فريدون عموزاده خليلي از نويسندگان فعال حوزه ادبي كودك و نوجوان، در گفتگو با خبرنگار فرهنگ و ادب مهر، ضمن بيان اين مطلب افزود: هيات مديره انجمن نويسنگان كودك كه چند روز بيشتر تا پايان دوره اش باقي نمانده، افرادي باانگيزه و فعال بودند كه تلاش كردند ادبيات كودك را در فرصت هايي كه وجود دارد با دريچه ها و افق هاي تازه اي آشنا كنند.
وي با اعلام اين مطلب كه در دوره حضور هيات مديره كنوني انجمن، ارتباط مستقيمي با آن نداشته است، اضافه كرد: با توجه به حضورم در برخي كنفرانس ها و سمينارهايي كه انجام شد مي توانم اين طور اظهار نظر كنم كه برنامه ها و فعاليت هاي انجمن عمدتا مفيد و مثمرثمر بود ولي اين كه در مجموع، برنامه هاي انجمن تا چه ميزان با مصوبات و خط مشي هاي مصوب تطابق داشت، خود هيات مديره و بازرسان بايد ارزيابي داشته باشند.
وي درخصوص اهداف و آرمان هاي كلي انجمن گفت : تعيين چشم انداز و اهداف آتي هر نهاد و تشكلي بايد بر اساس واقعيات ، توانمندي ها و ظرفيت هاي موجود باشد. نگاه آرماني و بلندپروازانه متعلق به آغاز راه است . همه در ابتداي تشكيل اين نهاد تصور مي كرديم مي توانيم به همه معضلات صنفي، شغلي و حرفه اي خود رسيدگي كنيم ولي در عمل ديديم كه مشكلات حقوقي زيادي بر سر راه بود و تحكيم و تثبيت مباني آن چندان هم ساده نيست.
اين نويسنده تصريح كرد: در ابتدا مي شد تصور كرد كه انجمن نويسندگان كودك و نوجوان در عرصه فرهنگي حرف اول را بزند و چترش را بر تمام عرصه ادبي و هنري كودك و نوجوان بگستراند ولي هر چه پيشتر رفتيم ديديم كه محدوديت ها و تلقي هاي متفاوتي وجود دارد و منطقي و معقول نيست كه آن را به گونه اي آرماني دربرگيرنده و رفع كننده همه خواسته هايمان بدانيم.
عموزاده خليلي ادامه داد : به مرور زمان ، نگاه واقع بينانه و منطقي تري حاصل شد . با اين وجود نكته اي كه فكر مي كنم هنوز به آن دست نيافته ايم و بايد به آن برسيم، رسيدن به نوعي همدلي و فراگيري است. بايد تلاش كرد تنوع سليقه ها، ديدگاه ها و گرايش هاي متفاوت را به دور از دسته بندي هاي گوناگون يكجا گرد آورد. متاسفانه انجمن به اين مهم دست پيدا نكرد و اميدوارم هيات مديره جديد بتواند اين آرزو را محقق كند.
وي با تاكيد بر اين كه اصولا فعاليت جمعي و تشكيلاتي در ايران مقوله اي جدي و سازمان يافته نيست ، افزود : حتي در حد و اندازه هاي صنف نيز تمايل به كار گروهي در ما ديده نمي شود. البته در اين باره نويسندگان و خود ادبيات هم نقش دارند. به هر حال ادبيات در فرآيندي فردي شكل مي گيرد و آثار نيز در خلوت تنهايي فرد توليد مي شوند، از اين رو نويسندگان همچنان ترجيح مي دهند، فردي حركت كنند و از كار گروهي پرهيز كنند.
اين نويسنده ادامه داد : فعالان ادبي بويژه ادبيات كودك، به لحاظ روحي حس لطيف و شكننده تري هم دارند و اين امر نيز بر تشديد حس فردگرايانه در آنها تاثير مستقيم دارد. چنين ذهنيت هايي تعريف دقيقي براي كار دسته جمعي ندارند و فردگرايي در آنها پررنگ تر است. به اين عوامل بايد موانع بيروني را هم اضافه كنيم.
فريدون عموزاده خليلي با اشاره به اين كه انجمن در جلب رضايت اعضا و رسيدن به خواسته هاي آنان ناموفق بوده است ، تصريح كرد: اگر يك منحني براي عضوگيري انجمن درنظر بگيريم، مشاهده مي كنيم كه در ابتدا سير صعودي تند و سريعي داشته ايم و بعد اين منحني به تدريج افت و سير نزولي را طي مي كند. يك علت اين اتفاق ، ناشي از همان تصورات آرمان گرايانه اي بوده كه به قصد دست يافتن به مدينه فاضله پرورش پيدا كرده بود.
وي اضافه كرد : اين عده با اين تصور آمدند و وقتي در عمل با موانع گوناگوني مواجه شدند و انتظاراتشان عقيم ماند ، دلسرد شدند و به اين صورت عضوگيري انجمن افول كرد. اين نكته را هم نبايد فراموش كنيم كه تعداد نويسندگان حوزه كودك ما بي نهايت نيستند و اغلب آنهايي كه به عضويت انجمن درآمدند در همان سال نخست حضور پيدا كرده بودند.
اين نويسنده ادبيات كودك و نوجوان در پايان تاكيد كرد : راه حل مشكلات اين است كه سطح توقعات را از انجمن، منطقي و واقع بينانه سازيم . بايد ببينيم از اين تشكل چه مي خواهيم و به كجا مي خواهيم برسيم ؟ كدام دغدغه هايمان را از طريق اين انجمن مي توانيم پوشش دهيم و اساسا تعريف مان از كار صنفي و اتحاديه اي چيست؟ سطح برداشت ها و انتظارات را بايد با واقعيات تطبيق داد.
نظر شما