبرنگار مهر، سیدرضا اورنگ در یادداشت خود چنین آورده است:

چه کسی بر بالین مجید فروغی نشست و شب‌ها تا سحر بر مظلومیت او گریست؟ خانواده‌اش. چه کسی بر مرگ او گریست و می‌گرید و خواهد گریست؟ خانواده‌اش. چه کسی با نداری‌ها و غریبی مجید فروغی ساخت و دم بر نزد؟ خانواده‌اش. چه کسی نامردمی‌ها، کم محلی‌ها، تبعیض‌ها و کم لطفی‌ها را دید و دم بر نیاورد؟ فروغی و دیگر همدردانش که یا در دل خاک خفته‌اند یا در گوشه خانه‌های غربت‌زده سردتر از گور، روزگار می‌گذرانند تا در گمنامی و بی‌کسی به دیگر یاران زخم خورده‌شان بپیوندند.

آری آنان که گوشه‌ای نشستند و از دور تنها نظاره‌گر درد کشیدن این هنرمندان درد کشیده بودند، بدانند که آه آنان و خانواده‌های رنج کشیده‌شان تأثیرگذار خواهد بود. آنانی که با تشییع جنازه مجید فروغی از تالار وحدت به دلیل سرشناس نبودن وی موافق نبودند و بعد به اصرار دیگران موافقت کردند بدانند، تبعیض امر مذمومی است که نه خداوند متعال از آن می‌گذرد و نه مخلوقاتش. برای همین این حق‌الناس بر گردنشان تا ابد باقی خواهد ماند.

تنها خواسته مجید فروغی و امثال او از مسئولان تئاتر و هنرمندان کشور، برداشتن تبعیض بود و هست و خواهد بود. قبل از بیماری و مرگ، هیچ‌کس سراغی از فروغی‌ها، سرخانی‌ها، ذوالفقاری‌ها، شهابی‌ها و غیره و غیره نگرفت تا آنان در آتش تبعیض بسوزند. همه آنانی که در تئاتر روی صحنه رفته‌اند و پشت صحنه تلاش می‌کنند از خانواده تئاتر هستند. احترام همه ‌آنان واجب است. حق و حقوق همه آنان باید محفوظ باشد. اگر قرار است به وضعیت هنرمندان تئاتر رسیدگی کرد، باید به وضعیت همه رسیدگی شود، به ویژه آنانی که تنگدست‌تر و آبرودارتر هستند.

اگر قرار است هنرمندان از دست رفته از تالار وحدت تشییع شوند، همه از ‌آنجا به سمت خانه آخرت بروند. اگر قرار است هنرمندان تئاتر پس از فوت در قطعه هنرمندان آرام بگیرند، باید همه آنان در این قطعه جا خوش کنند. مسئولان و دست‌اندرکاران تئاتری که از دور ناظر رنج کشیدن این هنرمندان هستند و تنها برای نشان دادن تئاتر، سر پایین می‌آورند تا دیگران حقیقت را از چشمانشان نخوانند بدانند، مدیون تئاتر، هنرمندان تئاتر و مخاطبان تئاتر هستند و خواهند بود. هر چه می‌گویند و می‌گوییم به در بسته می‌خورد. بگذارید این یکی هم به در بسته بخورد!