ساعت آمد ونشد این وسایل کم نقلیه (چون در این سه روز فقط دو بار سعادت حضور در آنها را پیدا کرده ام) در طی سه روز اول جشنواره سه بار تغییر کلی پیدا کرده که به دلیل اهمیت نداشتن موضوع حتی با چند برگه ناقابل کاغد منصوب در محوطه رسانه ها نیز اطلاع داده نشده است در حالی که اخبار جشنواره در لحظه و روزی چند بار و شبی چند دفعه از چهار ایمیل مختلف برای خبرنگاران ارسال می شود و البته بماند که ارسال هر خبر هم چهار بار تکرار می شود.
اگر حتی ستاد خبری ایمیلی در این زمینه ارسال می کرد اهالی رسانه مجبور نبودند به دلیل این تغییرات ساعتی که تفاوت آن یک ساعت کامل است متحمل پرداخت کرایه مسیر انحصاری برج میلاد شوند و بدتر از آن قیافه شان هنگام ورود به سالن شبیه فرانکشتین مری شلی یا دراکولای برام استوکر باشد.
این در حالی است که صدای ضبط شده یک خانم به صورت کاملا منظم و در فواصل پنج دقیقه ای سه روز روی اعصاب همه است که اعلام می کند برای دریافت بلیت دیدن از برج میلاد باید کجا مراجعه کرد! شنوندگان نیز جای مراجعه به محل مذکور مسبب این پیج و طراح آن را به جای دیگری متصل می کنند!
همه این ها را اضافه کنید به ون های خالی زیادی که در پنج نقطه شهر مستقر شده اند و فقط دو ساعت یکبار حرکت می کنند در حالی که رانندگان آنها داخل نشسته اند و اگر درباره تایتانیک صحبت نکنند دارند برای هم قصه حسین کرد شبستری تعریف می کنند. در حالی که در دو سال گذشته این سرویس ها در صورت حضور اهالی رسانه یک ربع به یک ربع حرکت می کردند و اگر تکمیل نبودند این زمان به نیم ساعت کشیده می شد و دو ساعت امسال یک رکوردشکنی است که بد نیست مسئول محترم سرویس ها آن را به کتاب رکوردهای گینس معرفی کند تا جهان هم بداند با چه نظمی این بخش جشنواره در حال انجام است.
-------------------------
عباس کریمی
نظر شما