موفقیت محققان کشور در ترمیم بافت استخوان با نانوبیوسرامیک‌

به گزارش خبرگزاری مهر، دکتر مسعود حافظی- مجری طرح با اشاره به اهمیت کاربرد مواد زیستی در مهندسی بافت، گفت: بیوسرامیک‌های فسفات کلسیم، به ویژه پودر هیدروکسی آپاتیت (HA) به دلیل شباهت زیاد به ترکیب معدنی موجود در بافت‌های سخت، به طور گسترده به عنوان ایمپلنت استخوان مورد استفاده قرار می‌گیرد. با این حال محدودیت‌هایی نظیر مقاومت فشاری و شکنندگی بالا کاربرد این مواد را برای ترمیم بافت استخوان محدود کرده است.

وی با تاکید بر اینکه در سال‌های اخیر، "مرونیت" (پایه کلسیم منیزیم سیلیکات) به دلیل افزایش تکثیر سلولی بیشتر و خواص مکانیکی بهتر توجه بسیاری از محققان را به خود جلب کرده است، اظهار داشت: علاوه بر این مطالعات انجام شده نشان داده است که استئوبلاست‌ها (سلول‌های استخوان ساز) فعالیت‌ تکثیری بهتری بر روی مرونیت نسبت به HA از خود نشان می‌دهد.

حافظی با اشاره به پروژه تحقیقاتی انجام شده در این زمینه، خاطر نشان کرد: در این تحقیقات که با همکاری مرکز تحقیقاتی درمانی ناباروری دانشگاه علوم پزشکی یزد انجام شد به دنبال بررسی میزان استخوان سازی ترکیبی بر پایه کلسیم منیزیم سیلیکات یا همان مرونیت و مقایسه نتایج آن با پودر هیدروکسی آپاتیت که در ترمیم استخوان متداول بودیم.

این محقق به بیان جزئیات اجرایی این طرح پرداخت و اضافه کرد: در ابتدا مرونیت به روش سل-ژل سنتز شد و خواص فیزیکی آن مورد ارزیابی قرار گرفت. سپس با انتخاب 24 موش صحرایی 3 تا 4 ماهه با وزن مشخص و تقسیم آنها به سه گروه 8 تایی حفره‌هایی در استخوان ران آنها ایجاد شد.

حافظی ادامه داد: در ادامه در یک گروه این حفره‌ها با پودر مرونیت، در گروه دیگر با پودر هیدروکسی آپاتیت پر شد و گروه آخر نیز هم بدون اینکه حفره با ماده‌ای پر شود، به عنوان گروه کنترل انتخاب شد. سپس با گذشت زمان 2 و 8 هفته مطالعات هیستولوژیکی روی این گروه‌ها صورت گرفت و به مقایسه نتایج به دست آمده پرداخته شد.

وی با اشاره به نتایج به دست آمده یادآور شد: نتایج نشان داد که استخوان سازی و رگ زایی مرونیت در محدوده گسترده‌تر و با سرعت بیشتری در مقایسه با گروه‌های دیگر ایجاد شد؛ چراکه فعالیت استئوبلاست‌ها روی مرونیت نانوساختار در مقایسه با هیدروکسی آپاتیت میکرونی افزایش قابل ملاحظه‌ای داشت. بنابراین با انجام بررسی‌های تکمیلی می‌توان به کاربرد این ماده بعنوان جایگزین مناسب استخوان با قابلیت رگزایی و افزایش فعالیت سلولی امیدوار بود.

به گفته حافظی، وی و همکارانش در ادامه این طرح به دنبال ساخت داربست‌هایی از کامپوزیت‌های این ماده به همراه پلیمرهای زیست سازگار هستند.